Luboń k. Poznania: modlitwa o kanonizację bł. Edmunda Bojanowskiego

O kanonizację bł. Edmunda Bojanowskiego, założyciela Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Niepokalanego Poczęcia NMP, którego dwusetna rocznica urodzin będzie obchodzona w przyszłym roku, modlono się wczoraj wieczorem w jego sanktuarium znajdującym się przy domu generalnym służebniczek wielkopolskich w podpoznańskim Luboniu.

Mszy św. dziękczynnej za życie i świadectwo wiary bł. Edmunda Bojanowskiego, w której wzięły udział m.in. siostry służebniczki oraz przedstawiciele Parafialnych Zespołów Caritas z archidiecezji poznańskiej, przewodniczył ks. kan. Waldemar Hanas, dyrektor archidiecezjalnej Caritas.

Eucharystia sprawowana w sanktuarium bł. Edmunda, gdzie spoczywają jego doczesne szczątki, była kolejną z Mszy św. celebrowanych w Roku Wiary na terenie archidiecezji poznańskiej w 21 kościołach stacyjnych związanych ze świadkami wiary − świętymi, błogosławionymi oraz sługami i służebnicami Bożymi żyjącymi kiedyś na jej terenie. Nabożeństwa te stanowią okazję do dziękczynienia za ich świadectwo wiary, do modlitwy w intencji ich beatyfikacji czy kanonizacji oraz do przybliżenia tych postaci, ich duchowości i dokonań.

Jak podkreślił w homilii ks. Hanas, bł. Edmund Bojanowski jest dla nas przede wszystkim wzorem świeckiego apostolstwa. „Apostolstwo to nic innego, jak wyjście w stronę drugiego człowieka, który jest w potrzebie” – wyjaśnił kaznodzieja dodając, że czasami bez naszej pomocy, słowa pociechy czy umocnienia, ten człowiek nie poradzi sobie w życiu, kiedy indziej natomiast wystarczy jedynie nasza obecność czy otwartość na tych, którzy mogą zwrócić się do nas z prośbą o pomoc.

Każdy człowiek bowiem, przekonywał dyrektor poznańskiej Caritas, nawet przygnieciony uzależnieniami czy przeciwnościami, nadal jest człowiekiem i ma wielką wartość w oczach Bożych. „Błogosławiony Edmund swoją postawą i dziełami, które podejmował, pokazuje nam, że wobec każdego człowieka trzeba kierować się miłością miłosierną – caritas. To jest dla nas największa lekcja życia i wiary, jaką daje nam ten błogosławiony” – zaznaczył ks. Hanas.

Bł. Edmund Bojanowski (1814-1871) urodził się 14 listopada 1814 r. w Grabonogu, małej wielkopolskiej wiosce oddalonej o kilka kilometrów od Gostynia. Wówczas ziemie te – Wielkie Księstwo Poznańskie –znajdowały się w zaborze pruskim. Wychowywał się w rodzinie o duchu i tradycjach patriotycznych. Jego ojciec Walenty utracił swój majątek skonfiskowany za udział w powstaniu listopadowym (1831 r.), w którym uczestniczył wraz z przyrodnim bratem Edmunda (z pierwszego małżeństwa matki) Teofilem. Jego matka Teresa z domu Umińska, była siostrą gen. Jana Nepomucena Umińskiego, który brał udział w wojnach napoleońskich i powstaniu listopadowym.

Edmund będąc słabego zdrowia postanowił służyć ojczyźnie codzienną pracą i nauką. Zachęcił go do tego patriota ks. Jan Siwicki z Dubina koło Rawicza. Ok. 1826 r. bowiem rodzina Bojanowskich przeniosła się do leżącego na terenie dubińskiej parafii Płaczkowa. Od 1832 r. Edmund kontynuuje naukę na uniwersytecie we Wrocławiu, przerywaną złym stanem zdrowia oraz śmiercią matki w 1834 r., a potem ojca w 1836 r. Dalsze studia odbywał w Berlinie, jednak zdiagnozowana przez lekarzy poważna choroba płuc przekreśla jego dalszą karierę naukową.

W 1838 r. wraca więc do rodzinnego Grabonogu, gdzie mieszka wraz z bratem. Tam angażuje się w życie społeczne i dzieła charytatywne m.in. poprzez przynależność do tzw. Kasyna Gostyńskiego stawiającego sobie za cel odrodzenie polskiej tradycji, a przez to ducha narodowego. Zajmuje się też badaniem miejscowego folkloru, a poznając zwyczaje ludu polskiego dostrzega pilną potrzebę szerzenia wśród jego najniższych warstw oświaty i wychowania moralnego. Z myślą o tym zakłada przy wiejskich szkołach czytelnie polskojęzyczne oraz udostępnia swoją prywatną bibliotekę. W 1845 r. otwiera on pierwszą ochronkę dla biednych dzieci.

Punkt zwrotny w życiu Edmunda nastąpił podczas epidemii cholery kilkukrotnie nawiedzającej Wielkopolskę pod koniec pierwszej połowy XIX w. Wówczas, pomimo wątłego zdrowia, bez reszty oddaje się opiece nad chorymi i sierotami, które pozostawiła po sobie epidemia. W 1849 r. otwiera w Gostyniu Dom Miłosierdzia, do którego sprowadza, za zgodą biskupa poznańskiego, siostry miłosierdzia. Oprócz opieki nad chorymi ów Instytut prowadził również przedszkole dla sierot, a także szkolił zawodowo dziewczęta m.in. na wychowawczynie w powstających ochronkach.

3 maja 1850 r. powołał do życia Bractwo Wychowawczyń Ochronek skupiające żeński personel pracujący w ochronkach, które stanowiło zalążek Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Niepokalanego Poczęcia NMP. W 1855 r. zostało ono zatwierdzone przez arcybiskupa poznańskiego i gnieźnieńskiego Leona Przyłuskiego, a rok później powstał pierwszy nowicjat zgromadzenia w Jaszkowie koło Śremu. Jeszcze za życia założyciela siostry uzyskały pozwolenie na prowadzenie domów i ochronek w Galicji i na Śląsku.

W 1869 r. Edmund Bojanowski wstąpił do seminarium w Gnieźnie, ale zły stan zdrowia zmusił go przerwania także tych studiów. Ostatni rok życia spędził on na plebani przy sanktuarium Matki Bożej w Górce Duchownej. Tam również zmarł w opinii świętości 7 sierpnia 1871 r.

Pogrzeb Edmunda Bojanowskiego odbył się 11 sierpnia 1871 r. w Jaszkowie, a jego ciało spoczęło, zgodnie z życzeniem, w jaszkowskim kościele. W sierpniu 1930 r. jego doczesne szczątki zostały przeniesione do kaplicy pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w domu gałęzi wielkopolskiej Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Niepokalanego Poczęcia NMP w Luboniu-Żabikowie koło Poznania.

W 1948 r. Zgromadzenie Sióstr Służebniczek rozpoczęło proces beatyfikacyjny swojego założyciela. Zakończyła go beatyfikacja Edmunda Bojanowskiego dokonana przez Jana Pawła II 13 czerwca 1999 r. w Warszawie.

Kaplica w Luboniu-Żabikowie została 8 września 1999 r. ustanowiona przez metropolitę poznańskiego sanktuarium diecezjalnym bł. Edmunda Bojanowskiego, z zadaniem szerzenia kultu Bożej Opatrzności i Jego miłosierdzia.

Po beatyfikacji grób błogosławionego stał się szczególnym miejscem modlitw i pielgrzymek jego czcicieli, przede wszystkim z parafii, gdzie istnieją lub budują się kościoły pw. bł. Edmunda. Przybywają tu również dzieci i młodzież z kapłanami i katechetami, klerycy przygotowujący się do kapłaństwa, chorzy i niepełnosprawni oraz narzeczeni i małżonkowie.

Siostry służebniczki przekonują także, że bardzo wyraźnym rysem kultu Błogosławionego jest modlitwa prośby i wdzięczności kobiet w stanie błogosławionym o szczęśliwe narodziny dziecka, zwłaszcza jeśli jego życie jest zagrożone.

W 2009 r. zostały wydane w czterech tomach „Dzienniki”, które w latach 1853-1871 prowadził błogosławiony. Stanowią one doskonałe źródło do poznania tej niezwykłej postaci.

Z racji przypadającej w listopadzie 2014 r. dwusetnej rocznicy urodzin błogosławionego, decyzją Konferencji Episkopatu Polski Kościół w Polsce obchodzić będzie (od listopada 2013 do listopada 2014 r.) Rok bł. Edmunda Bojanowskiego.