Poznań wspominał błogosławioną nauczycielkę Natalię Tułasiewicz

W dzień urodzin bł. Natalii Tułasiewicz − 9 kwietnia wieczorem sprawowano w jej rodzinnej parafii pw. św. Michała Archanioła w Poznaniu uroczystą Mszę św. w intencji rychłej kanonizacji tej błogosławionej. Zamordowana w 1945 r. w obozie w Ravensbrück w wieku 39 lat bł. Natalia była nauczycielką, poetką i człowiekiem sztuki. Beatyfikował ją w 1999 r. bł. Jan Paweł II jako jedną z dwu świeckich kobiet w gronie 108. polskich męczenników poległych za wiarę w czasie II wojny światowej.

Eucharystia, której przewodniczył w kościele pw. św. Michała Archanioła w Poznaniu ks. dr hab. Paweł Wygralak, rektor Arcybiskupiego Seminarium Duchownego była kolejną z Mszy św. celebrowanych w Roku Wiary na terenie archidiecezji poznańskiej w 21 kościołach stacyjnych związanych ze świadkami wiary − świętymi, błogosławionymi oraz sługami i służebnicami Bożymi żyjącymi kiedyś na jej terenie. Nabożeństwa te stanowią okazję do dziękczynienia za ich świadectwo wiary, do modlitwy w intencji ich beatyfikacji czy kanonizacji oraz do przybliżenia tych postaci, ich duchowości i dokonań.

We Mszy św. oprócz licznie zgromadzonych parafian uczestniczyli m.in. przedstawiciele środowiska uniwersyteckiego, bł. Natalia ukończyła bowiem w Poznaniu polonistykę, jak również dzieci i młodzież ze szkół noszących jej imię: podstawowej, gimnazjalnej i licealnej. Placówki te prowadzi Katolickie Stowarzyszenie Wychowawców, które czyni starania, aby bł. Natalia Tułasiewicz została ogłoszona patronką polskich nauczycieli.

Na uroczystości przybyła także reprezentacja rodziny błogosławionej. „Dla nas ciocia Nata, bo tak o niej mówimy, jest pięknym przykładem wprowadzania świętości w codzienne życie. To jest w niej najbardziej ujmujące, że zmagała się z dniem codziennym tak, jak my wszyscy, przechodziła trudy wojny, ale zawsze była aktywna, a przy tym obdarzona ogromna wiarą” – przyznała w rozmowie z KAI Natalia Tułasiewicz-Wala.

Rozpoczynając Mszę św. ks. dr hab. Paweł Wygralak zauważył, że codziennie krocząc śladami jej pielgrzymstwa po tej ziemi, trzeba sobie stawiać pytanie, czy wzmacniamy naszą wiarę tak, jak ona to czyniła.

Z kolei w homilii ks. dr Trojan Marchwiak, archidiecezjalny duszpasterz nauczycieli i wychowawców pytał: „Co chce nam dziś powiedzieć święte życie Natalii?”. „Najpierw chce nam powiedzieć o wierze, o takiej wierze, która jest żywa i nadaje kierunek całemu życiu” – wyjaśnił kaznodzieja dodając, że bł. Natalia Tułasiewicz często pisała o tym, że czuła się przez Boga kochana.

Ks. Marchwiak przyznał też, że jej wiara była naznaczona wdzięcznością, przytaczając słowa, które napisała w przeddzień wybuchu wojny: „Nauczyłam się dziękować Bogu za wszystko, a więc i za to dziękuję, że mi dał to właśnie ciało, a nie inne. Że mi kazał borykać się ze sobą, czym uczynił mnie podobną do siebie na Golgocie. Jest w tym ogromna pociecha, że się cierpi z Bogiem i Panem swoim”.

Po Mszy św. jej uczestnicy przeszli do domu przy ul. Śniadeckich 30, gdzie błogosławiona mieszkała do momentu aresztowania przez Niemców, na którym znajduje się pamiątkowa tablica. Wspólnie odmówiono przy niej litanię do bł. Natalii Tułasiewicz.

Bł. Natalia Tułasiewicz urodziła się 9 kwietnia 1906 r. w Galicji. Kiedy miała 15 lat jej rodzina zamieszkała w Poznaniu. Uczęszczała tutaj do Gimnazjum Sióstr Urszulanek, a następnie studiowała polonistykę na Uniwersytecie Poznańskim. Po ukończeniu studiów była nauczycielką w prywatnej szkole powszechnej pw. św. Kazimierza. Gdy zdała egzamin na nauczyciela szkół średnich przeszła do Gimnazjum Sióstr Urszulanek.

Po wybuchu wojny zorganizowała szkołę podwórkową. W listopadzie 1939 r., wysiedlona przez hitlerowców, trafiła do Krakowa. W tym mieście i jego okolicach prowadziła tajne nauczanie dbając, jak sama mówiła, „aby wojna nie wyjałowiła z dusz uczennic dobra i piękna”. Najpiękniejszym jednak znakiem jej działalności nauczycielskiej była praca w Hanowerze. Wiosną 1943 r. zdecydowała się na wyjazd jako wolontariuszka wydziału duszpasterskiego organizacji „Zachód” na przymusowe roboty do znajdującej się tam fabryki.

Podczas pobytu Natalii w hanowerskiej fabryce jej misją była pomoc wywiezionym tam robotnicom. Służyła pomocą i radą w warunkach gdzie głód, choroby, wyniszczająca praca i celowa demoralizacja powodowały napięcia oraz konflikty. Modliła się z pracownikami i głosiła im katechezy. Została aresztowana w kwietniu 1944 r. po wizycie nieostrożnego kuriera z Polski. Więziona, poniosła śmierć w komorze gazowej w obozie koncentracyjnym w Ravensbrück, w Wielki Piątek 31 marca 1945 r., tuż przed jego wyzwoleniem.