Najmłodszy i najbardziej umiłowany uczeń

Najmłodszego i najbardziej umiłowanego ucznia Jezusa – św. Jana – wspomina Kościół katolicki 27 grudnia.

Zanim został Apostołem był uczniem św. Jana Chrzciciela. Uczestniczył w największych wydarzeniach w życiu Chrystusa. Był świadkiem wskrzeszenia córki Jaira, a także świadkiem przemienienia na górze Tabor i modlitwy w Ogrójcu.
Św. Jan był jednym z trzech wybranych uczniów Pana Jezusa. Uczestniczył więc w największych wydarzeniach w Jego życiu. Był świadkiem wskrzeszenia córki Jaira, a także świadkiem przemienienia na górze Tabor i Modlitwy w Ogrójcu. Jan, tak jak i jego brat Jakub, byli nazywani przez Pana Jezusa „Synami Gromu”.
Święty Jan razem z Piotrem przygotował Ostatnią Wieczerzę, był też tym uczniem, który w czasie Ostatniej Wieczerzy złożył głowę na piersi Pana Jezusa i był jedynym, który towarzyszył Mu podczas śmierci na krzyżu. Jemu to Jezus powierzył swoją Matkę.
Po Zesłaniu Ducha Świętego, jak podaje tradycja od roku 69, Jan głosił Ewangelię w Palestynie i Małej Azji. Z Apokalipsy dowiadujemy się, że kierował gminami chrześcijańskimi w Efezie, Smyrnie, Pergamonie, Tiatyrze, Sardes, Filadelfii i Laodycei. Około roku 95, według tradycji, św. Jan został uwięziony.
Legenda głosi, że cesarz Domicjan chciał go zgładzić, tak jak innych chrześcijan, jednak kiedy podano mu truciznę, Jan zneutralizował ją znakiem krzyża. Skazany przez Domicjana na wygnanie na wyspę Patmos, Jan napisał Apokalipsę. Kiedy Domicjan umarł, w roku 96, św. Jan mógł powrócić do Efezu, gdzie zmarł śmiercią naturalną.
Do VI wieku znane są wzmianki o grobie św. Jana w Efezie, przy którym działy się cuda. Badania archeologiczne, prowadzone w 1936 r. potwierdziły istnienie grobu w Efezie.
Święty Jan przedstawiany jest w ikonografii często tak jak inni ewangeliści z otwartą księgą oraz orłem z kielichem, z którego wysuwa się wąż. Jest patronem teologów, urzędników, notariuszy, rzeźbiarzy, malarzy, pisarzy, literatów, księgarzy, drukarzy, introligatorów, wytwórców papieru, właścicieli winnic, rzeźników, siodlarzy, szklarzy, grawerów i wikliniarzy, a także patronem przyjaźni. Bywa przyzywany w przypadku zatrucia, poparzenia, choroby nóg i padaczki, w przypadku gradobicia, a także w modlitwie o dobre zbiory.