Maryjność Jana Pawła II: „Totus Tuus”

Jan Paweł II mówił o Matce Bożej niemalże w każdym swoim wystąpieniu. Podkreślał, że w kulcie Matki Bożej najważniejsze jest poznanie obiektywnej prawdy o Bogarodzicy.

Najważniejszymi dokumentami Jana Pawła II o Matce Bożej są: encyklika Redemptoris Mater – o błogosławionej Maryi Dziewicy w życiu pielgrzymującego Kościoła z 1987 r. i list apostolski Mulieris dignitatem – z okazji Roku Maryjnego o godności i powołaniu kobiety, ogłoszony w 1988 roku.
Kontynuując nauczanie Soboru Watykańskiego II nt. Maryi Jan Paweł II broni tradycyjnej pobożności maryjnej, jednocześnie wskazuje kierunek, w jakim powinno się rozwinąć nasze spojrzenie na Bogarodzicę. Papież podkreśla, że Maryja jako Matka Odkupiciela zajmuje ściśle określone miejsce w planie zbawienia. Poprzez zwiastowanie anielskie została wprowadzona w tajemnicę Chrystusa. Kościół „pielgrzymując w czasie do końca wieków (…) kroczy śladami wędrówki odbytej przez Maryję Dziewicę” (RM 2).
Dla Kościoła pierwszych wieków i Kościoła współczesnego Maryja jest tą, która pierwsza uwierzyła. Właśnie przez tę wiarę Maryja pozostaje wciąż obecna w dziele Kościoła, który wprowadza w świat królestwo Syna.
Praktycznym wyrazem papieskiej wiary i refleksji teologicznej dotyczącej Maryi jest idea całkowitego zawierzenia Matce Chrystusa wyrażone jego mottem Totus Tuus – Cały Twój. Jan Paweł II zawierzył Maryi wszystkie aspekty naszej rzeczywistości, sprawy małe i wielkie. We wszystkich swoich przemówieniach czy encyklikach, mówiąc o różnych problemach, zawsze powierza je Maryi. Jednocześnie wskazuje Ją jako wzór postępowania. Pierwsze słowa jakie napisał po operacji tracheotomii to „Totus Tuus”.
Warto spróbować zrozumieć, na czym polega istota tego zawierzenia. Tłumaczy to Jan Paweł II w encyklice Redemptoris Mater, dokonując analizy testamentu Chrystusa przekazanego nam z krzyża. W testamencie tym Chrystus powierza Maryję Janowi, zaś Jana – Maryi.
Syn Boży powierzając swą Matkę uczniowi, zobowiązuje go do otoczenia Jej synowską troską i zapewnienia koniecznej opieki. Z kolei zawierzając Jana Maryi wprowadza go w stanowiący istotę macierzyństwa „jedyny i niepowtarzalny związek osób” (RM 45). Papież podkreśla, że słowo „zawierzenie” określa szczególną osobową relację, jaka pojawia się w wyniku odpowiedzi na miłość.
Szczególne miejsce w maryjności Jana Pawła II zajmuje Jasna Góra ze swą ikoną Czarnej Madonny. Sam Papież tak pisze o tym miejscu w książce „Przekroczyć próg nadziei”: „Dziewica Jasnogórska czczona jest od wieków jako Królowa Polski. Jest to sanktuarium całego narodu. U swej Pani i Królowej Naród Polski szukał przez wieki i szuka nadal oparcia i siły duchowego odrodzenia. Jest to miejsce szczególnej ewangelizacji. Wielkie wydarzenia w życiu Polski są zawsze jakoś z tym miejscem związane. Dawna i współczesna historia mojego Narodu właśnie tam, na Jasnej Górze, znajduje punkt swej szczególnej koncentracji”. Karol Wojtyła pielgrzymował do Jasnogórskiego Sanktuarium jeszcze jako zwykły kapłan, a następnie biskup i arcybiskup krakowski. Gdy został papieżem, w czasie pielgrzymek do Polski zawsze starał się odwiedzić Jasna Górę. Nie udało mu się to w 1995 r., gdyż tylko jeden dzień przebywał w naszym kraju, a także w czasie ostatniej pielgrzymki w 2002 r.
Analizując relacje Jana Pawła II do Matki Bożej nie sposób nie wspomnieć o jego stosunku do Matki Bożej Fatimskiej. Właśnie do sanktuarium w Fatimie udał się, aby podziękować Maryi za uratowanie życia po zamachu z 13 maja 1981 r. Znamienne, że właśnie 13 maja 1917 r. rozpoczęły się objawienia Matki Bożej w Fatimie, w których Bogarodzica prosiła o modlitwę i pokutę za grzeszników, a dla uproszenia pokoju – o nabożeństwo do Niepokalanego Serca Maryi. Ujawniona słynna Trzecia Tajemnica Fatimska dotyczyła m.in. właśnie zamachu na Papieża.