Łódź: poświęcenie obelisku ku pamięci kobiet więzionych przez nazistów w klasztorze ss. Karmelitanek Bosych

„Ojcze najmilszy przez przyczynę Matki Zbawiciela pomóż nam przebaczyć i chroń nas od wojny, nienawiści i niepamięci! W klasztorze Karmelitanek Bosych w Łodzi w czasie II Wojny Światowej od 4.04.1941 do 19.01.1945 Niemcy więzili Polskie kobiety” – głosi napis na obelisku wzniesionym przy wejściu do kościoła klasztornego ss. Karmelitanek Bosych w Łodzi. W sobotę poświęcenia obelisku dokonał metropolita łódzki abp Grzegorz Ryś.

– Niesłychanie ważne jest mieć pamięć – mówił w homilii abp Ryś. – Jest ważne, byśmy pamiętali także to jedno z dziewięciu więzień jakie istniało w czasie wojny w Łodzi. Owszem to było tzw. więzienie sądowe i podlegało ministerstwu sprawiedliwości Rzeszy, a nie Gestapo, więc być może dlatego te warunki więzienne nie były tak straszne, jak w obozach koncentracyjnych, ale w miarę jak płynął czas stawało się coraz trudniejsze. Nie wiemy kiedy to więzienie przestało istnieć, i co stało się z więźniarkami, ale historia tego więzienia czeka na swojego historyka. My nie przyszliśmy tu dla historycznych wykładów, ale przyszliśmy tutaj zapytać się o naszą pamięć i o to, do kogo ona jest przede wszystkim kierowana? – podkreślił metropolita łódzki.

Kończąc homilię kaznodzieja modlił się o umiejętność przekazywania następnym pokoleniom pamięci „w całym zrozumieniu tego, jak ona jest ważna”. – Ona będzie dotykać tych, którzy są obok. Oni nie muszą być wielkimi mordercami. Oni nie muszą się dopuszczać wielkiego zła. Ale problemem, który może być ich dramatem i dramatem całego naszego świata jest ta obojętność. Bardzo dziękujemy tym, którzy to miejsce pamięci wykonali – to jest wielki czyn miłości, Miłości do osób, które cierpiały na tym miejscu, ale i miłości do obecnego pokolenia. Każdy, kto takie dzieła czyni – czyni to z wielkiej miłości do ludzi! – zakończył.

Klasztor ss. Karmelitanek Bosych w Łodzi, został założony przez Karmelitanki przemyskie 10 maja 1928 r. Budynek klasztorny wybudowano w latach 1933-35, natomiast budowa kościoła trwała z przerwami od 1939 do 1952 roku. W latach 1941 – 1945 w klasztorze sióstr zostało zorganizowane więzienie dla kobiet. Siostry przebywają za tzw. klauzurą papieską, prowadząc życie w ukryciu przed światem oddając się modlitwie i pokucie.