Mijają dwa lata od publikacji „Christus vivit”

Po dwóch latach, jakie upłynęły od publikacji adhortacji posynodalnej „Christus vivit”, Stolica Apostolska daje do zrozumienia, że dokument ten wciąż powinien być źródłem inspiracji dla duszpasterstwa młodzieży w lokalnym Kościele.

Pełny tekst posynodalnej adhortacji „Christus vivit” publikujemy TUTAJ.

Przez dwa lata, jakie upłynęły od publikacji posynodalnej adhortacji „Christus vivit”, Stolica Apostolska pokazuje na konkretnych przykładach, że powinna być ona traktowana nie jako podsumowanie procesu synodalnego poświęconego młodzieży, ale jako skierowany w przyszłość drogowskaz i „zbiór zadań” dla duszpasterstw młodzieży na całym świecie.

Już w czerwcu 2019 r. z inicjatywy Dykasterii ds. Świeckich, Rodziny i Życia, odbyło się w Rzymie międzynarodowe forum młodych, zatytułowane: „Młodzi w działaniu w Kościele synodalnym”, którego intencją było zadanie młodzieży pytania o inspiracje, jakie w lokalnych wspólnotach zaczerpnęli z papieskiej adhortacji i z Synodu Biskupów nt. młodzieży, wiary i rozeznawania powołania, który obradował w 2018 r. I choć samo forum nawiązywało do dziesięciu wcześniejszych spotkań, zainicjowanych przez Jana Pawła II i związanych początkowo ze Światowymi Dniami Młodzieży, organizatorzy, bardziej niż kontynuację tej tradycji, podkreślali, że było to pierwsze forum posynodalne, zorganizowane wokół adhortacji „Christus vivit”.

Także spotkanie odpowiedzialnych za duszpasterstwo młodzieży w konferencjach episkopatów i międzynarodowych wspólnotach, które, z inicjatywy tej samej dykasterii, odbyło się w listopadzie ubiegłego roku online, miało na celu – oprócz podsumowania ŚDM w Panamie – refleksję nad przełożeniem na duszpasterską praktykę zaleceń zawartych w adhortacji. Również podczas licznych wystąpień i w planowaniu kolejnych inicjatyw, dykasteria, która zajmuje się m.in. duszpasterstwem młodzieży, konsekwentnie przypomina, że to właśnie ten dokument papieski jest rodzajem „latarni morskiej” na najbliższe lata. Dzięki inspiracji płynących z tego tekstu powołano w Watykanie grupę międzynarodowych młodych konsultorów. Można się spodziewać, że także przełożenie diecezjalnych obchodów ŚDM z Niedzieli Palmowej na uroczystość Chrystusa Króla wpisuje się w papieskie życzenie, wyrażone m.in. w „Christus vivit”, by szukać wciąż nowych dróg łączenia ŚDM z codziennym duszpasterstwem, a nie czynienia z nich wydarzenia oderwanego od codziennych realiów. O tym być może przekonamy się w zaleceniach, które w związku z obchodami diecezjalnych ŚDM przygotowuje Watykan. Do watykańskiej dykasterii napływa też wiele informacji o inicjatywach duszpasterskich, publikacjach i kursach formacyjnych, jakie na całym świecie powstają z inspiracji tą adhortacją.

Zachęt idących z góry jest więc wiele, jednak wśród księży i świeckich nie brak też opinii, że „Christus vivit”, podobnie, jak dokument posynodalny, to teksty zbyt wielowątkowe i za bardzo ukierunkowane na aspekty społeczne. Choć w wielu kręgach oczekiwano, że – ze względu na obszerny i kompleksowy dokument posynodalny – papież Franciszek przygotuje jedynie list apostolski poświęcony młodzieży, Ojciec Świety nie odszedł od tradycji sięgających pierwszych zgromadzeń synodalnych (a konkretnie: 3 synodu zwołanego przez Pawła VI w 1974 r., którego owocem była adhortacja „Evangelii Nuntiandi”) i opublikował adhortację składającą się z 299 punktów.

Kluczem do jej lektury może być, oprócz stylu nauczania papieża Franciszka, także sam przebieg procesu synodalnego, który go poprzedził. Na proces ów składały się najpierw konsultacje za pośrednictwem ankiet wysyłanych przez Stolicę Apostolską do konferencji episkopatów, z prośbą o zebranie odpowiedzi na poziomie lokalnym, które w różnych krajach i wspólnotach spotkały się z większym lub mniejszym odzewem. Następnie spotkanie przedsynodalne z udziałem ponad 300 młodych delegatów, którzy spotkali się w Rzymie i ok. 15 tys. obradujących online – kolejna okazja dla Kościoła lokalnego, by głosem swych młodych przedstawicieli opowiedzieć o wyzwaniach i tym, co buduje dziś młodych ludzi. Wreszcie obrady synodalne, w których po raz pierwszy w historii wzięli udział także przedstawiciele młodzieży – 34 audytorów poniżej 30. roku życia. Pytanie o kształt dokumentów jest więc poniekąd pytaniem o oddolne zaangażowanie na poszczególnych etapach procesu synodalnego. Zarówno dokument podsumowujący spotkanie przedsynodalne, jak dokument końcowy pokazały, że młodzi ludzie chcą opowiedzieć Kościołowi o wielu aspektach swojego życia – od wyzwań związanych z osobistą relacją z Bogiem, sytuacją rodzinną i nierównościami ekonomicznymi czy zawodowymi, przez poczucie społecznego osamotnienia i zagubienia w świecie wirtualnym, po trudności z przyjęciem niektórych aspektów nauczania Kościoła i stawiania pytań o własne powołanie. Przypominali też, że nie chcą być „przedmiotem” duszpasterstwa, wyabstrahowanym od innych działań, ale oprócz swojej przestrzeni i dostosowanego do własnej percepcji języka, chcą by ich głos był obecny w całym Kościele. Także papież potwierdził w adhortacji „Christus vivit”, że – oprócz inicjatyw skierowanych do młodzieży jako takiej – potrzeba jeszcze większego uwzględnienia ich w synodalnym spojrzeniu na Kościół.

Entuzjazm wynikający z lektury tego tekstu, jest więc zarazem entuzjazmem wynikającym z całego procesu, który po raz kolejny otworzył struktury Kościoła na ludzi młodych. I choć sama adhortacja nie dodaje nowych treści do nauczania Kościoła, jej lektura stanowi rachunek sumienia z tego, jak owo nauczanie jest dziś przekazywane młodym ludziom. I co najmniej w tym wymiarze jest tekstem wciąż aktualnym.