Opole: ekumeniczne spotkanie z okazji rocznicy „powodzi tysiąclecia”

Nawet największe nieszczęście przeżywane w ludzkiej solidarności może zrodzić dobro – powiedział bp Paweł Stobrawa z okazji kolejnej rocznicy powodzi z 1997 roku w Opolu. Ekumeniczne spotkanie miało miejsce 10 lipca przy kościele ewangelickim. Liturgię uświetnił chór „St. Petri Kantorei” z parafii luterańskiej w Bautzen (Niemcy).

Przytoczywszy kilka wspomnień świadków powodzi z 1997 r. bp pomocniczy opolski przypomniał o solidarności, która wówczas jednoczyła mieszkańców obszarów zalanych i tych, którzy spieszyli im z pomocą. „Wypełniały się słowa Pana Jezusa: ‘Byłem głodny, a daliście mi jeść. Byłem nagi, a przyodzialiście mnie’” – powiedział hierarcha i zauważył, że „nawet największe nieszczęście przeżywane w ludzkiej solidarności może zrodzić dobro”.

O solidarności w czasie i po powodzi, także w wymiarze ekumenicznym, mówił proboszcz parafii ewangelicko-augsburskiej w Opolu ks. Marian Niemiec. Przypomniał on, że już w kilka dni po tym, jak pod wodą znalazł się kościół ewangelicki, opolscy luteranie mogli spotykać się na nabożeństwach w katolickim kościele św. Sebastiana w Opolu. Ks. Niemiec zaznaczył także, że dzięki powodzi kontakty między opolskimi wyznawcami obu kościołów nie tylko się zacieśniły, ale stały się przyjacielskie.

Powódź tysiąclecia dramatycznie wspomina dr Teresa Sołdra-Gwiżdż, socjolog i dyrektor usytuowanego na wyspie Pasiece Instytutu Śląskiego, który przed czternastoma laty także znalazł się pod wodą. Wspomina ona poczucie bezsilności, które towarzyszyło pracownikom Instytutu, kiedy woda pochłaniała cenne zbiory biblioteczne i archiwum usytuowane na najniższej kondygnacji budynku.

Dr Sołdra-Gwiżdż przypomniała o prowadzonych przez Instytut Śląski badaniach dotyczących samoorganizacji mieszkańców wyspy Pasieka, a potem także i całego województwa opolskiego. Wśród mieszkańców Pasieki zawiązał się specjalny komitet, który organizował odbudowę życia po powodzi, a wspólnota, którą udało się im stworzyć nie przestała istnieć pomimo osiągnięcia zamierzonego celu. „To fenomen, który, choć w mniejszej skali, trwa do dzisiaj” – podkreśla socjolog.

Podczas „powodzi tysiąclecia” w 1997 r. fala kulminacyjna na rzece Odrze dotarła do Opola 10 lipca wczesnym rankiem. Oprócz wyspy Pasieka, pod wodą znalazła się wówczas także duża część lewobrzeżnej części miasta, jak i fabryki w dzielnicy Metalchem. Dzięki ofiarnej postawie mieszkańców i służb udało się nie dopuścić do podtopienia opolskiej starówki. Na zalanych terenach woda przez wiele dni utrzymywała się na poziomie często powyżej 3,5 metra.