Lubiń: wznowiono proces beatyfikacyjny o. Bernarda z Wąbrzeźna

Uroczyste zaprzysiężenie trybunału oraz komisji historycznej przez abp. Stanisława Gądeckiego wznowiło proces beatyfikacyjny sługi Bożego o. Bernarda z Wąbrzeźna, mnicha żyjącego na przełomie XVI i XVII w. – Ten syn zakonu świętego Benedykta odkrył, że nie tyle nauka jest jego pierwszą i najważniejszą miłością i powołaniem, lecz chwała Boża wyrażona w liturgii – mówił podczas Mszy św. w klasztorze w Lubiniu metropolita poznański.

Sesję wznawiającą proces beatyfikacyjny abp Gądecki rozpoczął od specjalnej modlitwy. O. Karol Meissner, benedyktyn i postulator procesu beatyfikacyjnego, przedstawił życiorys o. Bernarda Bożego oraz historię dotychczasowych działań zmierzających do beatyfikacji.

We Mszy św. koncelebrowanej przez benedyktynów i licznych kapłanów, wzięli udział pielgrzymi z Wąbrzeźna na Kujawach, rodzinnego miasta o. Bernarda, oraz z Grodziska Wlkp., które od lat uznaje sługę Bożego za swojego szczególnego orędownika.

W homilii abp Gądecki przypomniał, że prawdziwych zakonników powinna cechować miłość „większa od innych”. O. Bernard kierowany tą właśnie miłością, po wielu latach nauki w Kolegium Jezuickiego w Poznaniu, jako miejsce swojego życia wybrał ostatecznie opactwo benedyktynów w Lubiniu.

Bernard z Wąbrzeźna, mnich opactwa lubińskiego, urodził się w 1575 roku. W Kolegium Jezuickim w Poznaniu zdobył nie tylko rzetelną wiedzę, lecz także wyjątkową na swój wiek dojrzałość duchową. Wstąpił do zakonu benedyktynów w Lubiniu, gdzie wyróżniał się głębokim życiem duchowym, a także ofiarną miłością bliźniego i żywym współczuciem dla chorych i ubogich.

Wkrótce po jego śmierci w 1603 roku zaczęli przybywać do grobu zakonnika świadkowie jego świątobliwego życia, wypraszając za jego wstawiennictwem rozmaite łaski. Spis zeznań o otrzymanych darach duchowych składanych przed komisjami ustanowionymi przez biskupów poznańskich zachował się tylko częściowo.

Proces beatyfikacyjny o. Bernarda z Wąbrzeźna był przerywany dwukrotnie przez wojny.