Przemyśl: Sympozjum „Deus Caritas w życiu abp. Ignacego Tokarczuka”

1 lutego, w 100. rocznicę urodzin abp. Ignacego Tokarczuka, Wyższe Seminarium Duchowne w Przemyślu zorganizowało sesję naukową pt. „Deus Caritas w życiu ks. abp. Ignacego Tokarczuka”. Prelegenci podzielili się zarówno informacjami opartymi na materiałach źródłowych, jak i osobistymi wspomnieniami w kontaktach z „biskupem niezłomnym”, jak nazywano abp. Tokarczuka.

O życiu i posłudze abp. Tokarczuka mówił ks. dr Henryk Borcz, profesor Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu. Opowiadał o jego dzieciństwie i nauce w szkole podstawowej i gimnazjum, a następnie w lwowskim seminarium duchownym. Przypomniał także pracę naukową i duszpasterską, najpierw na terenie dzisiejszej Ukrainy, a później w Katowicach, w Lublinie na KUL i w WSD Hosianum w Olsztynie i na ziemi Warmińskiej oraz na Pomorzu. Przybliżył także posługę biskupią ks. Tokarczuka na ziemi przemyskiej. – Postawił sobie dwa priorytety. Pierwszy to rozbudowa sieci parafialnej, przybliżenie ludziom Kościoła i Pana Boga, a drugi to podniesienie poziomu intelektualnego i duchowego księży poprzez kształcenie kleryków. Z jego inicjatywy został zbudowany obecny gmach seminarium duchownego. Ta działalność przyniosła ogromne efekty, bo wybudowano ponad 400 kościołów, na bazie których powstało ponad 200 nowych parafii – podkreślił.

Osobistymi wspomnieniami podzielił się bp Edward Białogłowski z Rzeszowa, który w latach 80. był sekretarzem bp. Tokarczuka. Przybliżył zebranym program dnia ówczesnego ordynariusza przemyskiego oraz jego styl pracy biskupiej. – Był człowiekiem bardzo zorganizowanym i bardzo pracowitym. Wymagał od siebie dyscypliny minutowej, ale także od swoich współpracowników – zaznaczył.

Zauważył, że bp Tokarczuk bardzo chciał, żeby kościół był blisko ludzi, bo pragnął, aby „nie byli jakąś nieznaną masą, ale by stawali się wspólnotą”. – To była główna myśl posługiwania duszpasterskiego – powiedział.
Bp Białogłowski odniósł się także do podejścia abp. Tokarczuka do dóbr materialnych. Stwierdził, że żył on skromnie i ubogo, a dom biskupi i kuria za jego urzędowania nie przechodziły większych remontów. Z kolei ofiary materialne przeznaczał do seminarium, zakonom oraz na budowy kościołów.

Wśród prelegentów znaleźli się również: ks. prof. dr hab. Józef Wołczański i ks. dr Andrzej Skiba.
Abp Ignacy Tokarczuk urodził się 1 lutego 1918 r. w Łubiankach Wyższych k. Zbaraża. Studiował w Seminarium Duchownym we Lwowie. Święcenia kapłańskie przyjął we Lwowie 21 czerwca 1942 r., z rąk bp. Eugeniusza Baziaka. W 1965 r. otrzymał nominację na ordynariusza diecezji przemyskiej. Święceń biskupich udzielił mu 6 lutego 1966 r. w przemyskiej katedrze kard. Stefan Wyszyński.

Bp Ignacy Tokarczuk poprzez swój bezkompromisowy stosunek do PRL i odważne wystąpienia przeciwko zakłamaniu i ateizacji społeczeństwa, szybko uzyskał miano jednego z najpoważniejszych i najtrudniejszych wrogów ustroju. Mimo zakazów i szykan w czasie jego posługi w diecezji przemyskiej zostało utworzonych 220 nowych parafii i 430 kościołów. Większość bez zgody władz. O wszelkich przejawach szykan bp Tokarczuk mówił wprost i otwarcie. Zyskał tym przydomek „biskupa niezłomnego”.

W czasie historycznej wizyty w Przemyślu 2 czerwca 1991 r. Ojciec Święty Jan Paweł II nadał ks. Ignacemu Tokarczukowi godność arcybiskupią, a 25 marca 1992 r. ustanowił go pierwszym metropolitą nowo powstałej metropolii przemyskiej. Rok później abp Tokarczuk przeszedł na emeryturę.

Był wielokrotnie nagradzany, jedno z głównych wyróżnień to Order Orła Białego – najwyższe odznaczenie państwowe w RP, które 3 maja 2006 r. wręczył mu prezydent Lech Kaczyński. Abp Tokarczuk zmarł 29 grudnia 2012 r.