Przemówienie Papieża do Episkopatu Środkowej Azji

Pełny tekst przemówienia Jana Pawła II wygłoszonego 23 września na spotkaniu z Episkopatem Środkowej Azji, w Nuncjaturze Apostolskiej w Astanie.

Drodzy Bracia Biskupi, Administratorzy Apostolscy i Przełożeni Misji “sui iuris” Azji Środkowej!
Z głęboką radością ponownie spotykam się z Wami tego ranka po uroczystej celebracji eucharystycznej na wielkim Placu Matki Ojczyzny. Serdecznie pozdrawiam każdego z was i dziękuję wam za żarliwość i poświęcenie, z jakimi przyczyniacie się do odrodzenia Kościoła w tych obszernych regionach położonych pomiędzy dwoma kontynentami. Kościół katolicki jest tutaj zaledwie małą roślinką, ale, dzięki ufności, którą żywi w potęgę łaski Bożej, bogatą w nadzieję. Długie lata dyktatury komunistycznej, podczas której tak wielu wiernych zostało wywiezionych do gułagów zbudowanych na tych ziemiach, przyniosły wiele cierpień i smutku. Iluż kapłanów, zakonników i świeckich opłaciło swoją wierność Chrystusowi niesłychanymi cierpieniami i ofiarą swego życia! Pan wysłuchał modlitwy tych męczenników, których krew użyźniła ziemię tego kraju. Kolejny raz “krew męczenników stała się nasieniem chrześcijan” (por. Tertulian, Apol. 50, 13). Z tej krwi jako nowe latorośle wyrosły wasze chrześcijańskie wspólnoty, które teraz z ufnością spoglądają w przyszłość.
Chrystus, Dobry Pasterz, powtarza wam i ludowi powierzonemu waszej pasterskiej pieczy: “Nie bój się mała trzódko, gdyż spodobało się Ojcu Waszemu dać wam Królestwo” (Łk 12, 32). I jeszcze powiada Wam, jak do Piotra: “Wypłyń na głębię i zarzućcie sieci na połów!” (Łk 5, 4). Do tego połowu ewangelizacji zostaliśmy powołani wszyscy. Również nam Jak Apostołom po zmartwychwstaniu nakazuje On również nam: “Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody” (Mt 28, 19).
2. Doświadczenia małych chrześcijańskich wspólnot Azji Środkowej po komuniźmie ich obecna sytuacja jako mniejszości przywodzi na myśl ewangeliczną przypowieść o zaczynie, który powoduje wzrost ciasta (por. Mt 13, 33). Zaczyn wydaje się nieznaczny, ale potrafi przemienić wszystko. To przekonanie winno ożywiać także waszą działalność pasterską i pomagać wam w trudnym i doniosłym zadaniu “plantatio Ecclesiae”. Na tych ziemiach, ponownie otwartych dla Ewangelii, priorytetowym celem waszej misji apostolskiej winno być ze wszech sił głoszenie Ewangelii i dalsze umacnianie organizacji Kościoła. Ostatnie ustanowienie Administracji Apostolskich oraz Misji “sui iuris”, dzięki którym Kościół uzyskał widzialność i zwartość, stanowi początek obiecującego etapu ewangelizacji. Pragnę więc, drodzy Ordynariusze wyrazić wdzięczność i podziw dla waszego wysiłku. Dziękuję również kapłanom, zakonnikom i zakonnicom, które opuściły swoją ojczyznę, by w duchu autentycznej solidarności kościelnej poświęcić się misyjnemu zadaniu na tych ziemiach. Życzę wam, aby wielkoduszne zaangażowanie kościelne was wszystkich zostało nagrodzone obfitymi żniwami dobra. Niech was, najdrożsi, nie opuszcza świadomość, że pośród tych narodów bogatych w wielowiekowe tradycje kulturalne i religijne jesteście znakiem miłości Boga.
3. “Miłujcie się nawzajem” – to temat tej mojej pasterskiej wizyty. W imieniu naszego wspólnego Nauczyciela i Pana kieruję dzisiaj do was to zaproszenie: “Miłujcie się wzajemnie”. Troszczcie się o zachowanie pomiędzy wami tej jedności, którą pozostawił nam w swoim testamencie Chrystus ( J 17, 21. 23).
Kościół zdobędzie serca ludzi, jeżeli, jak u początków głoszenia Ewangelii, okaże się otwartym domem, w którym panuje braterska jedność. Na pierwszym miejscu, drodzy Pasterze tych Kościołów, twórzcie jedność pomiędzy sobą. Chociaż jeszcze nie stanowicie konferencji biskupów w pełnym znaczeniu, starajcie się przy pomocy wszelkich środków zaprowadzić formy skutecznej współpracy, aby możliwie jak najlepiej wykorzystać duszpasterskie zasoby.
W tym bezcennym dziele Kościół powszechny wspiera was swoją solidarnością. Towarzyszy wam z miłością Następca Piotra, który ze wzruszeniem obejmuje was wszystkich. Chociaż geograficznie jesteście daleko, znajdujecie się w sercu Papieża, który docenia waszą trudną apostolską pracę.
4. Dziesięć lat temu Kazachstan zdobył upragnioną niepodległość. Lecz jak nie mieć na uwadze pozostawionego przez dawny reżim osłabienia wartości? Długa zima panowania komunistycznego z zamiarem wykorzenienia Boga z serca człowieka często zabijała duchowe treści kultur tych narodów. W ten sposób odnotowuje się ubóstwo ideałów, które szczególnie osłabia ludzi w obliczu wnoszonych przez Zachód mitów konsumizmu i hedonizmu. Te wyzwania społeczne i duchowe wymagają odważnego porywu misyjnego.
Jak przypomniał mój czcigodny poprzednik, Sługa Boży Paweł VI, Kościół wezwany do ewangelizowania “zaczyna od ewangelizowania samego siebie. Jako wspólnota nadziei, którą żyje i podziela, potrzebuje on ustawicznie słuchać… racji swojej nadziei”. Kościół potrzebuje ciągłej ewangelizacji, “jeżeli chce zachować świeżość, poryw i siłę głoszenia ewangelii”. I jeszcze: potrzeba “Kościoła, który ewangelizuje poprzez nawrócenie i ciągłą odnowę, aby ewangelizować świat w sposób wiarygodny” (Evangelii nuntiandi, 15). Działalność misyjna winna być poprzedzona i wspierana przez właściwie ukierunkowane dzieło formacji, przez solidną modlitwę, przez działania nacechowane braterstwem i służbą. Wymagane są wielkie wysiłki apostolskie, by ewangelizować różne środowiska, w których występują tradycje lokalne, ze zwróceniem szczególnej uwagi na świat uniwersytecki i na środki masowego przekazu. Ufajcie Chrystusowi! Niech Jego obecność dodaje wam otuchy. Niechaj dodaje wam siły i zapału Jego obietnica: “oto Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata” (Mt 28, 20).
5. Aby wypełnić powierzoną przez niego misję, troszczcie się o kandydatów do kapłaństwa i życia zakonnego, poświęcajcie się z miłością kapłanom, waszym głównym współpracownikom, pomagając im i otaczając ojcowskim uczuciem.
W związku z tym pragnę wyrazić głębokie zadowolenie z założenia w Karagandzie seminarium, które stanowi wielka obietnicę na przyszłość. Jako seminarium dla całej Azji Środkowej jest ono znakiem owocnej współpracy pomiędzy waszymi Kościołami. Starajcie się, ażeby wśród Jego murów zapewniono kandydatom do kapłaństwa poważną formację ludzką i duchową wraz z solidnym przygotowaniem teologicznym i duszpasterskim. Wyrażam nadzieję, że będziecie mogli liczyć na dobrych formatorów, doświadczonych ekspertów i przykładnych świadków Ewangelii.
6. Zwróćcie szczególną uwagę na kształcenie i apostolstwo świeckich przyjmując z rozeznaniem i otwartością serca, obok dawniejszych stowarzyszeń, ów dar Ducha dla Kościoła posoborowego, który stanowią ruchy kościelne i nowe wspólnoty.
Ich obecność, duch inicjatywy i ich szczególne charyzmaty stanowią wielkie bogactwo. Ordynariusz winien z duszpasterską mądrością kierować ich działaniami zapraszając ich do pomagania wspólnotom kościelnym w poszanowaniu dla istniejących struktur i ich uporządkowanego funkcjonowania. Ze swej strony członkowie ruchów i stowarzyszeń z otwartością ducha i z uległą dyspozycyjnością winni odnowić zaangażowanie w pracę, w harmonii z pasterzami tych nowych Kościołów W ten sposób ich trud w służbie nowej ewangelizacji stanie się świadectwem tej wzajemnej miłości, która wypływa z wiernego przylgnięcia do pragnę na koniec zachęcić was do popierania dialogu ekumenicznego. Prowadzicie swoją działalność pasterską w ścisłym kontakcie z braćmi Kościoła prawosławnego, którzy podzielają ten samą wiarę w Chrystusa i bogactwo tej samej tradycji kościelnej. Wzajemne stosunki należy przepajać serdecznością i szacunkiem, pamiętając na słowa Pana: “kochajcie się wzajemnie”. U świtu nowego tysiąclecia żywmy nadzieję, że uczniowie Chrystusa, jakkolwiek nie w pełni zjednoczeni, mogą być przynajmniej bliżsi sobie także w świetle doświadczenia nabytego w ciągu wielkiego jubileuszu roku 2000. Okazujcie szacunek i dialog w stosunku do wspólnoty muzułmańskiej, do wyznawców innych religii i dla uznających się za niewierzących. Oby wszyscy mogli docenić dar waszej wiary przeżywanej w miłości i otworzyć serce na wyższe wymiary życia.
Powierzam tę waszą misję pasterską misję Maryi, Gwieździe ewangelizacji i Królowej pokoju. W katedrze w Astanie czcicie ją jako Matkę nieustającej pomocy. W Jej macierzyńskie ręce składam waszą nieskończoną pracę, wasze oczekiwania i wasze plany. Niechaj was prowadzi i wspiera na każdym kroku. Z tymi uczuciami w sercu udzielam wam wszystkim szczególnego błogosławieństwa apostolskiego jako zadatek żarliwości apostolskiej i łask dla was i dla tych, którzy zostali powierzeni waszej pasterskiej pieczy.