Pomimo, iż przyszła na świat jak każdy człowiek, została zachowana od nieczystości grzechu pierworodnego. 8 grudnia Kościół czci tajemnicę Niepokalanego Poczęcia Matki Bożej.

Dogmat o Niepokalanym Poczęciu Maryi ogłosił papież papież Pius IX w 1854 roku. Wkrótce potem w czasie objawień w Lourdes, Matka Boża przedstawiła się małej Bernadecie słowami: „Jestem Niepokalane Poczęcie”. W prawdę wyrażoną w tym dogmacie wierzono jednak w Kościele już od pierwszych wieków. Za uznaniem niezwykłego przywileju Maryi opowiadali się już św. Justyn (100-167), św. Ireneusz (ok. 140-200), a zwłaszcza św. Augustyn (354-430). Święto Niepokalanego Poczęcia wpisano natomiast w kalendarz kościelny w 1708 roku.
Dogmat o Niepokalanym Poczęciu ukazuje niezwykłość i wolność Bożego działania. Chociaż zbawienie ludzkości dokonało się przez śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa, na mocy przewidzianych zasług Maryja już uprzednio została odkupiona i tym samym zachowana od grzechu pierworodnego. W ten sposób Bóg przygotował ją do niezwykłego zadania w historii zbawienia.
Grzech pierworodny nie jest – jak uczy Katechizm – popełniany, lecz zaciągany przez sam fakt urodzenia się człowiekiem; nie jest aktem, ale stanem, w jakim poczyna się człowiek. Z grzechu pierworodnego uwalnia nas dopiero chrzest święty.
Maryja natomiast od tego dziedzictwa grzechu została zachowana, dlatego też Pismo Świete nazywa Ją „Pełna łaski” (Łk 1,28). Kościół naucza, że wypadało aby Ta, która miała stać się „Matką swojego Stworzyciela” i Zbawiciela świata była w sposób szczególny przygotowana przez Boga. „Niepokalanie poczęta” oznacza nie tylko, że Maryja była wolna od grzechu pierworodnego i jakiegokolwiek innego, ale też wyraża Jej szczególną bliskość z Bogiem, całkowite zawierzenie Bogu, wewnętrzną harmonię i pełnię człowieczeństwa.

Pomimo, iż przyszła na świat jak każdy człowiek, została zachowana od nieczystości grzechu pierworodnego. 8 grudnia Kościół czci tajemnicę Niepokalanego Poczęcia Matki Bożej.

Dogmat o Niepokalanym Poczęciu Maryi ogłosił papież papież Pius IX w 1854 roku, niedługo po objawieniach Matki Bożej w Lourdes, gdzie małej Bernadecie przedstawiła się Ona słowami „Jestem Niepokalane Poczęcie”. W prawdę wyrażoną w tym dogmacie wierzono jednak w Kościele już od pierwszych wieków. Za uznaniem niezwykłego przywileju Maryi opowiadali się już św. Justyn (100-167), św. Ireneusz (ok. 140-200), a zwłaszcza św. Augustyn (354-430). Święto Niepokalanego Poczęcia wpisano natomiast w kalendarz kościelny w 1708 roku.
Dogmat o Niepokalanym Poczęciu ukazuje niezwykłość i wolność Bożego działania. Chociaż zbawienie ludzkości dokonało się przez śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa, na mocy przewidzianych zasług Maryja już uprzednio została odkupiona i tym samym zachowana od grzechu pierworodnego. W ten sposób Bóg przygotował ją do niezwykłego zadania w historii zbawienia.
Grzech pierworodny nie jest – jak uczy Katechizm – popełniany, lecz zaciągany przez sam fakt urodzenia się człowiekiem; nie jest aktem, ale stanem, w jakim poczyna się człowiek. Z grzechu pierworodnego uwalnia nas dopiero chrzest święty.
Maryja natomiast od tego dziedzictwa grzechu została zachowana, dlatego też Pismo Świete nazywa Ją „Pełna łaski” (Łk 1,28). Kościół naucza, że wypadało aby Ta, która miała stać się „Matką swojego Stworzyciela” i Zbawiciela świata była w sposób szczególny przygotowana przez Boga. „Niepokalanie poczęta” oznacza nie tylko, że Maryja była wolna od grzechu pierworodnego i jakiegokolwiek innego, ale też wyraża Jej szczególną bliskość z Bogiem, całkowite zawierzenie Bogu, wewnętrzną harmonię i pełnię człowieczeństwa.