Nowa błogosławiona w Kościele

29 kwietnia prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych kard. Angelo Amato wyniósł w Weronie do chwały ołtarzy Leopoldynę Naudet. Ta włoska zakonnica, pochodząca z rodziny francusko-niemieckiej, żyła na przełomie XVIII i XIX wieku i założyła Zgromadzenie Sióstr od Świętej Rodziny.

Przypominając pokrótce życiorys nowej błogosławionej kardynał zwrócił uwagę, że przeszła ona „z dworu cesarskiego do klasztoru”, była osobą „z wysokiego rodu, wykształconą, poliglotką, założycielką zgromadzenia zakonnego i heroicznym wzorem uczniostwa Chrystusowego”. Żyła w latach 1773-1834 i od dziecka, przez rodziców, była związana z dworem wielkiego księcia Toskanii kształciła się we Francji, mieszkała na dworach książęcych i cesarskich w Wiedniu i Pradze. Przede wszystkim jednak założyła Instytut Sióstr od Świętej Rodziny, obecny dzisiaj we Włoszech, w Brazylii, na Filipinach i w Mozambiku.

„I tak oto Leopoldyna dołącza do tego szeregu kobiet, które od początku widziały w Chrystusie zmartwychwstałym nauczyciela swego życia i dobroczyńcę potrzebującej ludzkości” – powiedział kardynał-prefekt. Podkreślił, że dziś nadal podpowiada nam ona, abyśmy „mieli swe spojrzenie wiary i nadziei zawsze utkwione w Bogu, aby się nie zagubić w zgiełku świata”.

Czytaj także: W czerwcu beatyfikacja abp. Teofiliusa Matulionisa – litewskiego Prymasa Tysiąclecia

Nowa błogosławiona „żyła w świecie tym samym skupieniem, jakie miała w chwili adoracji Jezusa eucharystycznego” – przekonywał dalej kard. Amato. Dodał, że dzięki temu „mogła dojść do złożenia ślubu doskonałości”. Zauważył, że była kobietą wielkiej wiary, „potrafiła spontanicznie komunikować się z innymi osobami, które – uważając ją za nauczycielkę i wzór wiary – próbowały ją naśladować”. Właśnie to zaufanie do Opatrzności pobudzało ją do czynienia takich dzieł miłosierdzia, jak bezpłatne szkoły dla ubogich dziewcząt. Zwracała uwagę na potrzeby każdej osoby, co zyskało jej opinię, że jest „chlebem dla zdrowych i ciastem dla chorych”. Miłosierdzie to było owocem jej życia wewnętrznego, złożonego z modlitwy, medytacji, adoracji i szczególnej czci do Eucharystii – podkreślił prefekt Kongregacji.

Sobotnia beatyfikacja była 5. tego rodzaju obrzędem w tym roku, a 66. w obecnym pontyfikacie.

***

Leopoldyna (Leopoldina) urodziła się 31 maja 1773 we Florencji w rodzinie mieszanej narodowo: jej ojciec Joseph Naudet był Francuzem, matka – Susanna d’Arnth – Niemką. Oboje rodzice pozostawali w służbie na dworze wielkiego księcia Leopolda I Habsburga z Lotaryngii, który zresztą został jej ojcem chrzestnym, ona zaś otrzymała na chrzcie imię na jego cześć. Gdy dziewczynka miała 3 lata, zmarła jej matka a w 2 lata później została oddana na wychowanie do klasztoru sióstr oblatek augustynianek od św. Józefa. Towarzyszyła jej w tym jej siostra Luiza, z którą była zawsze blisko związana. Odznaczając się od najmłodszych lat wielką pobożnością i bogatą duchowością, już w wieku 8 lat przyjęła sakrament bierzmowania, a w rok później I komunię świętą, co było wówczas niezwykłą rzadkością.

W 1783 ojciec zawiózł obie córki na naukę do Paryża, gdzie nie tylko zdobywały wiedzę i doskonaliły znajomość języków, ale mogły też zwiedzać kościoły i muzea i czytać dużo książek. Pobyt w stolicy Francji sprzyjał też duchowemu rozwojowi obu sióstr i ich wrażliwości na sprawy społeczne. W 1789 powróciły one do Florencji, gdzie dwa lata wcześniej zmarł ich ojciec. Wówczas wielki książę zaprosił ich na swój dwór i tam zostały nauczycielkami i wychowawczyniami jego dzieci. Gdy w 1790 Leopold został cesarzem Austrii, przeniosły się wraz z nim do Wiednia.

Tutaj Leopoldyna nawiązała kontakt z jezuitą Nikolausem von Diessbachem, który wkrótce został jej kierownikiem duchowym. Kapłan ten założył tajne stowarzyszenie „Przyjaźń Chrześcijańska”, złożone z wybranych świeckich i duchownych, którego jednym z celów było szerzenie i popularyzowanie prasy katolickiej.

W 1792 cesarz zmarł i obie siostry przeszły na służbę jego córki, arcyksiężny Marii Anny Habsburg, siostry nowego władcy Franciszka II. Była to kobieta bardzo religijna i myśląca o życiu zakonnym, toteż znalazła w obu siostrach zrozumienie i najbliższe współpracownice. Niebawem została przełożoną kanoniczek od św. Jerzego w Pradze – była to grupa kobiet z wyższych sfer, pragnących się poświęcić życiu zakonnemu i dziełom miłosierdzia i obie siostry pospieszyły za nią do stolicy Czech.

Tam też w 1799 przyszła błogosławiona poznała o. Niccolo Paccanariego (1773-1820) – byłego jezuitę (zakon został kilka lat wcześniej rozwiązany), który zapoznał ją z duchowością św. Ignacego Loyoli, która bardzo jej odpowiadała. Za jego radą założyła – z Marią Anną i Luizą – 31 maja 1799 nowy instytut Umiłowanych Jezusa, a Leopoldyna została ich pierwszą przełożoną. W rok później ks. Paccanari wysłał ją do Włoch, aby poszukała tam miejsca pod stałą siedzibę nowej wspólnoty. W latach 1801-07 Leopoldyna przemierzyła niemal cały Półwysep Apeniński, spotykając się często z niezrozumieniem, objawami zazdrości i uprzedzeń, co doprowadziło nawet do oddzielenia się od niej części Umiłowanych, których w tym czasie przybyło wiele z Francji i Anglii.

W 1807 założycielka poznała w Weronie ks. Luigiego Pacettiego – przyjaciela Piusa VII i kierownika duchowego markizy, późniejszej świętej Magdaleny z Canossy (1774-1835). 8 maja 1808 rozpoczęła się długoletnia współpraca tych dwóch kobiet i Magdalenie Leopoldyna bardzo wiele zawdzięczała. Ważną rolę w jej duchowym rozwoju odegrała też znajomość z innym późniejszym świętym – Kasprem Bertonim (1777-1853), który bardzo pomógł w rozwoju jej dzieła. Za jego radą zmieniła je nieco i 9 listopada 1816 w klasztorze św. Teresy w Weronie powołała do życia nową wspólnotę – Sióstr od Świętej Rodziny. Zajmowały się one oświatą i wychowaniem dziewcząt z rodów arystokratycznych, ale także zakładały bezpłatne szkoły dla dzieci i dorastających dziewcząt z biednych środowisk. Zakonnice poświęcały też wiele uwagi organizowaniu spotkań formacyjnych dla młodzieży.

Nowy instytut uzyskał zatwierdzenie rządowe, niezbędne do jego istnienia, w 1833, a 20 grudnia tegoż roku zatwierdził je także kanonicznie Grzegorz XVI. W pół roku później – 17 sierpnia 1834 zmarła w Weronie w opinii świętości Leopoldyna Naudet.

Jej proces beatyfikacyjny trwał w latach 1971-73, a 23 lipca 2016 komisja lekarska Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych uznała cud za jej wstawiennictwem i 21 grudnia tegoż roku Franciszek wydał dekret zezwalający na jej beatyfikację.