Pisma Hildegardy z Bingen na wystawie w klasztorze Eberbach

Całość pism św. Hildegardy z Bingen (1098-1179), tzw. „Wielki Kodeks z Rupertsbergu”, powstały ok. 1180 roku, znalazł się na wystawie w dawnym klasztorze cystersów w niemieckim miasteczku Ebertach.

Zabytek ten przechowywany jest zwykle w Bibliotece Uniwersyteckiej w Wiesbaden. W uroczystym otwarciu wystawy 25 sierpnia wezmą udział biskup Moguncji kard. Karl Lehmann i Clementia Killewald, opatka z założonego przez św. Hildegardę benedyktyńskiego opactwa Rüdesheim-Eibingen.

Niemiecka agencja katolicka KNA przypomniała, że „Wielki Kodeks z Rupertsbergu”, nazywany też „kodeksem z łańcuchem”, zawiera 59 powiązanych ze sobą warstw, a całość jest chroniona dwoma przykrywami z drewna oprawionego w świńską skórę. Całość waży 15 kilogramów.

10 maja ubiegłego roku Benedykt XVI rozszerzył na cały Kościół kult liturgiczny św. Hildegardy z Bingen, którą uważa za jedną ze swoich mistrzyń duchowych, a 7 października tegoż roku włączył ją – jako czwartą kobietę – do grona 35 doktorów Kościoła. Hildegarda od wieków była czczona jako święta w krajach języka niemieckiego.

Ta niemiecka benedyktynka, żyjąca na przełomie XI i XII wieku, należała do najbardziej fascynujących postaci średniowiecza: była wizjonerką, lekarką, pisarką i kompozytorką oraz znawczynią ówczesnych nauk przyrodniczych. Urodziła się 16 września 1098 w Bermersheim w Hesji jako dziesiąte dziecko wysokiego urzędnika cesarskiego. Od wczesnych lat dziecięcych wychowywała się w opactwie benedyktyńskim w Disibodenbergu. W wieku 15 lat Hildegarda zdecydowała się na prowadzenie życia mniszego. Od młodości doznawała mistycznych wizji. W 1147 założyła klasztor w Rupertsbergu k. Bingen nad Renem. W 1165 powołała do istnienia filialny klasztor w Eiblingen k. Rudesheimu. Tam też zmarła 17 września 1179.

Zachowało się wiele jej dzieł z dziedziny religii, medycyny, muzyki, etyki i kosmologii, cieszących się obecnie dużą popularnością. Na szczególną uwagę zasługuje trylogia: „Scivias” (1141-51), „Liber vitae meritorum” (1158-63) i „Liber divinorum operum simplicis hominis” (1163-73). Zachowało się też ok. 300 jej listów kierowanych m.in. do papieża, Bernarda z Clairvaux i cesarza Fryderyka Barbarossy.

Hildegarda z Bingen interesowała się również przyrodą, była pierwszą badaczką niemieckiej fauny i flory. Do dziś cieszą się popularnością formułowane przez nią zasady medycyny naturalnej.

Również w Polsce znane są liczne, opracowane w formie poradników, książki świętej, np. „Medycyna dla kobiet”, „Przyrodolecznictwo”, „Program zdrowia Hildegardy z Bingen”, „Zioła z apteki św. Hildegardy” czy „Kuchnia św. Hildegardy” oraz bioprodukty oparte na recepturach świętej z Bingen. W Legnicy działa także Polskie Centrum św. Hildegardy, założone przez Alfredę Walkowską, absolwentkę Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu, stawiające sobie za zadanie propagowanie nie tylko kultu świętej, ale także wypracowanej przez nią medycyny, opartej na powrocie do natury.