Msza żałobna w intencji prof. Leszka Mądzika – twórcy Sceny Plastycznej KUL

W Archikatedrze Lubelskiej odprawiono Mszę św. żałobna w intencji profesora Leszka Mądzika, wybitnego artysty i twórcy Sceny Plastycznej KUL. Uroczystościom przewodniczył arcybiskup Stanisław Budzik. Wybitny artysta, którego spektakle nagradzano na całym świecie, zostanie pochowany w poniedziałek 24 marca w rodzinnym grobowcu na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie. Leszek Mądzik zmarł w Lublinie 18 marca w wieku 80 lat.

Podczas  żałobnej Mszy św. homilię wygłosił były rektor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, ks. prof. Antoni Dębiński.​ W kazaniu podkreślił niezwykłą wrażliwość artystyczną zmarłego oraz jego wkład w rozwój teatru i sztuki wizualnej.

Leszek Mądzik był wybitnym scenografem, reżyserem teatralnym, malarzem i fotografem, a przede wszystkim twórcą Sceny Plastycznej KUL, z którą związany był przez ponad pięć dekad. Artysta odszedł 18 marca, pozostawiając po sobie niezwykle oryginalny dorobek, który na zawsze wpisał się w historię polskiego i światowego teatru.

Urodzony 5 lutego 1945 roku w Bartoszowinach, Leszek Mądzik był absolwentem Liceum Plastycznego w Kielcach, studiował historię sztuki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim oraz reżyserię na Wydziale Sztuki Lalkarskiej w Białymstoku. W 1969 roku założył Scenę Plastyczną KUL – unikalny teatr, w którym obraz, światło i dźwięk przejęły funkcję słów. Jego spektakle – pozbawione dialogów – skłaniały widzów do kontemplacji, poruszając uniwersalne tematy przemijania, cierpienia i duchowości.

Leszek Mądzik współpracował z wieloma instytucjami teatralnymi w Polsce i za granicą. Był także pedagogiem – profesorem scenografii na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych oraz wykładowcą na KUL. W ciągu swojej kariery otrzymał liczne wyróżnienia i odznaczenia, doceniano jego wkład w rozwój sztuki wizualnej oraz autorską wrażliwość.

Jego autorski teatr klasyfikowany jest jako „teatr narracji plastycznej”. Głównymi środkami wypowiedzi są przestrzeń i światło, nieliczne postacie i przedmioty zanurzone w głębię i mrok nieskończoności scenicznej. Całkowicie pozbawiony słowa, wypowiada się za pomocą plastyki, wspomaganej muzyką i grą aktorów.

Powstało ponad 20 premier, m.in. Ecce homo (1970); Wieczerza (1972), Ikar (1974), Zielnik (1976), Wilgoć (1978), Wrota, (1989), Tchnienie (1992), Odchodzi (2003), Przejście (2012), Gorset (2016), Kres (2020)

Teatr Mądzika prezentował swoje spektakle na ponad sześćdziesięciu międzynarodowych festiwalach teatralnych na wszystkich kontynentach, m.in. w Palermo, Glasgow, Moskwie, Wilnie, Teheranie, Avignon, New Delhi, Sydney oraz w Kolumbii, Syrii, Meksyku, Nowej Zelandii. Brał udział we wszystkich ważniejszych polskich festiwalach teatralnych.

Artysta otrzymał liczne nagrody i wyróżnienia m.in. dwukrotnie na Międzynarodowym Festiwalu Teatrów Eksperymentalnych w Kairze, na Festiwalu TIATF w Toyamie w Japonii, nagrodę specjalną na Międzynarodowym Festiwalu „A World Class A ACT” w Racine w USA, nagrodę Polskiego Ośrodka ITI Sekcji Krytyków Teatralnych za wkład do teatru światowego.

Leszek Mądzik był wielokrotnie nagradzany w kraju i na świecie. Otrzymał m.in. Nagrodę Ministra Spraw Zagranicznych, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Zasługi Pro Ecclesia et Pontifice, Nagrodę Specjalną Totus.

Odejście Leszka Mądzika to niepowetowana strata dla świata kultury. Jego teatr – pełen symboli, głębi i światła – pozostaje żywym świadectwem siły wyobraźni i milczenia, które mówi więcej niż słowa.

Pogrzeb zaplanowano na 24 marca na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie, gdzie w rodzinnym grobie spocznie jego ciało.