Płock: apel Rady Społecznej o rozsądne wprowadzanie zmian w systemie emerytalnym (dokument.) (JUŻ JEST!)

„Polska potrzebuje stabilnego systemu emerytalnego. W kontekście obecnej reformy przestrzegamy rządzących przed zmianami pochopnymi i powierzchownymi” – napisali członkowie Rady Społecznej przy Biskupie Płockim w oświadczeniu „Solidarność pokoleń” wydanym 21 lutego, dotyczącym reformy systemu emerytalnego w Polsce.

Oświadczenie Rady Społecznej przy Biskupie Płockim w sprawie reformy systemu emerytalnego

„Solidarność pokoleń”

1. Od kilku tygodni toczy się w naszym kraju trudna dyskusja dotycząca zmian w obowiązującym obecnie systemie emerytalnym. Niestety, to już kolejna tego rodzaju reforma na przestrzeni ostatnich kilkunastu miesięcy. Warto przypomnieć, że zmiany wprowadzone przed rokiem dotyczyły obniżenia składki przekazywanej do otwartych funduszy emerytalnych. Obecnie przedmiotem sporu jest podwyższenie wieku emerytalnego. Należy podkreślić, że stabilny i sprawiedliwy system emerytalny jest jednym z filarów ładu społecznego w każdym państwie i przejawem dojrzałej demokracji. Także nasz kraj potrzebuje w tej materii nie tyle działań doraźnych i wymuszonych potrzebą chwili, co rozwiązania systemowego, które zabezpieczy milionom Polek i Polaków bezpieczną oraz godziwą starość.

2. Z dużym niepokojem obserwujemy swego rodzaju pośpiech, który towarzyszy obecnej dyskusji. To niedobry znak. Tak poważna reforma, dotycząca przyszłości wszystkich obywateli, wymaga długiej, spokojnej i uczciwej debaty publicznej, w której będą mogli się wypowiedzieć przedstawiciele wszystkich zainteresowanych środowisk i grup społecznych. W znakomitej większości krajów demokratycznych reformy systemu emerytalnego były poprzedzone wieloma miesiącami a nawet latami długich sporów i poszukiwań. Także nad Wisłą zmiany w systemie emerytalnym powinny być przedmiotem ogólnonarodowej zgody i szerokiego porozumienia społecznego a nie kwestią bieżącej walki politycznej.

3. Nigdzie na świecie nie ma jednego idealnego systemu emerytalnego. W wielu państwach – także na kontynencie europejskim – obowiązują bardzo różne rozwiązania. W dyskusji prowadzonej nad Wisłą możemy czerpać z dorobku innych narodów. W naszej Ojczyźnie potrzebujemy takiego systemu, który uwzględni poziom rozwoju ekonomicznego, tradycję kulturową czy długość życia obywateli. Dlatego nie wolno przenosić automatycznie i bezkrytycznie na nasz grunt modeli funkcjonujących w innych krajach. Wydaje się, że trudno u nas przyjmować dogmatycznie m.in. ten sam wiek emerytalny co w państwach zachodnich, jeśli średni wiek życia ludzi jest u nas niższy o kilka lat. W tym miejscu warto przypomnieć, że na przykład średnia długość życia mężczyzny w Niemczech wynosi 77, w Wielkiej Brytanii 78, we Włoszech 79, natomiast w Polsce tylko 71 lat. Bez uwzględnienia tego rodzaju różnic oraz innych specyficznych cech naszego życia społecznego nie stworzymy dobrego systemu emerytalnego w naszej Ojczyźnie.

4. Wielu polityków i socjologów ostrzega, że nasz kraj zmierza w kierunku demograficznej zapaści. To właśnie demografia jest kluczem do prawdziwego i długotrwałego uzdrowienia systemu naszych rent i emerytur. Jeśli rzeczywiście jednym z głównych zagrożeń dla stabilności systemu emerytalnego jest zmniejszanie się liczby mieszkańców naszego kraju i starzenie się społeczeństwa, to dlaczego tak wiele środowisk cieszy się z emigracji ludzi młodych? Dlaczego nie prowadzimy odpowiedniej polityki społecznej i gospodarczej, żeby zatrzymać jak największą ich grupę na terenie naszego kraju? Należy niezwłocznie przystąpić do wypracowania mądrej i skutecznej polityki społecznej, która powinna być owocem szerokiego porozumienia wszystkich środowisk politycznych.

5. Bez przezwyciężenia kryzysu demograficznego i wyraźnego zwiększenia liczby rodzących się dzieci nie ma szansy na bezpieczną przyszłość naszych rent i emerytur. Warto przypomnieć, że pół wieku temu rodziło się w Polsce w ciągu roku ok. 800 tysięcy dzieci, dzisiaj zaledwie ok. 400 tysięcy. Wówczas wskaźnik dzietności wynosił powyżej trójki dzieci na jedną kobietę, obecnie zaledwie ok. 1,30. Niestety, w tym aspekcie mamy ciągle tendencję spadkową. W ubiegłym roku urodziło się aż o 22 tysiące dzieci mniej niż w roku 2010. Mamy jeden z najniższych wskaźników dzietności w całej Unii Europejskiej. Liczby mówią same za siebie. Co więcej, w ostatnich latach nasz kraj zdaje się nie prowadzić żadnej konkretnej polityki prorodzinnej, czego dowodem mogą być ciągle rosnące koszty związane z wychowaniem dzieci.

6. Oprócz odpowiedniej polityki prorodzinnej potrzebujemy zmiany polityki imigracyjnej. Od wielu lat tysiące naszych Rodaków mieszkających na Wschodzie czekają na powrót do Macierzy. Kilkadziesiąt lat temu ich samych lub ich przodków wypędzono brutalnie z ich własnych domów i w bydlęcych wagonach wywieziono w głąb Syberii czy Kazachstanu. Umożliwienie tym Polkom i Polakom powrotu do Ojczyzny to nasz wspólny moralny obowiązek. Dlaczego do dzisiaj powróciło tak niewielu wypędzonych? Czemu procedury prawne są tak skomplikowane? Jeśli naprawdę zależy nam na tym, aby wzrastała ilość mieszkańców naszego kraju, to powrót na ojczystą ziemię naszych wypędzonych Rodaków jest pierwszym i podstawowych zadaniem, które w najbliższym czasie stoi przed nami.

7. Polska potrzebuje stabilnego systemu emerytalnego. W kontekście obecnej reformy przestrzegamy rządzących przed zmianami pochopnymi i powierzchownymi. Tego rodzaju decyzje, dotyczące życia ludzi w podeszłym wieku, powinny w sposób szczególny wypływać z ducha mądrej troski i głębokiej powściągliwości. Dlatego zwracamy się z apelem o spokojną i uczciwą dyskusję na ten temat do Rządu, parlamentarzystów, przedstawicieli partii politycznych i związków zawodowych, ludzi mediów i organizacji pozarządowych, przedstawicieli kościołów i związków wyznaniowych. Ewentualne zmiany w systemie emerytalnym powinny uwzględniać nasz interes narodowy i kierować się zasadą sprawiedliwości społecznej.

Płock, dnia 21 lutego 2012 r.

Podpisali:
Ks. dr Andrzej Kobyliński – przewodniczący, mgr Kazimierz Cieślik, lek. med. Hanna Duda, dr Elżbieta Grzybowska, prof. dr hab. Janusz Kempa, Tomasz Korga, mgr Anna Kozera, mgr Mirosław Koźlakiewicz, ks. dr Mirosław Milewski, dr Renata Sikora, prof. dr hab. Janusz Zieliński.