Przemyśl: 40 lat parafii oo. franciszkanów-reformatów

Parafia pw. św. Antoniego z Padwy oo. franciszkanów-reformatów w Przemyślu obchodzi 40-lecia istnienia. Mszy św. jubileuszowej przewodniczył w niedzielę abp Adam Szal. – Parafia to nie jest tylko instytucja. Nie odpowiada za nią tylko proboszcz, czy biskup. Za parafię powinniśmy być odpowiedzialni my wszyscy – podkreślił metropolita przemyski.

W kazaniu abp Szal powiedział, że parafię należy rozumieć jako żywy organizm, a nie tylko jako twór administracyjny. – Parafia to żywy Kościół. Tak patrzyli na parafię papieże ostatnich czasów. Jan XXIII mówił, że parafia jest jak oaza na pustyni, która ma źródło i do niego przychodzą wszyscy, którzy są spragnieni. Możemy dopowiedzieć, że to źródło łaski, sakramentów świętych, źródło, które ma doprowadzić nas do świętości. Taka jest misja Kościoła – mówił.

Hierarcha przypomniał porównanie św. Jana Pawła II, który mówił, że parafia jest jak wspólnota zamieszkała przez synów i córki. Z kolei Franciszek wskazywał na trzy zadania parafii, którymi są: doprowadzenie ludzi do kontaktu z sobą, wzrastanie w wierze i świadczenie o Panu Bogu. Abp Szal życzył, by ludzie czuli się w parafii dobrze i bezpiecznie, ale jednocześnie, żeby poczuwali się do odpowiedzialności za nią.

– Parafia to nie jest tylko instytucja. Nie odpowiada za nią tylko proboszcz, czy biskup. Za parafię powinniśmy być odpowiedzialni my wszyscy. Dzisiaj, kiedy dziękujemy Panu Bogu za 40 lat istnienia tej parafii, dziękujemy również za ludzi, którzy ją tworzyli i tworzą – podkreślił metropolita przemyski.
Kaznodzieja zachęcał parafian do przyjrzenia się stanu obecnemu swojej wspólnoty i modlił się, by parafia św. Antoniego była żywą parafią, a grupy duszpasterskie działały dynamicznie i świadczyły o Bogu, pogłębiając jednocześnie swoją wiarę.

Klasztor oo. franciszkanów-reformatów istnieje w Przemyślu od 1629 r. Kiedyś znajdował się poza murami miasta, obecnie jest to jego ścisłe centrum. Jego fundatorami byli: Piotr Cieciszewski i jego żona Felicja Szczęsna Stadnicka. Małżonkowie ofiarowali zakonowi posesję i dom położony za murami miasta w pobliżu Bramy Lwowskiej.

Początkowo zakonnicy zajmowali drewniane zabudowania, które strawił pożar w 1637 r. Osiem lat później postawiono murowany klasztor z fundacji Hermolausa Tyrawskiego. Ponieważ znajdował się on na przedmieściach, często stawał się ofiarą toczących się wojen.

Franciszkanie byli przykładem wielkiej symbiozy ze społeczeństwem i to w bardzo licznych dziedzinach życia duchowego. Specyfiką duszpasterstwa franciszkańskiego była praktyka kazań pasyjnych i szerzenie kultu Męki Pańskiej: mają długą tradycję i znane do dziś są tzw. Piątki Marcowe w Wielkim Poście poświęcone rozważaniu Męki Chrystusa.

Osobliwością kościoła klasztornego jest znajdująca się w nim duża relikwia św. Jozafata Kuncewicza, męczennika: jego paliusz arcybiskupi zwany omoforem.

W 1967 r. w kościele wprowadzono całodzienną adorację Najświętszego Sakramentu, przez co frekwencja wiernych bardzo się zwiększyła. W 1977 r. przy klasztorze erygowano parafię. Położenie klasztoru przy ul. Jagiellońskiej – jednej z najbardziej ruchliwych w Przemyślu oraz bezpośrednie sąsiedztwo ze stacją kolejową i autobusową sprawiają, że kościół jest codziennie nawiedzany przez wielu wiernych.