Ojciec Łubieński wśród przyszłych świętych i błogosławionych

Franciszek przyjął 6 marca w Watykanie prefekta Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, kardynała Angelo Amato i upoważnił tę dykasterię do ogłoszenia 12 dekretów. Jeden z nich dotyczy heroiczności cnót redemptorysty, Sługi Bożego ojca Bernarda Łubieńskiego.

Bernard Łubieński, potomek zasłużonej dla ojczyzny i Kościoła rodu, syn Tomasza i Adelajdy Łubieńskich, urodził się 9 grudnia 1846 r. w Guzowie koło Warszawy. Dzieciństwo i wczesną młodość przeżył w domu rodzinnym. Po ukończeniu studiów humanistycznych w katolickim kolegium w Ushaw, w Anglii, wstąpił do zgromadzenia redemptorystów i 7 maja 1866 r. złożył śluby zakonne w Bishop Eton koło Liverpool. Tam także rozpoczął studia filozoficzne i teologiczne, które ukończył w międzynarodowym seminarium zakonnym w Wittem, w Holandii.

Święcenia kapłańskie przyjął w Akwizgranie 29 grudnia 1870 r. Przez jedenaście lat pracował w Anglii jako misjonarz i duszpasterz wśród katolików angielskich i polskich emigrantów. Pełnił też odpowiedzialne obowiązki w swej wspólnocie zakonnej.

Powróciwszy do ojczyzny w 1883 r. przyczynił się do założenia domu zakonnego redemptorystów w Mościskach, gdzie też rozwinął intensywną działalność duszpasterską i misyjną, pomimo poważnego paraliżu nóg, któremu uległ już w 1885 r. Był także przełożonym tego domu zakonnego w latach 1894-1903. Przebywając następnie w Krakowie od 1903 r. do 1905 r. oraz w Warszawie w latach 1906–1911 prowadził nadal działalność misyjną i rekolekcyjną wśród różnych warstw społeczeństwa polskiego.

Czytaj także: Katolicy w Londynie chcą otwierać nowe szkoły

Będąc ponownie przełożonym klasztoru w Mościskach od 1912 do 1918 r. nie tylko przyczynił się do ocalenia tego domu zakonnego podczas I wojny światowej, ale pomagał także miejscowej i okolicznej ludności oraz prowadził działalność duszpasterską zwłaszcza wśród młodzieży. W latach 1919-1926 należał do wspólnoty redemptorystów w Krakowie. Pełnił wówczas odpowiedzialne obowiązki zakonne oraz różne posługi kapłańskie w kościele przyklasztornym i w innych kościołach Krakowa.

Powróciwszy do Warszawy w 1926 r. przebywał w tamtejszym klasztorze aż do śmierci. Przeprowadził ponad tysiąc serii rekolekcji i misji ludowych, zwłaszcza wśród robotników i mieszkańców wsi, a także zagranicą, m.in. w Niemczech, Rosji i Finlandii.

Szerzył kult Matki Bożej Nieustającej Pomocy i polskich świętych, pisał artykuły i książki o tematyce religijnej, otaczał duchową opieką zgromadzenia zakonne. Już za życia cieszył się opinią świętości i zaufaniem wiernych korzystających z jego kierownictwa duchowego. Zmarł 10 września 1933 r. Starania o jego beatyfikację zostały rozpoczęte w 1961 r. Do jej przeprowadzenia konieczne jest także uznanie autentyczności cudu za wstawiennictwem Sługi Bożego.

Czworo świętych

Kongregacja uznała także cudy potrzebne do kanonizacji Pawła VI i abp. Oskara Romero oraz Franciszka Spinellego i Marii Katarzyny Kasper.

Bł. abp Oskar Romero kierował archidiecezją San Salvador. Został zastrzelony 24 marca 1980 r. podczas odprawiania Mszy św. w kaplicy stołecznego szpitala. Arcybiskup walczył o prawa człowieka w ojczystym Salwadorze, odważnie krytykował przejawy niesprawiedliwości, potępiał akty przemocy obu stron rozdzierającej kraj wojny domowej.

Czytaj także: Kanonizacja Pawła VI 28 października

Franciszek Spinelli urodził się 14 kwietnia 1853 w Mediolanie. Wstąpił do seminarium duchownego w Bergamo. W 1875 roku, w wieku 22 lat, przyjął święcenia kapłańskie. Razem z Gertrudą Comensoli założył Instytut Sióstr Czcicielek Najświętszego Sakramentu. Zmarł 6 lutego 1913 w Rivolta d’Adda w opinii świętości. Jest patronem ubogich i opuszczonych. Beatyfikował go 21 czerwca 1992 Jan Paweła II.

Maria Katarzyna Kasper urodziła się 26 maja 1820 r. w miejscowości Dernbach, w Nadrenii-Palatynacie, w rodzinie wielodzietnej. Po śmierci rodziców założyła Zgromadzenie Sióstr Ubogich Służebnic Ukrzyżowanego Jezusa, zaaprobowane przez biskupa w 1850 r. i przyjęła imię zakonne Maria. 27 stycznia 1898 doznała ataku serca. Zmarła 2 lutego tegoż roku w swym mieście rodzinnym. Błogosławioną ogłosił ją 16 kwietnia 1978 Paweł VI.