Płock – rozmowy o katedrze z okazji 950-lecia diecezji (zapowiedź)

„Dzieje i tajemnice płockiej katedry” – przedstawią 13 listopada w Muzeum Mazowieckim w Płocku dr hab. Robert Kunkel, prof. Politechniki Warszawskiej i ks. kan. Stefan Cegłowski, proboszcz parafii katedralnej pw. św. Zygmunta w Płocku. wydarzenie odbędzie się w ramach cyklu „Spotkania z historii”, w Roku Jubileuszowym 950-lecia Diecezji Płockiej oraz przez zbliżającą się 500. rocznicą inkorporacji Mazowsza do Korony Polskiej.

Muzeum Mazowieckie zaprasza płocczan i gości do udziału w muzealnym wydarzeniu z cyklu „Spotkania z historią”. Tym razem rozmowy będą się toczyć wokół doniosłego jubileuszu 950-lecia diecezji płockiej.

– Tematem spotkania będzie płocka katedra – matka kościołów Mazowsza, symbol godności diecezjalnej, autorytetu i władzy biskupiej. Wykłady o najdawniejszych dziejach świątyni, jej atrybutach, architektonicznych przeobrażeniach a także tajemnicach i ciekawostkach skrywanych we wnętrzu budowli wygłoszą znamienici goście w osobach profesora Politechniki Warszawskiej – dr. hab. Roberta Kunkla oraz proboszcza płockiej katedry i wykładowcy historii sztuki w Wyższym Seminarium Duchownym w Płocku – ks. kan. Stefana Cegłowskiego – przekazują organizatorzy.

Spotkanie organizowane jest we współpracy Muzeum Mazowieckiego w Płocku (które  i Kurii Diecezjalnej w Płocku, 13 listopada o godz. 17.00 w auli Muzeum Mazowieckiego w Płocku przy ul. Kolegialnej 6.

Wstęp dla wszystkich chętnych jest wolny.

***

Diecezja płocka rozpoczęła obchody 950-lecia istnienia, powstała w roku 1075. Zbiegają się one z przygotowaniami do 500. rocznicą inkorporacji Mazowsza do Korony. W związku z tym diecezja płocka i Muzeum Mazowieckie w Płocku podjęły decyzję o współpracy kulturalnej.

Mazowsze na mocy testamentu Bolesława Krzywoustego było od 1138 roku jedną z dzielnic państwa piastowskiego. Jako pierwszy władzę w dzielnicy mazowieckiej objął drugi syn Krzywoustego – Bolesław Kędzierzawy, a po jego śmierci młodszy brat Kazimierz Sprawiedliwy. Za rządów jego potomków Mazowsze uległo podziałowi na odrębne ziemie, pozostające we władaniu książąt piastowskich.

Po bezpotomnej śmierci ostatnich książąt mazowieckich Stanisława (1524) i Janusza III (1525), starania o rozciągnięcie władzy na teren Mazowsza, rozpoczął Zygmunt I. Wzburzyło to to falę podejrzeń, które między innymi padły na królową Bonę, której zależało, aby księstwo mazowieckie stało się dziedzicznym księstwem jej syna – Zygmunta Augusta. Wobec tego król Zygmunt I Stary wszczął śledztwo, które nie wykazało udziału osób trzecich w śmierci ostatniego księcia mazowieckiego.

Mazowsze przez kilkadziesiąt lat zachowało odrębność prawną, ponieważ dopiero w 1577 przyjęło prawo polskie, zachowując przy tym niektóre prawa nazywane ekscerptami mazowieckimi. Przeciwko inkorporacji występowali przede wszystkim mazowieccy dygnitarze, dlatego, że obawiali się utraty swojej uprzywilejowanej pozycji. Ten opór był też podsycany z zewnątrz, przede wszystkim  przez Habsburgów, którzy traktowali sprawę mazowiecką jako element prowadzonej antyjagiellońskiej polityki.

10 września 1526 sejm mazowiecki złożył przysięgę królowi Polski, Zygmuntowi Staremu, tym samym zatwierdzając przyłączenie tego regionu do Korony. Włączenie Mazowsza do Korony Polskiej oznaczało zrównanie szlachty mazowieckiej we wszystkich przywilejach z Koroną, a także znaczne powiększenie terytorium i zasobów majątkowych Królestwa Polskiego.