Olsztyn: kolejna sesja ws. procesu beatyfikacyjnego kard. Hozjusza

Metropolita warmiński abp Wojciech Ziemba przewodniczył 1 lutego kolejnej sesji w ramach toczącego się procesu beatyfikacyjnego kard. Stanisława Hozjusza, renesansowego humanisty i jednego z czołowych przywódców polskiej i europejskiej kontrreformacji. Sesja wiązała się uzupełnieniem dokumentacji historycznej o znalezione w polskich i europejskich archiwach dzieła Hozjusza.

Proces kard. Hozjusza, rozpoczęty w 1971 r., zakończył się na szczeblu diecezjalnym 12 czerwca 2007 r., po czym akta sprawy zostały odesłane do Rzymu. W międzyczasie jednak, 17 maja 2007 r., Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych wydała instrukcję "Sanctorum Mater", zgodnie z którą Komisja Historyczna została zobowiązana do przedstawienia według nowych wymogów swojej relacji, gdyż proces Hozjusza prowadzony był według dawnego prawa beatyfikacyjnego.

Dziś do przesłanej dokumentacji dołączy nowa relacja Komisji Historycznej, sporządzona w oparciu o nową instrukcję Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych.

Przetłumaczona na język włoski relacja historyczna obejmuje wykaz kilkudziesięciu archiwów polskich i europejskich, w których została przeprowadzona kwerenda. W jej wyniku zgromadzono ok. 12 tys. listów, których autorem był Hozjusz, a także wiele jego dzieł, które ukazały się drukiem. Na bazie tej dokumentacji Komisja Historyczna przedstawiła życiorys i wydała opinię na temat osobowości i duchowości tego kandydata na ołtarze.

Stanisław Hozjusz urodził się w Krakowie 5 maja 1504 roku. Pochodził z rodziny mieszczańskiej, a jego przodkowie przybyli do Polski z Bawarii. Na rozmaitych pismach podpisywał się jako Stanisław Polak, co świadczy o jego duchowej więzi z Polską. Uzyskał doktorat obojga praw na uniwersytecie w Bolonii. Był sekretarzem królewskim, a następnie wielkim sekretarzem koronnym. W 1543 r. przyjął święcenia kapłańskie, sześć lat później został biskupem chełmińskim, a w 1551 r. – warmińskim. W 1561 r. papież mianował go kardynałem, a rok później uczynił swym legatem na Soborze Trydenckim. Wprowadzając w życie reformy soborowe, założył pierwsze w Polsce seminarium duchowne i sprowadził jezuitów. W 1573 r. został penitencjarzem większym Kościoła. Zmarł w pobliżu Rzymu 5 sierpnia 1579 roku. Jego grób znajduje się w Rzymie w kościele Matki Bożej na Zatybrzu, który był jego kardynalską świątynią tytularną.