Ponad 80 hierarchów Kościoła zmarło w 2005 roku

Papież i 4 kardynałów, w tym 1 stulatek – to tylko niektórzy z 82 hierarchów Kościoła katolickiego, jacy zmarli od początku tego roku do połowy października.

Jeśli zaś uwzględnić tych, którzy zmarli po 1 listopada ubr. a których nie ujął podobny wykaz z 2004 r., to liczba ta wzrośnie do 104. Pochodzili oni z 51 krajów.
*Jan Paweł II* (18 V 1920-2 IV 2005) – Papież, głowa Kościoła powszechnego. Choć od dawna stan jego zdrowia pogarszał się, a w ostatnich latach Ojciec Święty nie mógł się już poruszać o własnych siłach, a nawet miał coraz większe trudności z mówieniem, to jednak jego zgon był wielkim wstrząsem nie tylko dla Kościoła, ale dosłownie dla całego świata.
Był to trzeci pod względem długości pontyfikat w dziejach Kościoła, a drugi (po Piusie IX), jeśli nie liczyć św. Piotra, którego dokładnych dat posługiwania nie znamy. Trwał 26 lat, 5 miesięcy i 17 dni, licząc od dnia wyboru 16 października 1978, czyli 9665 dni. W tym czasie Ojciec Święty odbył 104 podróże zagraniczne, w czasie których odwiedził 130 państwa, a w nich 617 miejscowości, przemierzając łącznie 1162615 km. 146 razy podróżował do różnych miast, regionów i diecezji Włoch, pokonując w sumie 84998 km.
Pozostawił po sobie ogromny dorobek w postaci m.in. 14 encyklik, 15 posynodalnych adhortacji apostolskich, 11 konstytucji apostolskich, 45 listów apostolskich, 30 dokumentów „motu proprio” i tysięcy innych pism.
Podczas 67 obrzędów ochrzcił 1501 osób, w tym 687 dzieci i 814 dorosłych, w czasie 44 ceremonii udzielił osobiście sakry 321 biskupom (w tym 18 członkom episkopatu Polski) a podczas 46 obrzędów wyświęcił 2125 kapłanów. Na 9 konsystorzach mianował 231 kardynałów. Przeprowadził 147 beatyfikacji, podczas których ogłosił 1338 błogosławionych i 51 kanonizacji, które dały Kościołowi 482 świętych.
Odbył 1166 środowych audiencji ogólnych, w których uczestniczyło prawie 17,7 mln osób. Przyjął 38 wizyt oficjalnych głów państw i 738 szefów rządów oraz udzielił 246 audiencji i spotkań z premierami. Niemal wszystkie te liczby są rekordami w dziejach papiestwa i Kościoła.

*Kardynałowie*
10 stycznia – kard. Jan Pieter Schotte (ur. 29 IV 1928), Belg, kardynał kurialny. Wyświęcony na kapłana 3 VIII 1952, od 1980 był sekretarzem Papieskiej Komisji (od 1988 – Rady) „Iustitia et Pax”, a gdy 6 stycznia 1984 przyjął z rąk Jana Pawła II sakrę biskupią, jej wiceprzewodniczącym. 24 kwietnia 1985 Papież mianował go sekretarzem generalnym Synodu Biskupów i na tym stanowisku pozostawał do 11 lutego 2004, gdy ustąpił ze względu na wiek. „Po drodze”, 26 listopada 1994 Ojciec Święty mianował go kardynałem w uznaniu jego zasług dla Kościoła.
3 lutego – kard. Corrado Bafile (ur. 4 VII 1903), Włoch, kurialista. Żył 101,5 roku – był najstarszym kardynałem i w ogóle hierarchą Kościoła katolickiego od kilku stuleci. W swym długim posługiwaniu był m.in. nuncjuszem apostolskim w RFN oraz stał na czele Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych (1975-80). Kardynałem mianował go 24 maja 1976 Paweł VI.
21 czerwca – kard. Jaime Lachica Sin (ur. 31 VIII 1928), Filipińczyk pochodzenia chińskiego, emerytowany arcybiskup Manili. Wyświęcony na kapłana 3 IV 1954 pracował w archidiecezji Jaro. 10 II 1967 Paweł VI mianował go biskupem pomocniczym tej diecezji – miał wówczas nieco ponad 38 lat (sakrę przyjął 18 marca tegoż roku). 15 I 1972 został mianowany koadiutorem z prawem następstwa w tejże archidiecezji a 8 X tegoż roku objął w niej rządy jako jej arcybiskup metropolita. 21 I 1974 Papież mianował go arcybiskupem Manili i 24 V 1976 obdarzył go godnością kardynalską. Na tym stanowisku dał się poznać jako czołowa postać nie tylko Kościoła, ale także życia publicznego swego kraju, m.in. w wielkim stopniu przyczynił się do pokojowego obalenia dyktatora Ferdinanda Marcosa w czasie tzw. rewolucji różańcowej w lutym 1986 r. 15 IX 2003 ustąpił ze względu na wiek i stan zdrowia. Choroba uniemożliwiła mu również wzięcie udział w konklawe w kwietniu br.
15 października – kard. Giuseppe Caprio (ur. 15 XI 1914), Włoch, kurialista. Święcenia kapłańskie przyjął 17 XII 1938, po czym kontynuował studia w Rzymie i wkrótce potem wstąpił do służby dyplomatycznej Stolicy Apostolskiej. W latach 1947-51 był sekretarzem nuncjatury w Chinach, skąd wygnali go komuniści, gdy 1 października 1949 objęli władzę w kraju; ostatecznie opuścił ten kraj dopiero po 2 latach, gdyż m.in. pozostawał przez kilka miesięcy w areszcie domowym. Pracował później w nuncjaturze w Belgii i zarządzał placówką dyplomatyczną Stolicy Apostolskiej w Wietnamie Południowym. W 1959 został internuncjuszem (dziś już takiego stanowiska nie ma) na Tajwanie. 17 grudnia 1961 przyjął sakrę jako arcybiskup tytularny. Był pronuncjuszem na Tajwanie i w Indiach, po czym wrócił do Watykanu, gdzie objął stanowisko proprzewodniczącego Administracji Dziedzictwa Stolicy Apostolskiej. Jan Paweł II na swym pierwszym konsystorzu 30 czerwca 1979 mianował go kardynałem. W 1980 kard. Caprio stanął na czele Prefektury Spraw Gospodarczych Stolicy Apostolskiej. Ustąpił z tego urzędu 22 stycznia 1990.

*Arcybiskupi*
6 października – abp Ettore Cunial (ur. 16 XI 1905), Włoch, kurialista. Zmarł na kilka tygodni przed ukończeniem stu lat. Wyświęcony na kapłana 7 VII 1929, wstąpił niebawem na służbę w Watykanie. 11 IV 1953 został mianowany biskupem pomocniczym diecezji rzymskiej a w miesiąc później konsekrowany jako arcybiskup tytularny. W 1976 został wicekamerlingiem Kamery Apostolskiej i stanowisko to – w znacznym stopniu honorowe – piastował aż do przejścia na emeryturę 23 X 2004, gdy miał prawie 99 lat.
9 października – abp Charles Kambale Mbogha (ur. 4 XI 1942), Kongijczyk (Kinszasa), arcybiskup Bukavu. Zmarł w wieku niespełna 63 lat i jest najmłodszym hierarchą w tym gronie. Święcenia kapłańskie przyjął 24 VII 1969, w 3 lata później złożył śluby zakonne w zgromadzeniu asumpcjonistów. Pracował w swej rodzimej diecezji Butembo-Beni, po czym 11 VI 1990 Jan Paweł II mianował go biskupem diecezji Wamba (sakrę biskup-nominat przyjął 25 XI tegoż roku). 6 XII Papież przeniósł go do diecezji Isiro-Niangara, a 13 III 2001 mianował go arcybiskupem Bukavu we wschodnim Kongu – regionie wstrząsanym walkami i innymi niepokojami społecznymi. Dążył do przywrócenia pokoju i pojednania w swej diecezji.