Pogrzeb małżeństwa, które ukrywało Żołnierzy Wyklętych

W lubelskim kościele wojskowym zakończyły się uroczystości pogrzebowe Stefanii i Władysława Zarzyckich. Małżeństwo ukrywało w swoim domu żołnierzy podziemia antykomunistycznego. W wyniku prześladowań oboje trafili do więzienia na Zamku, gdzie byli torturowani.

Mszy z ceremoniałem wojskowym przewodniczył proboszcz lubelskiej parafii garnizonowej ks. ppłk Andrzej Piersiak. W kazaniu mówił o postawie Zarzyckich, których połączyła nie tylko miłość małżeńska, ale i wspólna miłość do Polski. – Byli niezwykli w swej zwykłości i zwykli w swej niezwykłości. Zachowali się jak trzeba, bo dali swojej Ojczyźnie tyle ile mogli dać, a dali całych siebie – mówił kapłan.

Kaznodzieja, przybliżając tragiczne dzieje rodziny Stefanii i Władysława, zauważył, że choć małżonkowie za życia spotkali się z wielką niesprawiedliwością, to możemy ufać, że po śmierci spotkała ich zasłużona nagroda. – W imię pamięci o tych, o których chciano zapomnieć, chcemy dopełnić sprawiedliwości i godnie pochować ciała bohaterów w jednym grobie. Wierzymy w Boże miłosierdzie i Bożą sprawiedliwość, dlatego mamy nadzieję, że małżonkowie już przebywają razem z dobrym Ojcem – tłumaczył ks. Piersiak.

Przed liturgią w okolicznościowym przemówieniu wojewoda lubelski, Przemysław Czarnek, zwrócił uwagę, że choć Zarzyccy nie walczyli tak jak Żołnierze Wyklęci z bronią w ręku, to poprzez swoją odwagę stali się im równi. – Odprowadzamy bohaterów niezłomnych, bez których niemożliwa byłaby walka o niepodległość ojczyzny – powiedział wojewoda.

Po Eucharystii doczesne szczątki bohaterów zostały przetransportowane na cmentarz przy ul. Unickiej w Lublinie. Tam przy salwie honorowej złożono trumny do wspólnego grobu.

Zarzyccy mieszkali we wsi Kolonia Łuszczów, niedaleko Lublina. W latach 1946–1949 w ich domu ukrywali się żołnierze antykomunistycznego podziemia niepodległościowego, m.in. Hieronim Dekutowski „Zapora” i Zdzisław Broński „Uskok”.

Na początku kwietnia 1949 r. dom został otoczony przez ówczesne służby bezpieczeństwa. Zarzyccy zostali aresztowani i przewiezieni do więzienia na Zamku w Lublinie. Stefania była wówczas w ósmym miesiącu ciąży. Oboje zostali poddani śledztwu, byli torturowani. 29 maja 1949 r. Zarzycka urodziła córkę i półtorej godziny po porodzie zmarła.

Władysław Zarzycki wyszedł z więzienia w 1954 r., jednak ciągle był prześladowany przez komunistyczne władze. Udało mu się odnaleźć odebrane mu czworo dzieci, w tym urodzoną w więzieniu Magdalenę. Zmarł w 1963 r. na skutek ataku serca.

Szczątki Stefanii Zarzyckiej odnaleziono dopiero 6 października 2017 r. podczas prac ekshumacyjnych na Cmentarzu rzymskokatolickim przy ul. Unickiej w Lublinie.