Pogrzeb Ilony Korompay – wybitnej katechetki i opiekunki potrzebujących

W Warszawie pochowano 9 września Ilonę Korompay wybitną katechetkę, opiekunkę potrzebujących i osobę zasłużoną dla powstania sanktuarium fatimskiego na osiedlu „Słoneczne” w Szczecinie. Zmarła 4 września w wieku 92 lat.

W zastępstwie metropolity szczecińskiego, abp Andrzeja Dzięgi Mszy św. pogrzebowej przewodniczył w kaplicy Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek od Cierpiących pw. Niepokalanego Poczęcia NMP w Warszawie ks. kanonik Jan Kazieczko.

Kazanie wygłosił franciszkanin, o. Paweł Cebula OFMConv., który przypomniał sylwetkę Zmarłej i odczytał napisane przez nią osobiste świadectwo życia. Kaznodzieja nawiązując do węgierskiego imienia Ilona, po polsku Helena, wskazał na związany z jej patronką krzyż, który „niosła przez całe życie”. „Nie narzekała, niosła krzyż cierpienia z radością w duchu służby potrzebującym. Mimo samotnie spędzonych lat nigdy się nie załamała i z całym oddaniem poświęciła swoje życie Bogu i ludziom” – zaznaczył o. Cebula.

W pogrzebie wziął udział pierwszy, niekomunistyczny ambasador Republiki Węgierskiej w Polsce po 1989 r. – Akos Engelmeier. „Życie Ilony i losy jej rodziny są dramatycznym i pięknym symbolem przyjaźni polsko-węgierskiej” – powiedział żegnając Zmarłą.

Ponadto przybyła liczna delegacja sióstr z Gimnazjum i Liceum Sióstr Nazaretanek w Warszawie, z którymi od młodzieńczych Ilona Korompay była związana.

Zmarła spoczęła w grobie rodzinnym na cmentarzu czerniakowskim w Warszawie.

Abp Dzięga zapowiedział, że w Sanktuarium Matki Bożej Pani Fatimskiej w Szczecinie w najbliższym czasie zostanie wmurowana tablica ku czci Ilony Korompay.

Ilona Korompay urodziła się 1918 r. w Przemyślu, w głęboko wierzącej i patriotycznej rodzinie. Była córką polskiego oficera pochodzenia węgierskiego Aldara Emanuela Korompa. W 1930 r. jej rodzina przeniosła się do Warszawy, gdzie uczęszczała do Szkoły Sióstr Nazaretanek, którą ukończyła w 1938 r. Do szkoły tej chodziły także młodsze siostry: Marta, która zginęła jako sanitariuszka podczas bombardowania stolicy we wrześniu 1939 r. oraz Elżbieta, ps. „Grażyna” , zakatowana w 1943 r. na Al. Szucha za pracę konspiracyjną w AK. Ojciec – Emanuel, wykładowca języka węgierskiego na Uniwersytecie Warszawskim w 1939 r. został zmobilizowany. Dostał się do sowieckiej niewoli. Więziony w Starobielsku został zamordowany w Charkowie przez NKWD w kwietniu 1940 r. Matka Mieczysława została wywieziona do obozu w Oświęcimiu, gdzie w styczniu 1944 r. zmarła na tyfus.

Pod koniec 1943 r. Ilona została sama. Działała w AK i była poszukiwana przez gestapo. Podczas Powstania Warszawskiego pomagała rannym i potrzebującym. Po jego upadku wywieziono ją do Pruszkowa.

Po wojnie Ilona wyjechała do Częstochowy na studia w Instytucie Teologicznym. Przez kilka lat pracowała jako katechetka m.in. we Wrocławiu i Gietrzwałdzie. Od 1959 r. mieszkała w Szczecinie, i pracowała w Bibliotece Politechniki Szczecińskiej. Tam wypełniła m. in. zobowiązanie swego ojca z 1938 r., który – w podziękowaniu za uzdrowienie – przyrzekł wybudować kapliczkę ku czci Matki Bożej. W parafii, w której mieszkała, włączyła się w budowę sanktuarium pw. Matki Bożej Fatimskiej. Ponieważ znana była z pracy katechetycznej i charytatywnej, zwrócono się do niej z prośbą o pomoc organizacyjną przy tym dziele. Jeździła po całej Polsce z prośbą o modlitwę i ofiary na ten cel. Na rzecz sanktuarium znajomi zakupili we Francji figurę Matki Bożej Fatimskiej, którą w Rzymie poświęcił Jan Paweł II.

Na początku lat 90. XX w. Ilona ze względu na poważną chorobę przeniosła się do Warszawy. W 1991 r. uczestniczyła w odsłonięciu tablicy upamiętniającej miejsce zamieszkania jej ojca w domu przy ul. Hołówki, gdzie Korompayowie mieszkali na tej samej klatce schodowej, co Krzysztof Kamil Baczyński a w 2009 r. w uroczystościach nadania jednemu z dębów katyńskich imienia E. Korompay, posadzonych na dziedzińcu gimnazjum i liceum sióstr nazaretanek w Warszawie.

Ostatnie lata życia spędziła w domu opieki w Warszawie prowadzonym przez siostry franciszkanki od cierpiących.