Możliwa beatyfikacja kard. Pironio. Uznano cud za jego wstawiennictwem

Podczas audiencji udzielonej Jego Eminencji kardynałowi Marcello Semeraro, Prefektowi Dykasterii Spraw Kanonizacyjnych Ojciec Święty upoważnił tę Dykasterię do promulgowania dekretów dotyczących cudu przypisywanego wstawiennictwu Czcigodnego Sługi Bożego Edoardo Francesco Pironio, kardynała Świętego Kościoła Rzymskiego, urodzonego w Nueve de Julio (Argentyna) 3 grudnia 1920 r. i zmarłego w Rzymie (Włochy) 5 lutego 1998 r – poinformowało Biuro Prasowe Stolicy Apostolskiej. Oznacza to zgodę Ojca Świętego na beatyfikację kard. Pironio.

Eduardo Francesco Pironio urodził się 3 grudnia 1920 r. w Nueve de Julio (Argentyna) w ubogiej rodzinie włoskich emigrantów jako ostatnie, dwudzieste drugie dziecko. Studia filozoficzno-teologiczne odbył w seminarium duchownym w San José de la Plata, oraz na Papieskim Uniwersytecie św. Tomasza z Akwinu (Angelicum) w Rzymie.

5 grudnia 1943 r. w bazylice Matki Bożej z Luján otrzymał święcenia kapłańskie, a następnie był wykładowcą w seminarium duchownym w diecezji Mercedes. W 1958 r. został mianowany wikariuszem generalnym tej diecezji. W 1960 r. objął stanowisko rektora Metropolitalnego Seminarium Duchownego Villa Devoto w Buenos Aires. W następnych latach piastował funkcje wizytatora apostolskiego uniwersytetów katolickich w Argentynie i dziekana wydziału teologicznego tamtejszego Papieskiego Uniwersytetu Katolickiego. Brał udział w pracach Soboru Watykańskiego II.

24 marca 1964 r. papież Paweł VI mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji La Plata. Sakrę biskupią otrzymał 31 maja 1964 r. W 1967 został powołany na stanowisko administratora apostolskiego diecezji Avellaneda. W tym samym roku wybrano go na sekretarza generalnego Latynoamerykańskiej Rady Biskupiej (CELAM). W 1968 r., z nominacji Pawła VI, został sekretarzem generalnym II Konferencji Ogólnej Episkopatu Ameryki Łacińskiej. W 1970 r. ponownie wybrano go na stanowisko sekretarza generalnego CELAM, a w dwa lata później został przewodniczącym tej Rady. 19 kwietnia 1972 r. otrzymał nominację na stolicę biskupią w Mar del Plata.

20 września 1975 r. Paweł VI podniósł go do godności arcybiskupiej i powierzył mu stanowisko proprefekta Kongregacji ds. Zakonów i Instytutów Świeckich. Na Konsystorzu 24 maja 1976 r. Paweł VI mianował go kardynałem diakonem, powierzając mu urząd prefekta Kongregacji ds. Zakonów i Instytutów Świeckich. Papież mianował go także członkiem kilku kongregacji i papieskich komisji. 9 kwietnia 1984 r. Jan Paweł II mianował go przewodniczącym Papieskiej Rady ds. Świeckich. Kard. Pironio był organizatorem dwóch spotkań młodych w Rzymie w 1984 i 1985 r. oraz kolejnych Światowych Dni Młodzieży: na placu św. Piotra w Watykanie (1986), w Buenos Aires w Argentynie (1987), w Santiago de Compostela w Hiszpanii (1989), w Częstochowie (1991), w Denver w USA (1993) i w Manili na Filipinach (1995).

11 lipca 1995 r. Jan Paweł II włączył go do grona kardynałów-biskupów. Z urzędu ustąpił 20 sierpnia 1996 r. ze względu na stan zdrowia i podeszły wiek. Zmarł w Rzymie 5 lutego 1998 r., został pochowany w bazylice Matki Bożej w Luján, w której 55 lat wcześniej przyjął święcenia kapłańskie. Proces beatyfikacyjny prowadził Kościół w Argentynie.

Ponadto Ojciec Święty wyraził zgodę na opublikowanie przez Dykasterię Spraw Kanonizacyjnych trzech dekretów o heroiczności cnót. Dotyczą one:

– sługi Bożego Giuseppe Marrazzo, kapłana ze Zgromadzenia Rogacjonistów Serca Jezusowego; ur. 5 maja 1917 r. w San Vito dei Normanni (Włochy) i zm. 30 listopada 1992 r. w Mesynie (Włochy);

– służebnicy Bożej Eliswy od Najświętszej Maryi Panny (w. Eliswa Vakayil), Założycielki Zgromadzenia Trzeciego Zakonu Karmelitanek Bosych, obecnie Sióstr Karmelitanek Terezjanek; ur. 15 października 1831 r. w Ochanthuruth (Indie) i zm. 18 lipca 1913 r. w Varapuzha (Indie);

– służebnicy Bożej Marii Franceski Foresti (ur. Eleonory), Założycielki Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Adoratorek; ur. 17 lutego 1898 r. w Bolonii (Włochy) i zm. 12 listopada 1953 r. w Ozzano Emilia (Włochy).

W przypadku tych trojga sług Bożych do ich beatyfikacji konieczny jest dekret o autentyczności cudu przypisywanemu ich wstawiennictwu.