Papież do duchowieństwa: wielbiąc Boga odkrywamy swoją tożsamość

W uwielbieniu Boga odkrywamy swoją przynależność i swoją najpiękniejszą tożsamość, uwielbienie uwalnia bowiem ucznia z obsesji „trzeba by było” i przywraca mu na nowo zamiłowanie do misji oraz zamiłowanie do przebywania ze swoim ludem. Przypomniał o tym Franciszek w przemówieniu do kapłanów, osób konsekrowanych i seminarzystów w Kolegium św. Michała (Collège Saint Michel) w Antananarywie. Był to ostatni punkt jego pobytu na Madagaskarze.

Papież nawiązał do zapisanych w Ewangelii Łukaszowej słów Pana Jezusa, który wielbił swego Ojca za to, że ukrył „te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi a objawił je prostaczkom”. Radość tę potwierdzają świadectwa, złożone na początku tego spotkania przez niektórych uczestników – powiedział mówca. Dodał, że nawet te wypowiedzi, które mówią o trudnościach i kłopotach, też są cenne, ukazują bowiem „żywy, dynamiczny i zaangażowany Kościół, który stara się być codziennie obecnością Pana”.

Zachęca to do wdzięcznej pamięci o tych, którzy nie bali się i postawili na Jezusa Chrystusa i Jego królestwo, a dziś mają udział w Jego dziedzictwie – mówił dalej Franciszek. Podkreślił znaczenie korzeni w posłudze duchownej i konsekrowanej. Wyjaśnił, że chodzi o zakony i zgromadzenia, o biskupów, kapłanów i osoby konsekrowane, ale też o wielu świeckich, „którzy w trudnych czasach prześladowań, gdy wielu misjonarzy i ludzi konsekrowanych musiało wyjechać, podtrzymywali płomień wiary na tych ziemiach”. Dodał, że zachęca to nas również do „przypomnienia sobie naszego chrztu jako pierwszego i największego sakramentu, przez który zostaliśmy naznaczeni pieczęcią dzieci Bożych”.

Ojciec Święty zwrócił następnie uwagę, że przytoczone powyżej zdanie z Ewangelii jest częścią tzw. modlitwy uwielbienia wypowiedzianej przez Pana, gdy powitał 72 uczniów powracających z misji. „Podobnie jak wy, podjęli oni wyzwanie bycia Kościołem «wychodzącym» i wrócili z pełnymi torbami, aby podzielić się wszystkim, co widzieli i usłyszeli. Odważyliście się wyjść i przyjęliście wyzwanie, aby nieść światło Ewangelii do różnych zakątków tej wyspy” – podkreślił mówca.

Wspomniał też o trudnych warunkach, w jakich żyje i pracuje wielu duchownych i sióstr, gdy brakuje nieraz podstawowych usług (wody, elektryczności, dróg, środków komunikacji) lub zasobów ekonomicznych, by rozwijać posługę duszpasterską. Ale mimo to „postanowiliście pozostać i być u boku swojego ludu, ze swoim ludem i za to bardzo wam dziękuję, za wasze świadectwo i chęć pozostania tutaj, a nie czynienia z powołania «przejścia do lepszego życia»” – oświadczył Franciszek. Podziękował im za to pozostanie na miejscu i trwanie z ludem. Przypomniał, że osoba konsekrowana to taka, która nauczyła się i chce trwać w sercu swego Pana i w sercu Jego ludu.

Papież wspomniał następnie, że Jezus, powitawszy i wysłuchawszy uczniów powracających z radością, przede wszystkim pochwalił i pobłogosławił swego Ojca i to jest podstawowy wymiar „naszego powołania”. Jesteśmy ludźmi uwielbienia – zauważył mówca. Podkreślił, że osoba konsekrowana jest zdolna do rozpoznawania i wskazywania obecności Boga tam, gdzie jest. Co więcej, chce żyć w Jego obecności, którą nauczyła się rozkoszować, kosztować i dzielić z innymi.

To właśnie w uwielbieniu odkrywamy swoją przynależność i swoją najpiękniejszą tożsamość, ponieważ uwalnia ono ucznia z obsesji „trzeba by było” i przywraca mu na nowo zamiłowanie do misji i do przebywania ze swoim ludem; pomaga mu uściślić „kryteria”, za których pomocą ocenia się siebie samego, innych i wszelką działalność misyjną, aby uniknąć sytuacji, gdy czasami ma ona niewiele posmaku ewangelicznego – stwierdził papież.

Przestrzegł przed pokusą długich rozmów o „sukcesach” lub „porażkach”, „użyteczności” naszych działań lub „wpływach”, jakie możemy mieć. Dyskusje takie często prowadzą do marzeń o ekspansjonistycznych, drobiazgowych i dobrze nakreślonych, planach apostolskich, typowych jednak dla generałów pokonanych wojsk i w ostateczności przekreślają historię waszą i waszego ludu. A jest ona pełna chwały jako historia ofiar, nadziei, codziennej walki, życia spędzonego na służbie, wytrwałości w żmudnej pracy – podkreślił Ojciec Święty.

Zwrócił uwagę, że wysławianie Boga uczy wrażliwości, żeby „nie stracić orientacji” i nie uczynić ze środków celów, z rzeczy zbędnych tego, co ważne; uwielbienie Pana pozwala nabywać wolność uczenia się rozpoczynania procesów zamiast dążenia do zajmowania przestrzeni; bezinteresownego promowania tego wszystkiego, co sprawia, że lud Boży rośnie, dojrzewa i wydaje owoce, zamiast chwalić się pewnym duszpasterskim „zyskiem” łatwym, szybkim, ale ulotnym.

Siedemdziesięciu dwóch uczniów miało świadomość, że powodzenie misji zależało od jej wypełniania „w imię Pana Jezusa”, a nie ze względu na ich cnoty, nazwiska czy tytuły. Ich radość zrodziła się z pewności czynienia wszystkiego w imię Pana, z przeżywania Jego projektu, uczestniczenia w Jego życiu, które umiłowali tak bardzo, że doprowadziło ich ono także do dzielenia go z innymi – przypomniał papież

Podkreślił, że tylko w Imię Jezusa można pokonać szatana i wezwał do dalszego toczenie tej walki, ale zawsze w modlitwie i wielbiąc Boga. To On udaremnia wpływ ducha zła, który często napełnia nas „przesadnym zatroskaniem o osobiste przestrzenie autonomii i odprężenia, prowadzącym do przeżywania własnych zadań jako czystego dodatku do życia, tak jakby nie stanowiły one części własnej tożsamości” – wskazał mówca.

Przestrzegł przed uleganiem pewnym momentom religijnym, przynoszącym doraźną ulgę, ale nie prowadzącym do spotkania z innymi, do zaangażowania w świecie, do pasji ewangelizowania. W takim wypadku zamiast być ludźmi uwielbienia, można stawać się „profesjonalistami od sacrum” – ostrzegł kaznodzieja. Wezwał do pokonania ducha zła na jego własnym terenie, odpowiadając na jego pokusy materialne poczuciem odpowiedzialności i ewangelicznym ubóstwem.

„Nie pozwólmy ukraść sobie radości misyjnej!” – powiedział papież. Szczęśliwy jest Kościół ubogi i dla ubogich, ponieważ żyje przesycony wonią swego Pana, żyje radośnie, głosząc Dobrą Nowinę zepchniętym na margines mieszkańcom ziemi, tym, których Bóg szczególnie umiłował – oświadczył na zakończenie Ojciec Święty. I tradycyjnie poprosił swych słuchaczy, aby pamiętali modlić się za niego.

Treść papieskiego przemówienia dostępna jest TUTAJ.