Polka przeoryszą Karmelu w Betlejem

Polka – s. Maria Lucyna od Krzyża (Seweryniak), została przeoryszą Karmelu w Betlejem. Wybory odbyły się 22 listopada, w obecności przedstawiciela patriarchy łacińskiego Michela Sabbaha.

Nowa przełożona jest absolwentką polonistyki KUL, redaktorką Encyklopedii Katolickiej, a później karmelitanką w Dysie k. Lublinie i w Charkowie. Jej brat, ks. prof. Henryk Seweryniak, jest znanym specjalistą w dziedzinie teologii fundamentalnej.
W 2000 roku patriarcha Michel Sabbah zwrócił się do sióstr karmelitanek w Dysie koło Lublina z prośbą o pomoc w odnowieniu karmelu w Betlejem. 18 września 2000 roku, w święto św. Stanisława Kostki, grupa sióstr, a wśród nich Matka Maria Lucyna od Krzyża, wyruszyła w drogę do Ziemi Świętej.
Dziś polskie karmelitanki żyją w małej międzynarodowej wspólnocie, do której należą także Francuzka, Madagaskarka i Filipinka. Niedawno jedna z sióstr – Mariam od Dzieciątka Jezus, także absolwentka KUL i dawna redaktorka Encyklopedii Katolickiej, opublikowała przy wsparciu prof. dr. hab. E. Sakowicza zbiór poetyckich medytacji „Z Ziemi Obiecanej….”.
Karmel Dzieciątka Jezus w Betlejem powstał z inspiracji Mariam Baouardy, mistyczki palestyńskiej, zwanej „Małą Arabką”. Mariam urodziła się 5 stycznia 1846 roku w Abellin koło Nazaretu. Pracowała jako służąca w Aleksandrii, Bejrucie i Marsylii. W 1866 roku rozpoczęła drogę zakonną, najpierw w Zgromadzeniu Sióstr Św. Józefa, a od 1867 roku w Karmelu w Pau we Francji.
Była prostą, ledwie potrafiącą pisać siostrą. Sama nazywała siebie – „małe nic”. Została jednak obdarowana nadzwyczajnymi darami Ducha Świętego: ekstazami, lewitacjami, stygmatami, objawieniami, zdolnością czytania w sercach, bilokacją.
Stała się współzałożycielką pierwszego Karmelu w Indiach – w Mangalore, gdzie 21 listopada 1871 roku złożyła śluby. W 1875 roku przybyła wraz z grupą sióstr i towarzyszących im osób do Betlejem. Gdy fundatorki zastanawiały się, gdzie zbudować klasztor, Maria usłyszała od Jezusa: „Na kolebce ojca mego, Dawida”.
W Betlejem na jednym ze wzgórz stoi Bazylika Bożego Narodzenia, a niedaleko, po drugiej stronie niewielkiej doliny, wznosi się inne wzgórze, od wieków nazywane przez betlejemitów Wzgórzem Dawidowym. To tu kiedyś młody Dawid pasał trzody swego ojca Jessego i tutaj zachowała się grota, w której się chronił. Teren ten nabyto i szybko rozpoczęto budowę, nad którą przez trzy ostatnie lata swojego życia czuwała Mariam.
Nadała wznoszonemu klasztorowi kształt okrągłej wieży – turris Davidica, wieży Dawidowej. Wyznaczyła miejsce pod kościół św. Józefa, którego ołtarz miał znaleźć się nad wspomnianą grotą. Podczas pobytu w Betlejem wskazała nadto teren pod fundację Karmelu w Nazarecie oraz miejsce w Emmaus Nikopolis (Amwas), gdzie Zmartwychwstały łamał chleb z uczniami. Miejsce to jeszcze za jej życia stało się własnością Karmelu betlejemskiego.
Zmarła 26 sierpnia 1878 roku, w wieku 33 lat. W 1983 roku Jan Paweł II wyniósł ją na ołtarze, ogłaszając znakiem pojednania dla Ziemi Świętej. Doczesne szczątki bł. Mariam złożono w kościele św. Józefa, obok ołtarza, w urnie ozdobionej kwiatami Ziemi Świętej.