Lublin: mieszkańcy wspomną nieistniejącą farę

Jak co roku, lublinianie upamiętnią nieistniejącą już farę pw. św. Michała Archanioła. W święto Świętych Archaniołów na Wieży Trynitarskiej zabrzmi dzwon – jedna z niewielu pamiątek po rozebranym w XIX w. kościele. Przez kilka stuleci budynek ten był najważniejszą świątynią katolicką Lublina.

– Każdy, kto przyjdzie, będzie mógł uderzyć w dzwon, który jest dedykowany św. Michałowi, patronowi nieistniejącej już lubelskiej fary. Przez wieki Archanioł patronował nie tylko świątyni, ale i całemu miastu. Dzięki temu, każdy będzie mógł przypomnieć Lublinowi o jego historii – powiedziała w rozmowie z KAI Maria Kowalczyk z Ośrodka „Brama Grodzka – Teatr NN”.

Zauważyła, że brak kościoła farnego stanowi wyrwę w architekturze miasta. – Lubelskie Stare Miasto wyglądałoby zupełnie inaczej, gdyby ta świątynia istniała. Zarówno w tym wymiarze przestrzennym, jak i historycznym czy duchowym – dodała opiekun Lubelskiej Trasy Podziemnej.

Centralne obchody Misterium dzwonu św. Michała rozpoczną się 29 września 2018 r. o godz. 18:00, w Wieży Trynitarskiej stojącej przy placu katedralnym w Lublinie.

Kościół farny św. Michała Archanioła był najważniejszą świątynią Lublina, a jego historia nierozerwalnie związała się z historią miasta. Pierwsza świątynia stojąca w tym miejscu została ufundowana przez Leszka Czarnego, jako wotum po zwycięstwie nad Jadźwingami.

Według legendy, książę podczas jednej z wypraw miał zatrzymać się w Lublinie. Gdy odpoczywał pod dębem, w snie, w którym Archanioł Michał wręczając mu miecz królewski, zachęcił go do walki. Po odniesionym zwycięstwie książę ufundował kościół usytuowany w miejscu, w którym dział się ów sen. Pień dębu, stanowiący jakoby podstawę ołtarza, miał zostać odnaleziony podczas rozbiórki kościoła.

Przez wieki fara stała się najważniejszą świątynią dla Lublina. Była pierwszym kościołem parafialnym w powstającym mieście, a w 1574 roku zyskała miano kolegiaty. W latach 1826–1832 pełniła funkcję katedry, dla nowopowstałej diecezji lubelskiej.

Na skutek pożarów i innych klęsk kościół był wielokrotnie przebudowywany i naprawiany, co nie uchroniło obiektu przed popadnięciem w ruinę. Ostatecznie z braku funduszy na remont, w latach 1846 – 1855 fara została rozebrana, a jej wyposażenie przekazano pobliskim kościołom.