Papież beatyfikował dwoje słowackich męczenników

W obecności 200 tys. wiernych Jan Paweł II beatyfikował w Bratysławie dwoje słowackich męczenników z czasów komunistycznych: biskupa Vasila Hopko i zakonnicę Zdenkę (Cecílię) Schelingovą.

Przed rozpoczęciem liturgii Jan Paweł II wyraził radość, że dzisiaj może razem ze Słowakami „sławić mądrość Krzyża w życiu Vasila Hopko i siostry Zdenki Szelingowej”. – Ich jaśniejąca obecność w pamięci narodu słowackiego niech będzie dla nas przykładem i zachętą do pozostania wiernymi świadkami Ewangelii, którą otrzymaliśmy, chrztu, który przyjęliśmy i Eucharystii, którą sławimy na pamiątkę męki Pana – powiedział Papież

Z prośbą o beatyfikację zwrócili się do Papieża bp Jan Babjak oraz abp Jan Sokol. Sylwetkę greckokatolickiego biskupa Hopko przedstawił ordynariusz eparchii preszowskiej, a siostry Zdenki abp Sokol, ordynariusz archidiecezji trnavsko-bratysławskiej.

Po wygłoszeniu formuły beatyfikacyjnej na ołtarzu odsłonięto wizerunki błogosławionych, wniesiono relikwiarze i odśpiewano litanię do Wszystkich Świętych. Obaj biskupi podziękowali za nowych słowackich błogosławionych. Rozległy się okrzyki: „Dziękujemy, dziękujemy!”.

%img_l(0)*Siostra Zdenka (Cecília) Schelingová*
Zakonnica ze Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia Świętego Krzyża. Urodziła się 24 grudnia 1916 r. w Kriwej na Orawie, w tradycyjnie najbardziej pobożnym regionie Słowacji. Jej ojciec był rolnikiem a matka poświęciła się prowadzeniu domu i trosce o jedenaścioro dzieci. Cecília urodziła się jako przedostatnie z nich. Rodzice dali jej wzorowe religijne wychowanie.

Szybko odkryła w sobie powołanie zakonne. Mając 15 lat, ku radości rodziców i rodzeństwa, wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia Świętego Krzyża. Życiem sióstr z tego zgromadzenia była zafascynowana prawie od dziecka. Po ukończeniu szkoły pielęgniarskiej i przebyciu formacji, w styczniu 1937 r. złożyła śluby wieczyste, przyjmując imię Zdenka. Pracowała w szpitalu państwowym w Bratysławie służąc chorym z dużym poświęceniem. Od 1942 r. była asystentką w laboratorium radiologicznym centralnego szpitala w Bratysławie. Poświęcała się chorym „wielkodusznie, czule i kompetentnie”.

Po puczu komunistycznym w lutym 1948 r. s. Zdenka pozostała na stanowisku zdecydowana dotrzymać słowa danego Chrystusowi i Kościołowi. W lutym 1952 r. ułatwiła ucieczkę ze szpitala księdzu katolickiemu, przebywającemu tam w wyniku torturowania przez tajną policję komunistyczną. W kilka dni później siostra została aresztowana i wówczas dla niej także zaczęła się „krzyżowa droga przesłuchań” przez bezpiekę, która nie miała najmniejszego szacunku dla zakonnicy.

Siostra Zdenka została aresztowana 29 lutego 1952 r. za „zdradę stanu” i po nieludzkich przesłuchaniach 17 czerwca tegoż roku została skazana na 12 lat więzienia i 10 lat utraty praw obywatelskich. W więzieniu z odwagą i heroiczną cierpliwością znosiła przeciwności losu świadoma, że cierpi za Chrystusa i Kościół. Nie odnosiła się z nienawiścią do prześladowców. Jak wyznali później współwięźniowie, skatowana prawie na śmierć, szeptała: „przebaczenie jest najważniejsze w moim życiu”.

Od pierwszych miesięcy po aresztowaniu zaczęła gwałtownie podupadać na zdrowiu. Kiedy było jasne, że nie ma szans na wyzdrowienie, komunistyczne władze podjęły decyzję o jej zwolnieniu. Siostra Zdenka wyszła na wolność 16 kwietnia 1955 r.

Zmarła w Trnawie, 31 lipca 1955 r. Tam również trzy dni później odbył się pogrzeb zakonnicy. Dzisiaj ciało siostry Zdenki spoczywa w Podunajskich Biskupicach.

%img_r(1)*Biskup Vasil Hopko*
Greckokatolicki biskup pomocniczy w Preszowie. Urodził się 21 kwietnia 1904 r. w miejscowości Hrabske jako drugie dziecko w ubogiej, rolniczej rodzinie grekokatolików. Uczył się w katolickim gimnazjum królewskim w Preszowie, a następnie w słowackim ewangelickim gimnazjum kolegiackim. W roku 1928 ukończył studia teologiczne na greckokatolickiej Akademii Teologicznej w Preszowie.

W 1929 r. przyjął święcenia kapłańskie. Został administratorem parafii Pakostow, następnie przez 7 lat pracował jako pierwszy proboszcz parafii grekokatolickiej w Pradze. W 1947 r. Ojciec Święty Pius XII mianował ks. Hopko biskupem pomocniczym eparchii preszowskiej.

Po przewrocie komunistycznym 25 lutego 1948 r. reżim stopniowo zwiększał represje i terror. 27 marca 1950 r. internowano obydwu greckokatolickich biskupów. 28 kwietnia 1950 r. zainscenizowano tzw. Wielki Sobór, likwidujący Kościół greckokatolicki w Czechosłowacji. Ordynariusz bp Pavol Gojdič OSMB został internowany. Wobec bp. Hopko zastosowano areszt domowy, później umieszczono go w klasztorze Baczi koło Szamorína a następnie w franciszkańskim klasztorze w Hlohowcu.

Po ponad roku ciężkich przesłuchań w październiku 1951 r. został skazany przez sąd w Bratysławie na 15 lat więzienia. Poważnie chory, w maju 1964 r. został warunkowo zwolniony na trzy lata. Podczas ponad 13 lat więzienia znosił twardy więzienny rygor. Po zwolnieniu, do początku 1968 r. mieszkał w domu opieki w Oseku w północnych Czechach.

Reżim w dalszym ciągu nękał biskupa, który nie odstąpił od wierności Rzymowi. Zmarł w wyniku następstw uwięzienia, 23 lipca 1976 r. w Preszowie.

Ciało biskupa złożono w krypcie tamtejszego kościoła katedralnego. Przeprowadzone podczas ekshumacji zwłok specjalistyczne badania wykazały obecność w organizmie biskupa pewnej ilości arszeniku, który – według analizy – musiał być, przez dłuższy czas w małych ilościach, podawany biskupowi.