Prymas w TV: człowiek odchodzi i nie wraca

Publikujemy pełny telewizyjnego wystąpienia Prymasa Polski, kard. Józefa Glempa, wygłoszonego 31 października 2002.

Jutro uroczystość Wszystkich Świętych. Rozpoczyna się także „Dzień Zaduszny” poświęcony pamięci wszystkich zmarłych. Odeszła jasność dzienna ustępując miejsca mrokowi. Opadają liście z drzew.
Niedawno były świeże i jędrne. Czas odchodzenia w przyrodzie prowadzi do powrotów. Jutro znów wstanie słońce, wiosną zazielenią się drzewa. *Tylko z człowiekiem jest trochę inaczej. Bywa, że odchodzi i nie wraca*. Zauważa Psalmista: „Byłem dzieckiem i jestem już starcem… Odstąp od złego, czyń dobrze, abyś mógł mieszkać na wieki” (Ps 37,25.27),
Dokąd człowiek odchodzi? – To zasadnicze pytanie dręczy całą ludzkość i dzieli ją w poglądach na ten temat. Jedni wierzą, że jest dalsze życie w świecie ducha, gdzie rządzi Bóg, Duch Najwyższy; inni wierzą, że takiego życia nie ma. *Niewiara jest także wiarą*. Wszystkie religie pielęgnują wiarę mówiącą o życiu poza grobem. Chrześcijanie mają ten niezwykły dowód w Osobie Jezusa Chrystusa, który zwyciężył śmierć i włącza nas do swego zmartwychwstania, które przez świętość zaczyna się tu na ziemi.
Odchodzimy z tej ziemi. Często gwałtownie i niespodziewanie. *Nowym źródłem niespodziewanych śmierci jest obecnie terroryzm*. Terroryzm nie wybiera nikogo. Ktoś wyszedł do biura, jak to stało się 11września ubiegłego roku w Nowym Jorku i już nie wrócił. Nawet jego szczątków nie znaleziono. Ktoś wyszedł do teatru i dostał się jakby do komory gazowej, skąd wielu odeszło ze świata.
Człowiek powinien zostawić ślady swego życia cielesnego i ślady życia duchowego. Przybywając na cmentarze pielęgnujemy ślady cielesne. Groby przyozdabiamy kwiatami i zapalamy na nich znicze. Przebiegamy myślą znane cmentarze. Tam, gdzie spoczywają ciała najbliższych z rodziny i z narodu. Myślimy o cmentarzach pomordowanych i poległych: Katyń, Oświęcim, Monte Cassino, pobliskie Palmiry. Tam są ciała tych, którzy zostawili także swego ducha.
Chcemy czy nie chcemy my żyjemy częścią ich ducha. Poeci mówią ze scen teatru, malarze przemawiają barwami swoich obrazów, Chopin i Moniuszko ciągle urzekają czarem odtwarzanych melodii. A wielka rzesza bezimiennych – to nasi sąsiedzi, krewni, rodzice: zostawili swoją codzienną pracę, cierpienie, ofiarę, zostawili miłość, którą ofiarnie kochali.
*Ludzie odchodzą z ziemi tylko po części*. Bóg, który jest panem tego i tamtego świata zostawia nam dobrą pamięć o czynach i nie zapomina ofiar. On roztacza nad także nad Polską swoją czuwającą Opatrzność. Mówi nam: „wiodłem was wieloma drogami do wolności, posyłałem wam ludzi potężnych świętością i mężnych w ofierze. Okazuję wam ustawicznie moje Miłosierdzie bez granic: Gdzie jest moja świątynia Opatrzności, którąście przyrzekli?” O Panie, który gromadzisz dusze odchodzących od nas, daj nam siły do zgodnego i uczciwego wypełniania naszych zadań na ziemi w pokoju. Czuwaj przez swoją Opatrzność