Najpierw sekciarz, potem biskup

Przed nawróceniem żył z konkubiną i należał do sekty. Dziś nazywany jest najwybitniejszym teologiem chrześcijańskiej starożytności. 28 sierpnia Kościół wspomina św. Augustyna, jednego z czterech wielkich doktorów Kościoła.

Urodził się w 354 r. w Tagaście, w północnej Afryce. Jego matka, Monika, była gorliwą chrześcijanką, a ojciec, Patrycjusz, poganinem, który przyjął chrzest na krótko przed śmiercią. W młodości Augustyn prowadził życie pogańskie i próżne, oddawał się uciechom, przez 15 lat żył z konkubiną, z którą miał syna, należał do sekty manichejczyków, uznającej, że cały świat materialny pochodzi od szatana.
Mając 33 lata objął funkcję retora w Mediolanie, gdzie zetknął się ze św. Ambrożym. Pod wpływem jego kazań oraz dzięki wytrwałym modlitwom swojej matki Augustyn nawrócił się i przyjął chrzest w Wielkanoc 387 r.
Od tej chwili postanowił całkowicie oddać się na służbę Bożą. Wraz z synem Adeodatem oraz kilkoma przyjaciółmi wrócił do Afryki. Zamieszkiwali razem, oddając się modlitwie, dyskusjom religijnym oraz studiowaniu Pisma Świętego. W kilka lat później przenieśli się do Hippony, gdzie założyli klasztor. Augustyn napisał regułę zakonną, którą w ciągu wieków przyjęło kilkanaście zakonów.W Hipponie Augustyn został najpierw kapłanem, a następnie, w 396 r. – biskupem. Przyjmując święcenia płakał ze szczęścia.
Jako biskup w dalszym ciągu prowadził życie klasztorne, formując zarazem wielu przyszłych świętych kapłanów i biskupów. Dużo czasu poświęcał głoszeniu kazań i pisaniu. Poruszył w swoim nauczaniu niemal wszystkie zagadnienia doktryny katolickiej. Zwalczał kilka wielkich herezji swojej epoki, przede wszystkim manicheizm, któremu kiedyś sam uległ, donatyzm, arianizm i pelagianizm. Św. Augustyn zmarł podczas oblężenia Hippony przez Wandalów 28 sierpnia 430 r. Jego ciało złożono pierwotnie w katedrze, później jednak, w obawie przed profanacją przeniesiono je do Sardynii a następnie do Pavii, gdzie do dziś spoczywa otoczone opieką ojców augustianów.
Najbardziej znany jest jako chrześcijański filozof i teolog. Jego pisma obejmują „Wyznania” – dzieło, w którym opisuje swoje nawrócenie, zbiory kazań na temat Ewangelii oraz „Państwo Boże”. W ostatniej pracy usiłuje odpowiedzieć na krytyki tych, którzy odrzucają chrześcijaństwo ze względu na to, że Bóg pozwolił na upadek Rzymu. Próbuje pokazać im ogrom wszechświata i zamierzenia Boskie w stosunku do człowieka, przy których upadek Rzymu jest zaledwie kroplą w morzu. Był pierwszym chrześcijańskim teologiem, który z taką mocą wyraził doktryną o zbawieniu człowieka dzięki łasce Boga.