Pogrzeb Aleksandry Fenrych

Tłumy szczecinian i przyjaciół z całej Polski żegnały Aleksandrę Fenrych, nauczycielkę Katolickiego Liceum Ogólnokształcącego, dominikańską tercjarkę. Liturgii pogrzebowej z udziałem kilkunastu kapłanów przewodniczył w dominikańskim kościele o. Jan Spież OP.

W homilii o. Wojciech Surówka OP – w nawiązaniu do odczytanego wcześniej „Hymnu o Miłości” św. Pawła – prezentował zmarłą jako osobę, która w swym życiu w pełni odpowiedziała na Boże powołanie do miłości. Realizowała ją jako matka sześciorga dzieci (w tym jednego przysposobionego), jako żona i jako nauczycielka.

„Ziemskie życie Aleksandry zostało spełnione, a teraz Bóg w niezmierzonej tajemnicy swej miłości, powołuje ją do siebie” – mówił. Wyjaśniał, że choć z pozoru mogłoby się wydawać, że jej życie zostało przerwane zbyt wcześnie, to Bóg zawsze znajduje dla człowieka najlepszy „moment przejścia do pełni jego niebieskiej miłości”.

Aleksandra Fenrych z domu Fleszar zmarła w Szczecinie 7 listopada 2011 r. Nauczycielka, wychowawczyni, tercjarka dominikańska, żona, matka i babcia. Urodziła się 23 kwietnia 1951 roku w Gorzowie Wielkopolskim, w roku 1974 ukończyła studia matematyczne na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu.

29 czerwca 1974 roku poślubiła Przemysława Fenrycha, z którym ma pięć córek: Joannę, Martę, Zofię, Barbarę i Ewę. W czerwcu 2001 roku stali się rodzicami zastępczymi dla Tomka Nowaka. Uczyła matematyki w Liceum Ogólnokształcącym nr 1 w Szczecinie (w stanie wojennym usunięta z pracy za działalność w NSZZ „Solidarność”), opiekowała się niepełnosprawnymi w Polskim Stowarzyszeniu na rzecz Osób z Upośledzeniem Umysłowym, uczyła w szkole podstawowej.

Od 1992 do 2006 roku uczestniczyła w tworzeniu Katolickiego Liceum Ogólnokształcącego im. Maksymiliana Kolbego w Szczecinie wychowując i nauczając matematyki kolejne pokolenia uczniów. Współzałożycielka Szczecińskiego Klubu Katolików im. Michała Platera-Zyberka. Tercjarka we Fraterni Świeckich Dominikanów w Szczecinie. Zawsze cicha, skromna, życzliwa – budowała świat wokół siebie spokojnym uśmiechem i dobrym słowem.