Pniewy: inauguracja obchodów 150. rocznicy urodzin św. Urszuli Ledóchowskiej

W Pniewach k. Poznania, w domu macierzystym Zgromadzenia Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego, 17 kwietnia odbędzie się sympozjum naukowe poświęcone św. Urszuli Ledóchowskiej, założycielce zgromadzenia urszulanek szarych. Wydarzenie to zainauguruje jednocześnie obchody 150. rocznicy urodzin tej świętej kanonizowanej przez św. Jana Pawła II.

Sympozjum pt. „Św. Urszula Ledóchowska – kobieta w Kościele i społeczeństwie” odbędzie się w wielkopolskich Pniewach, w auli domu macierzystego zgromadzenia urszulanek szarych, przy którym znajduje się także sanktuarium św. Urszuli Ledóchowskiej. Będzie to 11. sympozjum z cyklu „Duchowość klasztorów polskich: przekaz i komunikacja”, a jego organizatorami są Zgromadzenie Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego oraz Katedra Duchowości Mediów i Relacji Społecznych Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie.

W sympozjum uczestniczyć będzie m.in. bp prof. Henryk Wejman z Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Szczecińskiego. Zwróci on uwagę na umiejętność łączenia przez św. Urszulę modlitwy i pracy, które widoczne było w jej życiu i obecne jest w jej pismach. Natomiast klaretyn, o. prof. Jacek Kiciński, z Instytutu Teologii Duchowości Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu przedstawi aktualność wizji życia konsekrowanego św. Urszuli w czasach współczesnych.

Sylwetkę matki założycielki, jako kobiety, zakonnicy i Polki, przybliży urszulanka s. Małgorzata Krupecka z Centrum Duchowości św. Urszuli Ledóchowskiej w Warszawie, a o tym, ze „Testament” św. Urszuli to lektura nie tylko dla urszulanek przekonywać będzie ks. prof. Wojciech Misztal z Wydziału Nauk Społecznych Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie.

Obrady zakończy uroczysta Eucharystia celebrowana w 150. rocznicę urodzin św. Urszuli Ledóchowskiej, pod przewodnictwem biskupa seniora Zdzisława Fortuniaka.

W Pniewach, jak zaznacza matka Franciszka Sagun, przełożona generalna urszulanek, która również weźmie udział w sympozjum, znajduje się duchowe centrum zgromadzenia, którego domy rozsiane są obecnie w 14 krajach świata.

– W tym domu przez 19 lat, od 1920 do 1939 r., mieszkała i pracowała matka Urszula. Do tego też domu wróciła w swoich relikwiach w. 1989 r. Z tego domu wysyłała ona siostry najpierw w Polskę, potem na Kresy i do innych krajów. W tym domu też od ponad 90 lat młode siostry przygotowują się do tego, by żyć i pracować jako urszulanki, według myśli i ducha św. Urszuli Ledóchowskiej – wyjaśnia matka generalna.

Julia Maria Ledóchowska, która później przyjęła imię zakonne Maria Urszula, urodziła się 17 kwietnia 1865 r. w Loosdorf k. Wiednia. Była rodzoną siostrą Marii Teresy Ledóchowskiej, powszechnie nazywanej matką czarnej Afryki, założycielki sióstr klawerianek, beatyfikowanej przez Pawła VI w 1975 r. oraz siostrą Włodzimierza Ledóchowskiego, przyszłego przełożonego generalnego Towarzystwa Jezusowego i bratanicą prymasa Polski kard. Mieczysława Ledóchowskiego.

W wieku 21 lat wstąpiła do klasztoru urszulanek w Krakowie, zgromadzenia założonego przez św. Anielę Merici w XVI w., a w 1889 r. złożyła pierwszą profesję zakonną. Następnie pracowała m.in. w Rosji i Skandynawii, prowadząc szkoły dla dziewcząt i ochronki dla osieroconych dzieci. W 1920 r. Urszula osiedliła się w Pniewach k. Poznania. Tam założyła nowe zgromadzenie – Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego, które kontynuowało życie w duchowości urszulańskiej, a działalność ewangelizacyjną podejmowało głównie poprzez pracę wychowawczą. Zgromadzenie to zatwierdził papież Benedykt XV 7 czerwca 1920 r.

Św. Urszula Ledóchowska zmarła w opinii świętości 29 maja 1939 r. podczas wizyty w domu generalnym w Rzymie. Beatyfikował ją bł. Jan Paweł II 20 czerwca 1983 r. w Poznaniu, a 18 maja 2003 r. ogłosił ją w Rzymie świętą.

W czasie Mszy św. kanonizacyjnej Ojciec Święty podkreślił, że „Święta Urszula Ledóchowska przez całe swe życie wiernie i z miłością wpatrywała się w oblicze Chrystusa, swego Oblubieńca. W sposób szczególny jednoczyła się z Chrystusem konającym na Krzyżu. To zjednoczenie napełniało ją niezwykłą gorliwością w dziele głoszenia słowem i czynem Dobrej Nowiny o miłości Boga. Niosła ją przede wszystkim dzieciom i młodzieży, ale też osobom znajdującym się w potrzebie, ubogim, opuszczonym, samotnym. Do nich wszystkich mówiła językiem miłości popartej czynem. (…) Była w swoich czasach apostołką nowej ewangelizacji, dając swym życiem i działaniem dowód, że miłość ewangeliczna jest zawsze aktualna, twórcza i skuteczna”.