Prymas Polski poświęcił odnowioną kaplicę szpitalną

Prymas Polski abp Wojciech Polak poświęcił dziś odnowioną kaplicę w szpitalu w Wągrowcu oraz przewodniczył Mszy św., podczas której wprowadzono relikwie bł. Hanny Chrzanowskiej, której przejrzyste i czytelne świadectwo – jak podkreślił – wciąż nam mówi, że na człowieka chorego trzeba patrzeć całościowo, a nie jak na przypadek czy jednostkę chorobową.

Metropolita gnieźnieński pobłogosławił odnowione oddziały szpitalne oraz poświęcił kaplicę pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa, do której w czasie uroczystości wprowadzono relikwie bł. Hanny Chrzanowskiej – pielęgniarki, pedagoga, działaczki charytatywnej, prekursorki pielęgniarstwa rodzinnego, domowego i parafialnego.

Beatyfikowana w 2018 roku przez papieża Franciszka starała się – jak przypomniał Prymas – by jej troska o ludzi chorych, cierpiących, kalekich była konsekwentną formą realizacji tej miłości, którą Chrystus nam nakazał i której sam dał przykład.

„Dziś – mówił abp Polak – bł. Hanna Chrzanowska w swoich relikwiach wchodzi do odnowionej kaplicy wągrowieckiego szpitala, aby to przejrzyste i czytelne świadectwo z nową mocą do nas przemówiło. Aby chorym przypominało, że nie są i nie będą nigdy w swym cierpieniu zostawieni sami” – podkreślił Prymas Polski.

Mszę św. koncelebrowali ks. prałat Andrzej Rygielski, założyciel wągrowieckiego hospicjum Miłosiernego Samarytanina oraz ks. Piotr Froelich, kapelan w wągrowieckim szpitalu. Obecny był także dziekan wągrowiecki ks. kan. Tomasz Kruszelnicki. Obecni byli pracownicy szpitala m.in. ratownicy medyczni, pielęgniarze i pielęgniarki, dla których bł. Hanna Chrzanowska jest szczególnym wzorem i autorytetem. W części świeckiej udział wzięli także przedstawiciele władz państwowych.

Szpital w Wągrowcu jest trzecim w archidiecezji gnieźnieńskiej po Inowrocławiu i Żninie, gdzie znajdują się relikwie bł. Hanny Chrzanowskiej. Posiada je również kościół pw. św. Floriana w Chodzieży.

Bł. Hanna Chrzanowska urodziła się w 1902 roku w Warszawie. Oboje rodzice – jak zapisała w pamiętnikach – byli niewierzący. Dziadkowie należeli do najzamożniejszych ludzi w stolicy. Ciotka zbudowała szpital. To właśnie ona zaszczepiła w dziewczynce miłość do pielęgniarstwa. Jako osiemnastolatka Hanna zgłosiła się na kurs organizowany przez amerykański Czerwony Krzyż. Już wtedy wiedziała, że służba chorym będzie jej życiową misją.

W czasie wojny Hanna straciła ojca i brata. Ojca w obozie, brata w Katyniu. Sama pomagała przesiedleńcom i uchodźcom. Jednym z jej zadań było poszukiwanie rodzin dla żydowskich sierot. Pielęgniarstwo doprowadziło ją do Boga. Wciąż się uczyła, m.in. na zagranicznych stypendiach, a potem sama uczyła innych. Była prekursorką pielęgniarstwa domowego i parafialnego. W tym ostatnim o pomoc prosiła m.in. Karola Wojtyłę. Tak wspominała ich pierwsze spotkanie: „Spóźnił się. Czekałyśmy w jego dość dużym i dość zagraconym pokoju, w którymś z księżowskich domów na Kanoniczej. Rozmowa była krótka. We mnie się paliło: musisz dopomóc! Słuchał z tym swoim dowcipnym uśmiechem, jakby lekko drwiącym. Nie wiedziałam jeszcze, że mam przed sobą najwspanialszego słuchacza wszelkich spraw. (…) Nie mogę określić inaczej mojego uczucia jak: wściekła pasja. Niechby odmówił! Niechby nie pojął! Przygotowałam w sobie na ten wypadek mnóstwo strzał – zamieniłam się cała w kołczan”. Niepotrzebnie. „Wujek” pomógł od razu.

Chorym poświęciła całe swoje życie. Opiekowała się nimi w szpitalu i w domach, często w skrajnie trudnych warunkach. Nie obiecywała cudów, nie litowała się, ale i nie wywyższała. Z empatią, optymizmem i zdrowym rozsądkiem – była dla nich siostrą. Jako dojrzała kobieta pisała: „Długie lata byłam instruktorką, dyrektorką. Kierowałam, rządziłam, egzaminowałam. Co za radość na stare lata dorwać się do chorych: myć, szorować, otrząsać pchły. Prostota, zwyczajność zabiegów – to najważniejsze dla chorego. Wycofać siebie, puścić się na szerokie wody miłości, nie z zaciśniętymi zębami, nie dla umartwienia, nie dla przymusu, nie traktować chorego jako «drabiny do nieba». Chyba tylko wtedy, kiedy jesteśmy wolne od siebie, naprawdę służymy Chrystusowi w chorych”.

Hanna Chrzanowska zmarła 29 kwietnia 1973 roku na raka. Jej beatyfikacja odbyła się 28 kwietnia 2018 roku.