Nuncjusz Apostolski przewodniczył liturgii pogrzebowej s. Teresy Sułowskiej

Nuncjusz Apostolski, abp Józef Kowalczyk, siostry urszulanki z całej Polski, rodzina i przyjaciele pożegnali dziś s. Teresę Sułowską, urszulankę SJK, zmarłą w Warszawie 12 października w wieku 91 lat.

Abp Kowalczyk w homilii podczas Mszy św. pogrzebowej, której przewodniczył w warszawskim kościele pw. św. Teresy przypomniał, że pogrzeb każdego chrześcijanina, a zwłaszcza siostry zakonnej, odbywa się w kontekście eucharystycznej ofiary i jest niejako wtopiony w tę miłość Pana, którą nas umiłował do końca.

Mówiąc o zasługach Zmarłej s. Teresy od Ducha Świętego (Zofii Sułowskiej), przypomniał, że cechowała ją niezwykła aktywność i gorliwość apostolska oraz, że udzielała się nie tylko w zgromadzeniu Urszulanek Serca Jezusa Konającego, ale także na płaszczyźnie ogólnokościelnej. A przez swą „ofiarną i rozumną działalność uczyniła wiele dla posoborowej odnowy życia zakonnego w Polsce”.

– Siostra Teresa była człowiekiem czynu, pracowitym, zawsze zajętym; była równocześnie osobą serdeczną, bezpośrednią, szczerą, łatwo nawiązującą kontakt z innymi, umiejącą przeprosić. Była skromna, niewymagająca, uboga. Zdolna do długotrwałych przyjaźni w Zgromadzeniu i poza nim. Miała bliski kontakt z rodzeństwem, rodziną – mówił Nuncjusz Apostolski w Polsce.

– Szczególnie wy, Siostry Urszulanki, bądźcie zbudowane życiem swojej zmarłej współsiostry. Dla nas wszystkich niech to będzie jeszcze jeden dar, jakim obdarowuje nas, w dniu swego pogrzebu, siostra Teresa. Jej życie przepełnione było błogosławieństwami – dodał abp Kowalczyk.

Siostra Matka Teresa (Zofia) Sułowska od Ducha Świętego urodziła się 15 maja 1918 roku w Warszawie jako najstarsza córka z pięciorga dzieci Stanisława i Kazimiery z Rozwadowskich Sułowskich.

8-letnia Zosia z powodu słabego zdrowia została wysłana do San Remo. Tam przyjęła I Komunię św. oraz Sakrament Bierzmowania, a w czasie kanonizacji św. Teresy od Dzieciątka Jezus w 1927 r. zapragnęła zostać karmelitanką.

Po powrocie do domu zamieszkała z rodziną na Kujawach. Od 1930 r. uczęszczała do szkoły Urszulanek Unii Rzymskiej we Włocławku. Tu spotkała po raz pierwszy ks. Stefana Wyszyńskiego, przyszłego Prymasa Tysiąclecia.

Po maturze w 1936 r. wstąpiła do Zgromadzenia SS. Urszulanek UR. Gdy wybuchła II wojna światowa była w nowicjacie, ale z powodu narastających trudności w zakonie została odesłana do domu. Zamieszkała w Warszawie, podejmowała coraz nowe prace, by zarobić na utrzymanie.

W 1941 r. podjęła pracę nauczycielsko-wychowawczą w rodzinie pp. Grocholskich. Jakiś czas przebywała z nimi w Zakładzie dla Ociemniałych Laskach pod Warszawą. Poznała wówczas ks. Władysława Korniłowicza, słynnego duszpasterza stołecznej inteligencji i Antoniego Marylskiego, jednego z twórców Dzieła Lasek. Ponownie spotkała tu ks. Stefana Wyszyńskiego, który został jej kierownikiem duchowym. W Laskach spędziła Powstanie Warszawskie opiekując się dziećmi.

W 1943 r. rozpoczęła studia historyczne na tajnych, okupacyjnych kompletach. Po otwarciu Uniwersytetu Warszawskiego w 1945 r. kontynuowała studia historyczne i rozpoczęła teologiczne. Zamieszkała w internacie dla studentek prowadzonym przez siostry urszulanki SJK. Była aktywna w „Caritas Academica” i Sodalicji Mariańskiej, której przez pewien czas była prezeską. Uczestniczyła w tworzeniu Związku Sodalicji Akademickich w Polsce.

Prowadziła intensywne życie wewnętrzne. Była w stałym kontakcie z ks. Stefanem Wyszyńskim, który w tym czasie został biskupem lubelskim. Jeździła do Lublina na prowadzone przez niego rekolekcje zamknięte.

Wciąż przeżywała trudności w podjęciu decyzji o drodze życiowej. Poproszony o pomoc w ks. Wyszyński powiedział: „To Ty sama musisz zdecydować” i dodał „najszczęśliwszym byłbym, gdybym Cię widział u szarych urszulanek”.

8 września 1948 roku s. Teresa wstąpiła do Zgromadzenia Urszulanek Serca Jezusa Konającego w Warszawie. Po nowicjacie pracowała jako wychowawczyni w domach dziecka w Łodzi i Bogdańcach. W 1955-57 – była kierowniczką domu zakonnego i domu akademickiego KUL w Lublinie.

W roku akademickim 1957/58 została skierowana na roczne studium katechetyczne w Belgii na „Lumen vitae”, gdzie zdobyła orientację w nowych nurtach teologicznych.

W latach 1958-1976 pracowała w Wydziale Spraw Zakonnych przy sekretariacie Prymasa Polski. W 1974 r. opublikowała pracę „Charyzmat życia zakonnego”. Przez swą działalność uczyniła wiele dla posoborowej odnowy życia zakonnego w naszym kraju. Była członkiem Komisji Synodalnej Archidiecezji Warszawskiej, Synodu oraz Komisjach Episkopatu Polski: Komisji do spraw zakonnych i Komisji Maryjnej.

Brała udział w kilku kapitułach generalnych Zgromadzenia, pełniła funkcję asystentki, uczestniczyła w pracach związanych z odnową posoborową w Zgromadzeniu – szczególnie w przygotowaniu nowych Konstytucji.

W latach 1977-83 s. Teresa była kierowniczką Domu Warszawskiego przy ul. Wiślanej. Prowadziła formację młodzieży zakonnej, włączała się w organizowanie pomocy zwłaszcza z zagranicy dla Zgromadzenia i osób potrzebujących (szczególnie leków).

S. Teresa założyła w 1978 roku wspólnotę zwaną „Krąg Emaus” – krąg osób świeckich, pragnących żyć radami ewangelicznymi w duchu św. Urszuli Ledóchowskiej i przedłużać w świecie misję Zgromadzenia. Celem członków „Emaus” jest ofiarna i radosna służba Bogu i ludziom w miejscu pracy i codziennego bytowania.

Ważny był udział s. Teresy w pracach wydawniczych Zgromadzenia – przygotowaniu pozycji: „Zgromadzenie Sióstr Urszulanek SJK. Szkic historyczny. Stan aktualny”, redakcji wspomnień o Matce Franciszce Popiel: „Zawsze w prawdzie. Matka Franciszka Popiel”, pisaniu artykułów do prasy katolickiej i „Szarego Posłańca”.

Umiłowanym dziełem s. Teresy były „Czwartki Papieskie” przybliżające dużej grupie osób postać i nauczanie Jana Pawła II.