O synodalności na Sympozjum Ekumenicznym w Łodzi

W tym roku Łódzkie Dni Modlitw o Jedność Chrześcijan rozpoczęła Konferencja Ekumeniczna poświęcona dwóm tematom: synodalności i mandatum.

O koncyliarności w zestawieniu z synodalnością mówił w pierwszym wykładzie historyk Kościoła arcybiskup Grzegorz Ryś, metropolita łódzki. Odnosząc się do polskiego teologa XIV wieku – Mateusza z Krakowa, wskazał, że cały Kościół reprezentowany przez biskupów jest nieomylny. Dla Mateusza wspólnota to wspólnota biskupów; zgromadzenie wiernych reprezentują biskupi – tłumaczył prelegent.

– Dla Mateusza z Krakowa bardzo ważnym słowem jest „błąd”. Błąd nie jest sprawą teoretyczną, chodzi w nim o kryzys, jaki dotknął Kościół. My widzimy dziś wielki cud: Kościół pali się, to jest straszliwy pożar, to klęska, ale nic się z nim nie dzieje – podkreślił. Duchowny zauważył, że wołanie o odkrycie wspólnotowego wymiaru Kościoła jest wołaniem o jego reformę. Kto wie, czy nie ma podobieństwa do dzisiejszego stanu Kościoła, kiedy Papież wzywa cały Kościół do synodalności, to czyni naszą refleksję podobną do tamtej, średniowiecznej. Mateusz z Krakowa pisze: tam jest zbawienie, gdzie szukasz wielu rad!

Prelegent zaznaczył, że jeśli ktoś uważa, że centralizacja chroni przed schizmą, to się myli. Centralizacja prowadzi prosto do schizmy. Źródłem zła i nieradzenia sobie ze złem jest brak synodalności.

Prawosławne rozumienie soborowości zaprezentował w swoim wykładzie ks. dr Łukasz Lenkiewicz, który wskazał, że w tradycji prawosławia słowiańskiego cały czas w Symbolu Wiary podkreślamy: wierzę w Kościół powszechny, Kościół soborowy, jak to się mówi w teologii prawosławnej. Idea soborowości jest tak naprawdę parafrazą greckiego określenia Kościoła, który jest zgodny z całością. Każda wspólnota parafialna jest traktowana jako pełnia Kościoła, która realizuje się w spotkaniu Eucharystycznym, któremu przewodniczy wybrany z tej wspólnoty kapłan, i która to w swoim spotkaniu i modlitwie realizuje pełnię Kościoła – tłumaczył duchowny.

Jak podkreślił, wspólnota parafialna niczym się nie różni od Kościoła jako pełni. Tzn. w idei soborowości wspólnota parafialna jest tak samo odpowiedzialna za całość Kościoła, jak biskupi, którzy mają później decydować w imieniu wspólnoty o losie Kościoła, w jaki sposób będzie się rozwijał – dodał.

– Odpowiedzialność za Kościół niesie każdy członek Kościoła, zarówno świecki, który przychodzi na nabożeństwa, aby się pomodlić, ale także i hierarcha, który został ustanowiony w celu porządku tego spotkania Eucharystycznego, które ma miejsce podczas kultu. Odpowiedzialność wiernych jest ogromna: mamy takich duchownych, jakich mamy wiernych. Mamy takich biskupów, jakich mamy duchownych, bo biskupi wychodzą z duchownych. Zatem my, jako wspólnota Kościoła, jesteśmy odpowiedzialni, jaki będzie Kościół.

– Najwyższą władzą w Kościele jest Synod – mówił prof. dr hab. Jerzy Sojka w swoim wykładzie, cytując prawo Kościoła ewangelicko-augsburskiego. Zwrócił uwagę, że są dwa ciała synodalne w Kościele luterańskim – Światowa Federacja Luterańska oraz Synod Kościoła w danym państwie. Nie ma prostego przełożenia Światowej Federacji Luterańskiej na działalność Kościoła lokalnego.

– Na gruncie lokalnym działanie Synodu to działanie związane z wyborami do grona kościelnego, wybór biskupa, zatwierdzenie wszelkich rozliczeń finansowych oraz znaczące kompetencje teologiczne. Wśród tych kompetencji jest dbanie o jedność Kościoła oraz o wytyczne odnoszenia się do innych Kościołów, zatwierdzanie podstawowych ksiąg pobożności luterańskiej, śpiewników kościelnych i agend – dodał.

– Synodalność luterańska opiera się na trzech punktach: pierwsze, to powszechne kapłaństwo, dotyczące wszystkich ochrzczonych. Druga, potrzebujmy miejsca, gdzie ci powszechni kapłani się spotkają i wspólnie będą nad tym pracować z założenia przynosząc ze sobą to, co jest dla nich ważne, a po trzecie, to nie ma być anarchiczne spotkanie, gdzie wszyscy krzyczą, ale ma to być namysł nad tym, co najważniejsze dla wspólnoty Kościoła – podkreślił prelegent.

Galeria zdjęć (6 zdjęć)