Lublinianie modlili się w drugą rocznicę śmierci abp. Życińskiego

Byłby to wielki wstyd, gdybyśmy czcząc pamięć wybitnego pasterza, nie uczynili rachunku sumienia z naszego zaangażowania w dzieło szerzenia wiary i współtworzenia kultury chrześcijańskiej – powiedział rektor KUL ks. prof. Antoni Dębiński w homilii podczas Mszy św. w drugą rocznicę śmierci abpa Józefa Życińskiego. Wieczorną Eucharystię koncelebrowali biskupi lubelscy i dziesiątki kapłanów, a świątynię szczelnie wypełnili wierni.

„Dziękujemy Bogu, że mieliśmy szczęście go spotkać” – powiedział obecny metropolita lubelski abp Stanisław Budzik. Przypomniał we wprowadzeniu do liturgii, jak bardzo nieprawdopodobna była wieczorna wiadomość z Rzymu 10 lutego 2011 roku. Podkreślił, że prawdziwa wielkość człowieka opiera się destrukcyjnemu działaniu czasu i oglądana z dystansu staje się wyrazistsza. Zaprosił do solidarnej modlitwy, aby Chrystus wynagrodził życiem wiecznym trudy i poświęcenie abpa Józefa.

Homilię wygłosił rektor KUL ks. prof. Antoni Dębiński. Wskazując na bogactwo działalności zmarłego metropolity, a zarazem profesora i Wielkiego Kanclerza uczelni, przypomniał krótko jego drogę jako naukowca i hierarchy polskiego Kościoła. Zaakcentował rozległość działalności konferencyjnej, wielość polskich i zagranicznych kontaktów naukowych, a także działalność społeczną, w której zmarły Arcybiskup przede wszystkim zaznaczył swoją obecność jako człowiek dialogu – międzyreligijnego, międzykulturowego i politycznego w coraz bardziej spolaryzowanym społeczeństwie.

We wszystkich tych sferach działalności ujawniała się oryginalność stylu jego oddziaływania – mówił ksiądz rektor – znaczona niepowtarzalnością barwnych sformułowań i niekonwencjonalnością zachowań. Arcybiskup był postacią wyrazistą, klarowną. Mimo że nie zawsze rozumieliśmy jego działania, to przecież jesteśmy świadomi, że zawsze zachowywał wierność świadka i stróża prawdy. Jeśli nawet nie wszyscy podzielali jego poglądy w warstwie, która nie dotyczy doktryny Kościoła, to przecież, jak głęboko ufam – podkreślił rektor – wszystkich nas łączy głęboki respekt dla jego tytanicznej pracowitości i niezłomnego zaangażowania, z jakim wypełniał swoje liczne obowiązki.

Ks. Dębiński zaznaczył następnie, iż obecność wybitnych osobistości jest nie tylko godnym wdzięczności darem, ale wezwaniem i zobowiązaniem do kontynuacji ich dzieła. Byłby to wielki wstyd – zaakcentował – gdybyśmy czcząc pamięć wybitnego pasterza, nie uczynili rachunku sumienia z naszego zaangażowania w dzieło szerzenia wiary i współtworzenia kultury chrześcijańskiej.

W licznych nawiązaniach do liturgii słowa, której bohaterami byli Izajasz, Paweł i Piotr, kaznodzieja zwrócił uwagę na powołanie każdego człowieka – słabego w grzechu i różnych ludzkich ułomnościach – do bycia współpracownikiem Boga, rozeznającym, czego Pan oczekuje i z pomocą łaski realizującego drogę świętości.

Pod koniec liturgii abp Budzik przekazał zaproszenie dla naukowców na 22 lutego. Wówczas w katedrach całego świata przedstawiciele świata nauki będą mogli uroczyście i w jedności odnowić wyznanie wiary.
Na zakończenie Eucharystii przy śpiewie psalmu „W krainie życia będę widział Boga” celebransi udali się na modlitwę do krypt, gdzie znajduje się sarkofag z doczesnymi szczątkami śp. abpa Życińskiego. Przez cały dzień swoją modlitwę ofiarowywali tłumnie mieszkańcy Lublina.

Warto nadmienić, że w różny sposób podejmowane jest duchowe, społeczne i intelektualne dziedzictwo pozostawione przez – jak napisał w 2011 r. w telegramie kondolencyjnym Benedykt XVI – „wybitnego Pasterza, który w młodym wieku odszedł do Pana”. M.in. ukazują się jego książki po polsku i w tłumaczeniach, od roku działa fundusz stypendialny jego imienia, wspomagający zdolną ubogą młodzież, wreszcie śp. Arcybiskup żywo jest wspominany przez liczne środowiska – przedstawicieli innych Kościołów i religii (na pogrzebie modlili się rabin i imam), twórców kultury oraz naukowców tak z dziedzin humanistycznych jak i przyrodniczych. Owocem jego aktywności było też utworzenie Katolickiej Agencji Informacyjnej. Jego biskupie zawołanie brzmiało „w duchu i prawdzie”. Zmarł w 63. roku życia.