Prowincjał salwatorianów: Helenko! Dziękuję!

„Dziękuję za to, że byłaś odważna, dynamiczna, niezmordowana, kiedy trzeba było służyć Bogu i ludziom” – mówił prowincjał salwatorianów ks. Piotr Filas SDS w czasie Mszy św. w intencji śp. Heleny Kmieć. Na modlitewnym czuwaniu w bazylice Matki Bożej Fatimskiej w Trzebini, przy trumnie zamordowanej w Boliwii misjonarki zebrała się najbliższa rodzina i członkowie Wolontariatu Misyjnego Salvator, do którego należała Helena.

W sobotni wieczór ok. godz. 19.00 do bazyliki Matki Bożej Fatimskiej w Trzebini wniesiono przystrojoną białymi kwiatami białą trumnę z ciałem śp. Heleny Kmieć. Pół godziny później rozpoczęła się Msza św., której przewodniczył bp Jan Zając, spokrewniony z Heleną.

Homilię wygłosił przełożony salwatorianów w Polsce. „24 stycznia boliwijska ochronka stała się golgotą życia śp. Heleny Kmieć, wolontariuszki salwatoriańskiego Wolontariatu Misyjnego Salwator. Bóg, w środku nocy, w okrytym ciszą pomieszczeniu, pośród kwiatów, które sama namalowała, włożył w jej rękę dość wymowny klucz, by w zmartwychwstania jasny dzień drzwi raju mogła otworzyć” – rozpoczął homilię ks. Piotr Filas SDS, nawiązując do wiersza Marka Skwarnickiego.

„Życie jest przedmową, którą człowiek pisze do księgi wieczności” – cytował ks. Piotr Filas, który zaznaczał, że przedmowa, którą napisała Helenka, jest tym szczególniejsza, że „imienia jej nie trzeba się uczyć, gdyż złożone jest z radości uśmiechniętych ust i oczu, które w zadumie, czy we łzach, pozostają patrzeniem. Tej przedmowy nie trzeba się uczyć, gdyż wrosło już w naszą wyobraźnię, w pamięć, w życie”.

Prowincjał salwatorianów mówił, że ze smutkiem przyjęta została wiadomość o tragedii, która wydarzyła się na boliwijskiej ziemi, w miejscu, w którym polskie wolontariuszki miały pomagać siostrom służebniczkom dębickim w opiece nad dziećmi. „Helenka zdążyła namalować kwiaty i słońce, żeby, jak mówiła, dzieciom było słonecznie i radośnie. Nie zdążyła dać im radości spotkania. Choć ufam, że Bóg do czegoś Cię Helenko tej smutnej, zalanej krwią nocy, potrzebował – mówił ks. Filas.

– Patrząc na trumnę, w której spoczywasz, mam przed oczami to słynne zdjęcie, które obiegło prawie cały świat. I taką chciałbym Cię zapamiętać: uśmiechniętą, z gitarą w ręku, z salwatoriańskim logo wolontariatu i hasłem ‘podejmij wyzwanie’, które zrealizowałaś w stu procentach” – dodawał.

Zwracając się bezpośrednio do Helenki ks. Filas dziękował jej za to, jak powiedział o niej bp Jan Zając, że „była iskierką, która wzniecała wielki ogień w naszych sercach”. „W imieniu tych, którzy Cię spotkali, którzy dzielili się świadectwem o Tobie, dziękuję Ci za to, że byłaś odważna, dynamiczna, niezmordowana, kiedy trzeba było służyć Bogu i ludziom” – mówił kaznodzieja.

Dalej ks. Filas dziękował za pokój i radość, które Helenka siała tam, gdzie się pojawiała; za to, że nie zatrzymała tylko dla siebie talentów, które otrzymała od Boga; za śpiew, którym chwaliła Boga i dzięki któremu do Boga prowadziła. „Dziękuję Ci za to, że chciało się przebywać w Twoim towarzystwie” – mówił prowincjał salwatorianów, a nawiązując do wezwania z pierwszego czytania z Księgi Kapłańskiej „świętymi bądźcie” dziękował, że taką właśnie była Helenka. „Osobiście chciałbym Ci podziękować za to, że nauczyłaś mnie pięknego patrzenia na drugi brzeg życia” – mówił ks. Filas.

Kaznodzieja zwrócił uwagę, że smutny i bezsensowny byłby los człowieka, czymś strasznym i tragicznym byłaby jego śmierć, gdyby nie Ojciec, który posłał swojego Syna, by ukazać nam drogę powrotu. „I właśnie dzięki Chrystusowi śmierć, nawet ta tragiczna, nie jest czymś strasznym, ale jest bramą, za którą czeka z wyciągniętymi rękami Ojciec” – mówił ks. Filas.

Prowincjał salwatorianów zauważył, że przejmującą tajemnicę Golgoty przypominamy sobie zwłaszcza wtedy, kiedy jest nam bardzo ciężko, „tak jak teraz, gdy czujemy się smutni, trochę bezsilni i na pewno przerażeni; przypominamy sobie po to, by zobaczyć poranek zmartwychwstania, by w takiej perspektywie usłyszeć słowa: błogosławieni, którzy cierpią, którzy płaczą, albowiem oni będą pocieszeni, oni otrzymają zbawienie”.

Na koniec Mszy św. ks. Mirosław Stanek SDS dyrektor Wolontariatu Misyjnego Salvator podziękował wszystkim za wspólną modlitwę. Przypomniał aby, zgodnie z życzeniem rodziny śp. Heleny Kmieć, na pogrzeb nie przenosić kwiatów, ale wesprzeć zbiórkę na boliwijskie dzieci, wśród których miała posługiwać Helenka. „Misja Helenki się nie kończy” – powiedział ks. Stanek. Kapłan poinformował także, że przez najbliższe miesiące w czasie czuwań fatimskich w trzebińskiej bazylice będzie trwała dziękczynna modlitwa za życie Helenki.

Po Mszy św. rozpoczęło się modlitewne czuwanie przy trumnie z ciałem śp. Heleny Kmieć. Odmówiono m.in. dziesiątek różańca – szczególną modlitwę dla Wolontariatu Misyjnego Salvator. Wolontariusze odmawiają codziennie „dziesiątek o dziesiątej” w intencji WMS i wszystkich misjonarzy posługujących na misjach.

„Helenka była człowiekiem modlitwy. Była bardzo mocno oddana Panu Bogu. Często też przewodniczyła tej modlitwie” – wspominała Magdalena Kaczor z WMS podkreślając, że dziś ta modlitwa jest wyrazem pamięci i miłości do Helenki. „Dziś modlimy się o spokój jej duszy i pamiętamy o tych, którzy cierpią po jej stracie” – mówiła Magdalena Kaczor. Czuwanie zakończył Apel Jasnogórski.

W niedzielę Mszy pogrzebowej o godz. 15.00 w kościele św. Barbary w Libiążu, skąd pochodziła Helenka, będzie przewodniczył kard. Stanisław Dziwisz.

Helena Kmieć urodziła się 9 lutego 1991 r. w Krakowie. Była absolwentką Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącego Katolickiego Stowarzyszenia Wychowawców w Libiążu. Na ostatnie dwa lata liceum zdobyła stypendium do prestiżowej Leweston School w Sherborne w Wielkiej Brytanii, gdzie zdała maturę. Studiowała inżynierię chemiczną w języku angielskim na Politechnice Śląskiej. Dyplom magistra inżyniera obroniła w 2014 r. Równolegle ukończyła Państwową Szkołę Muzyczną II stopnia w Gliwicach, a następnie rozpoczęła pracę jako stewardessa w liniach lotniczych.

Do Wolontariatu Misyjnego Salvator w Trzebini wstąpiła w 2012 r. Od początku mocno angażowała się w działalność Wspólnoty. Zawsze gotowa do podjęcia odpowiedzialności za inicjatywy misyjne, chętnie służyła talentem muzycznym.

Posługiwała na placówkach misyjnych w Rumunii, na Węgrzech i w Zambii. Działała również w Duszpasterstwie Akademickim w Gliwicach, śpiewała w Chórze Akademickim Politechniki Śląskiej. Angażowała się w pomoc dzieciom w nauce w świetlicy Caritas i działalność Katolickiego Związku Akademickiego w Gliwicach.

W lipcu 2016 roku pełniła funkcję koordynatorki Światowych Dni Młodzieży w rodzinnej parafii.

8 stycznia 2017 r. rozpoczęła posługę jako wolontariuszka misyjna w Boliwii, z zamiarem półrocznej pomocy Siostrom Służebniczkom Dębickim w prowadzonej przez nie ochronce dla dzieci w Cochabamba, gdzie została zamordowana 24 stycznia 2017 r.