Pogrzeb o. Jana Spieża, dominikanina – historyka i duszpasterza

Wczoraj w kościele dominikanów na warszawskim Służewie odbyły się uroczystości pogrzebowe – zmarłego 2 stycznia – o. Jana Andrzeja Spieża OP historyka i duszpasterza. Mszy pogrzebowej przewodniczył bp Michał Janocha, biskup pomocniczy warszawski i przewodniczący Rady Kultury Episkopatu.

Z kolei o. Mirosław Pilśniak, były uczeń Zmarłego, nawiązując do listu św. Jana – w którym jest mowa o miłości Boga, której nie powinniśmy zachowywać dla siebie – powiedział w homilii, że o. Jan w swoim życiu reprezentował taką właśnie postawę. „Przez o. Jana Bóg obdarowywał nas swoją miłością, dostaliśmy coś bardzo szczególnego właśnie dzięki niemu, dzięki niemu potrafimy choć trochę kochać” – zaznaczył.

Przypomniał, że o. Jan Spież przez dużą część swego życia był przełożonym, a to – jak podkreślił – „jest najcięższy chleb jaki można nieść w zakonie”.

Dodał, że o. Spież zawsze był miłośnikiem historii i jej wybitnym badaczem, w szczególności jeśli chodzi o początki Zakonu Kaznodziejskiego. A przekazywana przez niego znajomość tych dziejów spowodowała – jak podkreślił o. Pilśniak – że dziś „my jako dominikanie czujemy się jak byśmy byli bezpośrednimi następcami św. Dominika czy św. Jacka i są to dla nas bardzo bliskie, realne wzory do naśladowania”.

W uroczystościach pogrzebowych o. Jana Spieża uczestniczyła niemal setka jego współbraci dominikanów ze wszystkich klasztorów w Polsce włącznie z prowincjałem o. Pawłem Kozackim, bp Michał Janocha oraz wierni wypełniający świątynię po brzegi, w tym wielu jego uczniów i wychowanków przybyłych z tych miast, gdzie duszpasterzował. O. Jan Spież został pochowany na pobliskim cmentarzu przy ul. Wałbrzyskiej.

Jan Andrzej Spież urodził się 4 sierpnia 1941 r. w Kaliszu w rodzinie nauczycielskiej. Po maturze odbył studia na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu i w 1964 roku uzyskał magisterium z historii. Pracował m.in. w Bibliotece Kórnickiej. Jako student zaangażowany był w działania poznańskiego duszpasterstwa akademickiego, prowadzonego m.in. przez o. Joachima Badeniego i Tomasza Pawłowskiego.

We wrześniu 1966 r. wstąpił do nowicjatu dominikanów w Poznaniu a w 1967 r. złożył pierwszą profesję zakonną, trzy lata później – śluby wieczyste. 29 czerwca 1973 r. przyjął święcenia kapłańskie. Przez siedem kolejnych lat był cenionym duszpasterzem akademickim w Poznaniu.

W 1980 r. został skierowany do pracy w Instytucie Tomistycznym w Warszawie na Służewie.

W latach 1983-1989 był przeorem klasztoru na Służewie i proboszczem tamtejszej parafii. Jego zasługą było m. in. wybudowanie nowej świątyni.

W latach osiemdziesiątych aktywnie zaangażował się jako kapelan we wspólnotach „Wiara i Światło”. Są to wspólnoty założone przez Jeana Vaniera, skupiające osoby z niepełnosprawnością intelektualną, ich rodziny i przyjaciół. W latach 1983 – 1985 pełnił rolę krajowego kapelana ruchu „Wiara i Światło”.

Kolejne lata posługi spędził jako duszpasterz akademicki we Wrocławiu i Gdańsku.

W latach 1994-1998 i 2002-2004 pełnił oficjum archiwisty Polskiej Prowincji Dominikanów w Krakowie.
W roku 2004 po raz drugi zamieszkał na Służewie i przez trzy lata pełnił tu ponownie posługę przeora.
Uczestniczył w procesie beatyfikacyjnym bł. o. Michała Czartoryskiego OP (jako świadek) i księżnej raciborskiej Eufemii, dominikanki. Był autorem wielu artykułów na temat historii zakonu i początków Polskiej Prowincji Dominikanów.