Papież uznał heroiczność cnót Jerzego Ciesielskiego

Papież uznał heroiczność cnót sługi Bożego Jerzego Ciesielskiego. Do beatyfikacji przyjaciela bł. Jana Pawła II potrzebne będzie jeszcze uznanie cudu za wstawiennictwem sługi Bożego.

Franciszek rozszerzył też na cały Kościół kult bł. Piotra Fabera (1506-1546), francuskiego jezuity. Oznacza to wpisanie go do katalogu świętych Kościoła powszechnego. Ojciec Święty wyraził też zgodę na ogłoszenie przez Kongregację Spraw Kanonizacyjnych dekretu o uznaniu cudu za wstawiennictwem sługi Bożej Marii Teresy Demjanovich (1901-27) z USA, należącej do Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Elżbiety oraz dekretu o uznaniu heroiczności cnót sługi Bożego ks. Emanuela Herranza Establésa (1880-1968) z Hiszpanii, założyciela Sióstr Niewolnic Matki Bożej Bolesnej.

Jerzy Ciesielski, inżynier budownictwa i profesor Politechniki Krakowskiej, żył w latach 1929-1970. Działał aktywnie w krakowskim duszpasterstwie akademickim, gdzie zaprzyjaźnił się z Karolem Wojtyłą. Zginął wraz z dwójką swych dzieci w katastrofie statku na Nilu w Chartumie (Sudan), gdzie też pracował jako tzw. visiting professor. Jego proces beatyfikacyjny rozpoczął się w 1985 r.

***

Jerzy Ciesielski urodził się 12 lutego 1929 r. w Krakowie. Był synem Filipa i Marii z domu Tatarczany, młodszym bratem Romana, późniejszego rektora Politechniki Krakowskiej i senatora. W czasie okupacji uczęszczał do prywatnej Szkoły Handlowej E. Liberdy w Krakowie, uczył się też na tajnych kompletach i pracował fizycznie, by uniknąć wywózki na roboty do Niemiec. Od najmłodszych lat przejawiał zainteresowanie naukami technicznymi, dlatego po wojnie podjął studia na wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Krakowskiej, gdzie w 1954 r. uzyskał dyplom inżyniera.

Oprócz studiów technicznych Ciesielski interesował się szeroko rozumianą kulturą fizyczną, którą rozwijał indywidualnie oraz jako członek harcerstwa. Kształcił się w trzyletnim Studium Wychowania Fizycznego Uniwersytetu Jagiellońskiego, które dało mu uprawnienia nauczycielskie. W okresie studiów był członkiem Akademickiego Związku Sportowego i Klubu Sportowego „Cracovia”. Uprawiał koszykówkę, wioślarstwo, był instruktorem pływania i narciarstwa. Zdobywając kolejne stopnie harcerskie, zainteresował się turystyką. Od 1952 r. organizował liczne spływy kajakowe oraz wycieczki piesze i rowerowe.

Po odbyciu obowiązkowego stażu pracy w kombinacie w Nowej Hucie, Ciesielski rozpoczął pracę w Zakładzie Badawczym Materiałów i Konstrukcji Wydziałów Politechnicznych Akademii Górniczej, a jednocześnie został projektantem w Biurze Projektów Przemysłu Skórzanego.

W 1957 r. Jerzy Ciesielski zawarł związek małżeński z Danutą Plebańczyk, koleżanką ze Studium Wychowania Fizycznego. Ślubu w krakowskim kościele akademickim św. Anny udzielił im ks. prof. Karol Wojtyła. Danucie i Jerzemu urodziło się troje dzieci: Maria (1958), Katarzyna (1961) i Piotr (1962).

W wypowiedziach, przytaczanych m.in. przez zaprzyjaźnionego z nim kard. Wojtyłę, Jerzy Ciesielski wielokrotnie podkreślał, że małżeństwo i rodzina są jego życiowym powołaniem, w którym zawsze obecna była też modlitwa, czytanie i omawianie Ewangelii, uczestnictwo w niedzielnej Mszy św. Zwyczaje te starał się później przekazywać swoim dzieciom tak, aby budować atmosferę pogłębionej, szczerej religijności.

Wychowanie religijne wyniósł z domu rodzinnego, jego wychowawcami byli cenieni krakowscy katecheci: ks. Jan Rosiewicz, a później ks. dr Stanisław Dąbrowski, który zachęcił Jerzego do odbycia po maturze zamkniętych rekolekcji w opactwie benedyktyńskim w Tyńcu. Przyjaźń z katechetą skłoniła też Ciesielskiego do zaangażowania się bardzo w działalność Duszpasterstw Akademickich przy krakowskich kościołach św. Floriana i św. Anny. Pierwszym z nich kierował ks. prof. Karol Wojtyła, z kolei część młodzieży gromadzącej się przy św. Annie należała do założonej jeszcze przed wojną organizacji „Iuventus Christiana”, kierowanej przez ks. Edwarda Szwejnica. Jerzy Ciesielski pełnił posługę ministranta podczas coniedzielnych Mszy św. recytowanych pod przewodnictwem ks. (późniejszego biskupa) Jana Pietraszkę. Był też pilnym uczestnikiem studenckich spotkań, na których wspólnie czytano Słowo Boże, rozważając je zawsze w kontekście współczesnych zadań człowieka wierzącego.

Młode katolickie małżeństwa, będące owocem przyjaźni zawartych w Duszpasterstwie Akademickim, także Jerzy i Danuta, postanowiły rozwijać koncepcję „rodziny rodzin”. Ich spotkania, już po zakończeniu studiów, skupiały się nie tylko na dyskusjach o codziennych problemach, ale także na czynnej pomocy jedni drugim, dzieleniu sukcesów i porażek, wspólnych modlitwach i uczestnictwie w Eucharystii. Zgadzano się jednak i z tym, że o budowaniu tożsamości chrześcijańskiej nie świadczy wyłącznie przynależność do organizacji i struktur katolickich, ale przede wszystkim codzienne życie według Ewangelii, bycie apostołem Chrystusa we współczesnej sobie rzeczywistości.

W 1960 r. Ciesielski obronił pracę doktorską pt. „Realizacja i straty siły naciągania przy odcinkowym sprężaniu powłok cylindrycznych”. Został wówczas wykładowcą na Politechnice Krakowskiej, był nauczycielem cenionym i lubianym przez studentów. W 1968 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego. Był czynnym członkiem Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa oraz Naczelnej Organizacji Technicznej, która uhonorowała go nagrodą II stopnia za wybitne osiągnięcia techniczne. Opublikował 41 artykułów naukowych na temat konstrukcji żelbetowych, był także współautorem trzech patentów.

W październiku 1968 r. Jerzy Ciesielski skorzystał z propozycji prof. Jana K. Tyszowieckiego i zastąpił go w roli wykładowcy Uniwersytetu w Chartumie (Sudan) jako tzw. visiting professor. Wkrótce sprowadził tam także żonę i dzieci. Krótko przed wyjazdem z Polski Jerzy zetknął się z powstałym we Włoszech ruchem Focolari (w Polsce nosi on nazwę Dzieło Maryi). Jego członkowie w małych wspólnotach, „ogniskach domowych” („focolare”) naśladowali Rodzinę z Nazaretu. Nie rezygnując z pracy zawodowej i realizując pełną wspólnotę dóbr materialnych i duchowych, ukazywali światu, jak współczesny chrześcijanin powinien żyć na co dzień Ewangelią i dążyć do osobistej świętości.

Zafascynowany Dziełem Maryi, w drodze do Sudanu Ciesielski nawiązał bliski kontakt z organizatorami ruchu m.in. w Rzymie i na Bliskim Wschodzie. Sam zainicjował posługę Focolari w Chartumie, zapraszając do współpracy i wymiany doświadczeń nie tylko nielicznych miejscowych katolików, ale także protestantów i członków kościoła koptyjskiego. Szybko zapoznawał się z trudnościami, jakie chrześcijanom przysparza życie w wyznaniowej mniejszości wobec muzułmanów, bieda i niepewna sytuacja polityczna. Nie zapominał jednak przy tym o codziennym uczestnictwie w Mszy św., choćby w warunkach polowych. Sam często oferował się pełnić posługę ministranta. Po pracy poświęci się też pracy świeckiego misjonarza wśród czarnoskórej mniejszości Sudanu.

Niespełna rok później, 9 października 1970 r. Jerzy Ciesielski poniósł śmierć wraz z dwojgiem dzieci w katastrofie statku wycieczkowego, który zatonął na Nilu. Z tonącego statku zdołała się wydostać najstarsza córka, Maria.

Po kremacji zwłok, prochy inżyniera zostały przewiezione do Krakowa, gdzie spoczęły na Cmentarzu Podgórskim 23 listopada 1970 r. uroczystościom pogrzebowym przewodniczył kard. Karol Wojtyła. 16 października 1998 r. urnę z prochami przeniesiono do kościoła św. Anny.

W pierwszą rocznicę śmierci, z inicjatywy przyjaciół wmurowano w kościele św. Anny w Krakowie tablicę pamiątkową, dedykowaną pamięci Jerzego Ciesielskiego „chrześcijanina XX wieku, który życiem swym dawał świadectwo miłości Boga i bliźnich”.

3 maja 1982 r. grupa 52 osób zwróciła się do ówczesnego metropolity krakowskiego kard. Franciszka Macharskiego z prośbą o wszczęcie procesu beatyfikacyjnego Jerzego Ciesielskiego. 8 listopada 1985 r. Konferencja Episkopatu Polski wyraziła na to zgodę. Komunikat o rozpoczęciu procesu beatyfikacyjnego w sprawie heroiczności cnót Sługi Bożego Jerzego Ciesielskiego ogłosiła Kuria Metropolitalna w Krakowie 30 listopada 1985 r., a 31 grudnia tegoż roku odbyła się pierwsza sesja procesu. Jego archidiecezjalny etap zakończył się 29 maja 1990 r., dwa tygodnie później akta procesu przekazano watykańskiej Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych.