Papież prosi kardynałów o radę i współpracę

O radę i współpracę poprosił Benedykt XVI kardynałów podczas spotkania z nimi w Sali Klementyńskiej Pałacu Apostolskiego. Przemówienie nowego Papieża do Kolegium Kardynalskiego odebrano jako zapowiedź większej kolegialności w rządzeniu Kościołem.

Oto polski tekst tego przemówienia:
*Czcigodni bracia kardynałowie!*
1. Spotykając was także dzisiaj chciałbym podzielić się z wami, w sposób prosty i po bratersku, stanem ducha, jaki mi towarzyszy w tych dniach. Do intensywnych przeżyć związanych ze śmiercią mego czcigodnego poprzednika Jana Pawła II a następnie w czasie konklawe, a zwłaszcza dotyczących jego zakończenia, dołączają się głęboka potrzeba ciszy oraz dwa uzupełniające się wzajemnie uczucia: płynące z serca żywe pragnienie wdzięczności i poczucie ludzkiej bezsilności wobec wielkiego zadania, jakie mnie czeka.

Przede wszystkim wdzięczność. Poczuwam się w pierwszej kolejności do obowiązku podziękowania Bogu, który – mimo mej ludzkiej słabości, wybrał mnie na Następcę Apostoła Pawła i powierzył mi zadanie rządzenia i kierowania Kościołem, aby był on sakramentem jedności całego rodzaju ludzkiego (por. Lumen gentium, 1). Mamy pewność, że to przedwieczny Pasterz prowadzi mocą swego Ducha swoją trzodę, zapewniając jej, w każdym czasie, wybranych przez siebie Pasterzy. W tych dniach lud chrześcijański zanosił chóralną modlitwę za nowego Papieża i zaprawdę poruszające było pierwsze spotkanie z wiernymi przedwczoraj wieczorem na Placu św. Piotra: wszystkim, Biskupom, kapłanom, zakonnikom i zakonnicom, młodym i starym, dziękuję jak najserdeczniej za tę ich duchową solidarność.

2. Czuję się w obowiązku gorąco podziękować każdemu z was, czcigodni Bracia, poczynając od Księdza Kardynała Angelo Sodano, który – wyrażając wspólne uczucia – skierował do mnie pełne uczucia słowa i serdeczne życzenia. Dziękuje też Księdzu Kardynałowi kamerlingowi Eduardo Martínezowi Somalo za wielkoduszną posługę, oddaną w tej delikatnej fazie przejściowej.

Moją szczerą wdzięcznością pragnę objąć wszystkich członków Kolegium Kardynalskiego za czynną współpracę okazaną w kierowaniu Kościołem podczas sediswakancji.

Szczególnie gorąco chciałbym pozdrowić tych Kardynałów, którzy ze względu na wiek lub chorobę nie wzięli udział w konklawe. Każdemu wdzięczny jestem za przykład, jaki dali swoją gotowością i braterską wspólnotą, jak również za ich intensywną modlitwę, będącą zarazem przejawem wiernej miłości do Kościoła, Oblubienicy Chrystusa.

Nie mogę też nie skierować szczerego podziękowania do tych, którzy na różny sposób współpracowali przy organizacji i przebiegu konklawe, pomagając wielorako Kardynałom przeżyć jak najbezpieczniej i spokojny te dni, brzemienne w odpowiedzialność.

3. Czcigodni Bracia, do was kieruję moje osobiste podziękowanie za zaufanie, jakie mi okazaliście, wybierając mnie na Biskupa Rzymu i Pasterza Kościoła powszechnego. Jest to akt zaufania, który stanowi zachętę do podjęcia tej nowej misji z większą pogodą, jestem bowiem przekonany, że mogę liczyć nie tylko na niezastąpioną pomoc Boga, ale także na waszą wspaniałomyślną współpracę. Proszę was, byście nie odmawiali mi nigdy swego wsparcia! Podczas gdy z jednej strony zdaję sobie sprawę z ograniczoności mojej osoby i swych możliwości, z drugiej wiem dobrze, jaka jest natura misji, którą mi powierzono i do której pełnienia przystępuję w postawie wewnętrznego oddania. Chodzi tu nie o zaszczyty, lecz o służbę, którą należy pełnić z prostotą i dyspozycyjnością, naśladując naszego Nauczyciela i Pana, który przyszedł nie po to, aby Mu służono, ale aby służyć (por. Mt 20, 28), a podczas Ostatniej Wieczerzy umył nogi apostołom, nakazując im, aby czynili to samo (por. J 13, 13-14). Nie pozostaje więc mnie i wszystkim nam razem nic innego, jak przyjmować od Opatrzności wolę Boga i czynić, co w naszej mocy, aby jak najlepiej odpowiedzieć na nią, pomagając sobie wzajemnie w wypełnianiu zadań każdego w służbie Kościoła.

4. Chciałbym w tym momencie cofnąć się myślami do moich czcigodnych Poprzedników, błogosławionego Jana XXIII, Sług Bożych Pawła VI i Jana Pawła I, a szczególnie Jana Pawła II, którego świadectwo w minionych dniach, bardziej niż kiedykolwiek przedtem było dla nas oparciem i którego obecność wciąż żywo odczuwamy. Bolesne wydarzenie jego śmierci, po okresie wielkich prób i cierpień, ukazało w rzeczywistości swój wymiar paschalny, jak on sam życzył sobie w swym Testamencie (24 II-1 III 1980). Światłość i moc zmartwychwstałego Chrystusa promieniowało w Kościele z tej swoistej „ostatniej Mszy”, odprawionej przezeń w swej agonii, a która uwieńczyła słowem „Amen” życie ofiarowane całkowicie, za sprawą Niepokalanego Serca Maryi, za zbawienie świata.

5. Czcigodni Bracia! Każdy powróci teraz do swej Stolicy, aby podjąć na nowo swoją pracę, duchowo jednak pozostaniemy zjednoczeni w wierze i w miłości Pana, w więzi celebracji eucharystycznej, w żarliwej modlitwie i w dzieleniu codziennej posługi apostolskiej.

Wasza duchowa bliskość, wasze świetlane rady i wasza czynna współpraca będą dla mnie darem, za który pozostanę wam zawsze wdzięczny i bodźcem, aby z całkowitą wiernością i oddaniem wypełnić do końca powierzone mi zadanie.

Dziewicy Matce Bożej, która swoją milczącą obecnością towarzyszyła krokom rodzącego się Kościoła i utwierdzała w wierze Apostołów, zawierzam nas wszystkich oraz oczekiwania, nadzieje i niepokoje całe wspólnoty chrześcijan. Pod macierzyńską opieką Maryi, Mater Ecclesiae, wzywam was, byście szli ulegli i posłuszni głosowi Jej boskiego Syna i Pana naszego Jezusa Chrystusa. Prosząc o Jej nieustanną opiekę, z serca udzielam Apostolskiego Błogosławieństwa każdemu z was i wszystkim, których Opatrzność Boża powierza waszej pasterskiej trosce.