Patriarcha Aleksandrii zginął w katastrofie

W katastrofie śmigłowca w Morzu Egejskim zginął prawosławny patriarcha Aleksandrii i całej Afryki Piotr VII. Miał 55 lat.

Leciał on z Aten na odległą o prawie 640 km w kierunku północno-wschodnim Świętą Górę Atos – najsłynniejsze miejsce światowego prawosławia, położone na Półwyspie Chalcydyckim.
Oprócz patriarchy w maszynie znajdowało się 16 osób, w tym 4 członków załogi. Dotychczas wydobyto ciała czterech osób.
O wypadku poinformowali niezależnie od siebie zwierzchnik prawosławnego Kościoła Hellady (Grecji) abp Chrystodulos i rzecznik rządu greckiego Theodoros Rusopulos.
Ten drugi wyraził głęboki ból z powodu śmierci hierarchy i towarzyszących mu osób. Dodał, że jest to „wielka strata dla prawosławia i hellenizmu”, podkreślając zwłaszcza „wspaniałe dzieła humanitarne” patriarchy dla Afryki. Rzecznik zaznaczył, że jeszcze dziś wieczorem podczas tradycyjnej prezentacji greckiej polityki gospodarczej na przyszły rok w Salonikach rząd uczci pamięć zmarłego minutą ciszy.
Abp Chrystodulos oświadczył, że jest „całkowicie wstrząśnięty” śmiercią patriarchy. Przypomniał, że zwierzchnik Kościoła Aleksandryjskiego przebywał w Grecji z wizytą oficjalną, a obecnie w ramach jej programu chciał odwiedzić najświętsze dla całego prawosławia miejsce.
Śmigłowiec typu C130 Super Puma greckich sił zbrojnych wystartował o godz. 9.35 czasu miejscowego ze stołecznego lotniska wojskowego i miał wylądować krótko po 11.00 na Górze Atos, tymczasem na krótko przed spodziewanym lądowaniem stracono z nim wszelki kontakt. Znajdował się wówczas ok. 10 mil morskich od półwyspu. Szczątki maszyny zlokalizowano ok. 5,5 mili od brzegu.
Jego Świątobliwość Papież i Patriarcha Wielkiego Miasta Aleksandrii, Libii, Pentapolis, Etiopii i całej Afryki, Ojciec Ojców, Pasterz Pasterzy, Biskup Biskupów, trzynasty z Apostołów i Sędzia Ekumeny (= Świata), Pan Panów *Piotr VII* (Petros Papapetru) urodził się 3 września 1949 r. w Sinchari na Cyprze. W wieku 12 lat wstąpił do klasztoru Machera, skąd cztery lata później wysłano go na naukę do szkoły kościelnej. 15 sierpnia 1969 r. przyjął święcenia diakonatu. W grudniu 1970 r. został duchownym Patriarchatu Aleksandryjskiego, gdzie m.in. był diakonem ówczesnego patriarchy Mikołaja IV.
W latach 1974-78 studiował na Uniwersytecie Ateńskim w Grecji. 15 sierpnia 1978 r. przyjął święcenia kapłańskie z rąk patriarchy Mikołaja, a w grudniu tegoż roku otrzymał godność archimandryty (wyższego przełożonego zakonnego). W październiku r. 1980 udał się do RPA, gdzie był epitropem (administratorem) metropolii Johannesburga i Pretorii. 9 maja 1983 r. został biskupem tytularnym babilońskim; chirotonię (sakrę biskupią) przyjął 15 sierpnia tegoż roku w Kairze. 14 czerwca 1990 r. mianowano go metropolitą Akry (Ghana) i całej Afryki Zachodniej, w 1992 r. został egzarchą Afryki Wschodniej, który to tytuł zmieniono mu w listopadzie 1994 r. na metropolitę kameruńskiego i całej Afryki Zachodniej.
Po śmierci patriarchy Parteniusza w 1996 r., 21 lutego następnego roku hierarchowie Kościoła Aleksandryjskiego wybrali go nowym zwierzchnikiem, 115. w dziejach tego Kościoła. Jego intronizacja odbyła się 9 marca 1997 r.
Jako patriarcha odwiedził w sierpniu 2001 r. Polskę, uczestnicząc m.in. w pielgrzymce polskich prawosławnych na górę Grabarkę.
Patriarchat Aleksandryjski zajmuje drugie miejsce na honorowej liście autokefalicznych (niezależnych) Kościołów prawosławnych, po Konstantynopolu a jego „terytorium kanoniczne” obejmuje całą Afrykę.