List Episkopatu Polski do Benedykta XVI

Biskupi Polscy skierowali do Ojca Świętego Benedykta XVI list, w którym podziękowali Mu za pielgrzymkę do Polski. List będzie odczytany we wszystkich parafiach w Polsce w niedzielę 2 lipca 2006 r. Publikujemy jego treść.

Drodzy Bracia i Siostry,
Biskupi Polscy, zgromadzeni na 336. Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu Polski w imieniu własnym i całego Kościoła katolickiego w Polsce, skierowali do Ojca Świętego Benedykta XVI list, w którym podziękowali Mu za pielgrzymkę do Polski. Z jego treścią pragną zapoznać wiernych. Cały Kościół w Polsce dnia 29 czerwca br., w uroczystość świętych Apostołów Piotra i Pawła, modlił się za Ojca Świętego. Ten dzień bowiem, poczynając od tego roku, został ustanowiony dniem dziękczynienia Bogu za wybór Benedykta XVI na Stolicę Piotrową.

*LIST BISKUPÓW POLSKICH DO OJCA ŚWIĘTEGO BENEDYKTA XVI*
Ojcze Święty,
W imieniu całego Kościoła katolickiego w Polsce pragniemy wyrazić Ci Ojcze Święty naszą głęboką wdzięczność za apostolską podróż do naszej Ojczyzny. Ta podróż niewątpliwie wpisuje się w niezwykłe doświadczenie uczniów Chrystusa, zamieszkujących polską ziemię. Scenariusz tego doświadczenia związany jest bezpośrednio z życiem i posłannictwem Kardynała Karola Wojtyły, a następnie Papieża Jana Pawła II.

16 października 1978 roku przeżyliśmy wybór naszego Rodaka na Stolicę św. Piotra. Jego długi pontyfikat stał się dla nas ogromnym wyzwaniem i przełomem. Staraliśmy się towarzyszyć Janowi Pawłowi II modlitwą i jednocześnie dorastać do ideałów, które przed nami odsłaniał. 2 kwietnia 2005 roku wraz z całym Kościołem powszechnym towarzyszyliśmy Słudze Bożemu w jego odejściu do domu Ojca.

Nie zostaliśmy sami! 19 kwietnia ub. roku otrzymaliśmy nowego Pasterza i Przewodnika. Od samego początku uświadamialiśmy sobie, że Benedykt XVI- podobnie jak Jan Paweł II – jest naszym Papieżem, naszym Ojcem, naszym Bratem.

Ojcze Święty, Ty sam pomagałeś nam otwierać się na tę nową rzeczywistość. Przewodząc całemu Kościołowi, jako Piotr naszych czasów, w sposób szczególny pamiętałeś o rodakach Jana Pawła II. Od samego początku Pontyfikatu kierowałeś do nas słowo, i to w naszym niełatwym języku. Rozumieliśmy Cię również dlatego, że przemawiałeś do nas językiem serca i jako widzialna Głowa Kościoła katolickiego i płomienny świadek wiary. Trafiasz do naszych sumień, budzisz w nas poczucie przynależności do Kościoła – do wielkiej wspólnoty uczniów Pana. Budzisz w nas ewangelicznego ducha uniwersalizmu, otwarcia się na bogactwo kultur i narodów zamieszkujących ziemię. Nie musimy dodawać, że Twoja osoba i apostolska służba zbliża nas do Twojego narodu – do narodu niemieckiego, naszego bliskiego sąsiada.

Ojcze Święty, Twoja pielgrzymka do Polski umocniła naszą wiarę, nadzieję i miłość. Jej najgłębsze owoce znane są tylko Bogu. Jemu więc powierzamy wszelkie dobro, jakie Twoja obecność wśród nas zrodziła w ludzkich sercach, w rodzinach, we wspólnotach i w całym Kościele.

Dziękujemy Ci za wszystkie skierowane do nas słowa. Kapłani dziękują Ci za przypomnienie podstawowej prawdy o prymacie Chrystusa w ich życiu i posłannictwie, by służyli bliźnim, zwłaszcza ubogim, słabym i grzesznym. Podczas Eucharystii sprawowanej w Warszawie przypomniałeś wszystkim, że „wiara polega na głębokiej, osobistej relacji z Chrystusem, relacji opartej na miłości tego, który nas pierwszy umiłował. Powierzając się Chrystusowi, nie tracimy nic, a zyskujemy wszystko. W Jego rękach nasze życie nabiera prawdziwego sensu”. Podczas ekumenicznego nabożeństwa podkreśliłeś aktualność modlitwy Pana i naszej modlitwy, aby wszyscy uczniowie Chrystusa stanowi jedno – ut unum sint.

Osoby konsekrowane dziękują Ci za słowo skierowane do nich w Częstochowie. Zachęcałeś je, by podtrzymywali zawsze pierwotny entuzjazm, związany z niepowtarzalną przygodą pójścia za Chrystusem i oddania się Jego Królestwu. Kandydaci do kapłaństwa dziękują za wezwanie, by „uczyli się Jezusa”, Jego stylu życia i służenia człowiekowi. Członkowie ruchów kościelnych będą pamiętać o tym, że mają nieść mądrość ewangeliczną ” w świat kultury i pracy, w świat mediów i polityki, w świat życia rodzinnego i społecznego”.

Ojcze Święty, Wadowice i Kalwaria Zebrzydowska będą Ci zawsze wdzięczne za nawiedzenie miejsc szczególnie związanych z młodością Twojego Poprzednika. Obecnością i słowem wypowiedzianym w krakowskich Łagiewnikach zaskarbiłeś sobie wdzięczność wszystkich chorych. To oni wspierają Twój Pontyfikat swoimi cierpieniami i upraszają miłosierdzie dla całego Kościoła i świata. Również zaskarbiłeś sobie głęboką wdzięczność wszystkich młodych, z którymi spotkałeś się na rozległych krakowskich Błoniach. Otrzymali od Ciebie mądrą radę: mają budować dom swojego życia na skale, czyli na Chrystusie i na Piotrze. Również wszyscy uczestniczący w niedzielnej Eucharystii w Krakowie będą pamiętać, by „stojąc na ziemi, wpatrywać się w niebo – kierować uwagę, myśl i serce w stronę niepojętej tajemnicy Boga. W niej kryje się ostateczny sens naszego życia”.

Przejmującym rozdziałem Twojej pielgrzymki była wizyta w Auschwitz-Birkenau, gdzie ludzkość „przeszła przez ciemną dolinę”, gdzie nazistowska ideologia pogardy dla Boga i dla człowieka zrodziła owoce śmierci o niespotkanej dotychczas skali. Przypomniałeś wszystkim, że w obliczu zła i nienawiści „nasze wołanie do Boga winno jednocześnie przenikać nasze serca, aby obudzić ukrytą w nas obecność Boga – by Jego moc, którą złożył w naszych sercach, nie została stłumiona i zagrzebana w nas przez muł egoizmu, strachu przed ludźmi, obojętności i oportunizmu”.

Ojcze Święty, spotkałeś w Polsce Kościół, który Cię rozumie, miłuje i słucha. Ten Kościół widzi w Tobie Namiestnika Chrystusowego na ziemi, towarzyszącego nam w drodze. Pomimo wszystkich naszych słabości, potknięć i niedociągnięć, pragniemy spoglądać w przyszłość z nadzieją. Wiemy, że wszystko jest w ręku Boga. To On jest z nami w cierpliwych zmaganiach o kształt naszego życia osobistego i społecznego, zgodnego z zamysłem Stwórcy. Niezgłębiona miłość Serca Chrystusa uczy nas wrażliwości na potrzeby braci i sióstr, zwłaszcza tych najmniejszych i bezbronnych. Pragniemy trwać w wierze, w nadziei, w miłości, by wraz z całym Kościołem powszechnym budować cywilizację dobra, pojednania, sprawiedliwości i miłosierdzia. Niech nas w tym umacnia Twoje Błogosławieństwo, o które prosimy dla nas i dla wszystkich naszych wiernych.
Kardynałowie, Arcybiskupi i Biskupi obecni na 336. Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu Polski (Poznań – Gniezno 23-25 czerwca 2006 r.)
23 czerwca 2006 r., Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa
Za zgodność:
+ Piotr Libera, Sekretarz Generalny KEP