„Przyjąć Boga w tych, którzy są w potrzebie” – konferencja przed Światowym Dniem Życia Konsekrowanego

„’Przyjąć Boga w tych, którzy są w potrzebie’ – odpowiedź osób konsekrowanych w Polsce na prośbę papieża Franciszka” – to tytuł konferencji prasowej zorganizowanej w Warszawie przed Dniem Życia Konsekrowanego, który obchodzony jest 2 lutego, w święto Ofiarowania Pańskiego. Uczestnicy konferencji opowiadali o dzielności osób konsekrowanych w Polsce i za granicą oraz podawali konkretne przykłady ich zaangażowania na różnych polach dzielności pomocowej.

Na wstępie konferencji ks. Leszek Gęsiak SJ, rzecznik Konferencji Episkopatu Polski przekazał, że bł. kard. Stefan Wyszyński na mocy dekretu Dykasterii ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów został mianowany patronem Instytutów Świeckich w Polsce.

Bp Jacek Kiciński przypomniał, że Jan Paweł II ustanowił Światowy Dzień Życia Konsekrowanego w 1997 roku, by był on okazją do refleksji nad życiem konsekrowanym, rolą osób konsekrowanych w Kościele oraz dniem, w którym osoby konsekrowane mogłyby podjąć refleksję nad swoim powołaniem.

Nadmienił, że tematem tegorocznych obchodów jest hasło „’Przyjąć Boga w tych, którzy są w potrzebie’ – odpowiedź osób konsekrowanych w Polsce na prośbę papieża Franciszka”, która jest powiązana z rokiem duszpasterskim w Kościele pod hasłem „Uczestniczę we wspólnocie Kościoła”.

– Osoby konsekrowane zapraszają nas do Kościoła, by spotkać się z Bogiem kochającym i doświadczywszy tej miłości dzielą się nią z innymi. Możemy powiedzieć, że wszystkie ich dzieła są owocem przeżywanej miłości, owocem powołania. To najważniejsze przesłanie – doświadczyć Boga w Kościele, by wyjść z Kościoła i nieść go innym. Istotą życia konsekrowanego jest poszukiwanie oblicza Boga w innym człowieku – podkreślił.

Mirosława Nowacka – odpowiedzialna generalna Instytutu Świeckiego Spigolatrici della Chiesa, przedstawiła panoramę działalności wspólnoty na rzecz pomocy uchodźcom z Ukrainy.

Podkreśliła, że osoby świeckie konsekrowane skoncentrowały się na wielorakiej pomocy indywidualnej, świadczonej za pośrednictwem parafii, środowiska pracy, czy w gronie przyjaciół. Instytuty świeckie otwierały także swoje domy dla uchodźców z Ukrainy, którzy znaleźli tam bezpieczne schronienie, współpracowały z różnymi organizacjami charytatywnymi np. Caritas, uczestniczyły w zbiórkach środków na pomoc humanitarną, organizowały pomoc dla tamtejszych kapłanów. Dzięki staraniom Instytutu udało się także m.in. uzyskać zagraniczny grant na 200 tys. dolarów na pomoc ukraińskim dzieciom.

Ich działanie obejmowało także wsparcie duchowe, psychiczne, prowadzenie warsztatów dla psychologów, czy świadczenie pomocy we współpracy koleżeńskiej przez organizowanie różnych nieformalnych zbiórek.

Jak dodała prelegentka, ważnym aspektem pomocy były działania na rzecz uchodźców, którzy przybyli do Polski. – Świadczyliśmy ją w naszych miejscach pracy, w szkołach, grupach wolontariuszy, na przykład poprzez zajęcia z języka polskiego, czy integracyjne dla uczniów z Ukrainy – wyjaśniła, nadmieniając, że Instytuty nie tylko przyjmowały uchodźców, ale i organizowały dla nich rekolekcje, spotkania formacyjne, modlitewne, pomoc finansową. Działaniom tym towarzyszyła również ciągła modlitwa o pokój.

O. Kazimierz Malinowski OFMConv – sekretarz i konsultor Komisji Konferencji Episkopatu Polski ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, opowiedział m.in. o działaniach Centrum św. Maksymiliana w podoświęcimskich Harmężach, gdzie schronienie znalazło wielu uchodźców uciekających przed wojną.

– W sumie 167 osób przewinęło się przez nasz dom, był czas ze mieszkało tam ponad 100 osób – powiedział duchowny. Podkreślił, że przez pierwsze 5 miesięcy wojny, wszystkie te osoby, udało się utrzymać dzięki nieocenionej pomocy świeckich wolontariuszy, a finansowa pomoc państwa pojawiła się dopiero w lipcu.

– Ludzie ze wschodu przyjechali tu z traumą wojenną, więc stworzenie im domu serdecznej opieki to pierwszy krok, który uczyniliśmy. Potem pomagaliśmy się im odnaleźć w naszej Polskiej rzeczywistości – wyjaśnił o. Malinowski, dodając, że większość z tych osób postanowiła powrócić na Ukrainę. – Jako zakonnicy byliśmy przekaźnikami dobra, które płynęło od ludzi z okolic. Większość czasu spędziliśmy na posłudze tym osobom – podkreślił.

S. Edyta Rychel MChr – sekretarz Biura Delegata Konferencji Episkopatu Polski ds. Duszpasterstwa Emigracji Polskiej opowiedziała o działalności na rzecz osób żyjących poza granicami Polski, których obecnie jest ok. 20 mln. – Kościół w Polsce zawsze troszczył się o tych, którzy opuszczali ojczyznę – podkreśliła, dodając, że wyrazem tego jest założenie dwóch zgromadzeń zakonnych – Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej i Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Chrystusa Króla dla Polonii Zagranicznej, które reprezentuje, i o których opowiedziała.

Siostra podkreśliła, że obecnie 100 misjonarek z tego zgromadzenia, posługuje w różnych krajach świata, od Australii poprzez Amerykę Północną i Południową. Ich posługa jest zróżnicowana w zależności od środowiska polonijnego. Siostry są związane z parafiami polonijnymi, prowadzą polskie szkoły, przedszkola, w których dzieci uczą się polskiego, religii, są przygotowywane do sakramentów. S. Rychel podkreśliła, że misjonarki starają się by osoby, z którymi pracują czuły związek z Polską. – By zachowały nasze piękne dziedzictwo duchowe, włączając się w nie – wyjaśniła.

Misjonarki zajmują się także posługą osobom starszym, które wyjechały z Polski po wojnie, często przeszły trudne historyczne doświadczenia. – To historie ludzi, którzy zachowali swoją miłość do Polski, choć niektórzy nawet w Polsce nie byli, bo urodzili się np. na Syberii – podkreśliła, dodając, że często brakuje im towarzystwa i żyją w poczuciu osamotnienia.

Siostry prowadzą także domy samotnych matek, gdzie wiele żyjących poza granicami Polski kobiet otrzymuje wsparcie materialne, psychologiczne, duchowe. Wiele misjonarek pracuje także z osobami uzależnionymi od różnych substancji psychoaktywnych. – Ważną dziedziną naszej działalności jest osobiste świadectwo życia, modlitwa, ofiara – podsumowała.

Historię jezuickiej służby uchodźcom przybliżył dyrektor programowy JRS Poland, o. Dariusz Michalski SJ. To organizacja, która pomaga uchodźcom, nie tylko z Ukrainy. Obecna jest kilkudziesięciu krajach na świecie. Jezuicki ośrodek pomocy uchodźcom powołany został do życia w roku 1980 przez ówczesnego generała zakonu ojca Pedro Aruppe, który w ten sposób odpowiedział na dramatyczną sytuację wietnamskich uchodźców. – W Polsce pracę na rzecz migrantów i uchodźców rozpoczęliśmy w 2012 roku. Natomiast w obliczu wojny na Ukrainie w 2022 roku podjęliśmy decyzję, że staniemy się częścią jezuickiej służby uchodźcom. Od rozpoczęcia tego konfliktu pomogliśmy trzem tysiącom uchodźców – wskazał dyrektor programowy JRS Poland.

– Nasza uwaga skupia się też na pozostałych osobach z pozostałych części świata – dodał o. Michalski. Jest to pomoc doraźna, schronienie, wsparcie psychospołeczne, pomoc prawna, kursy języka polskiego, doradztwo finansowe, czy pomoc mieszkaniowa. Większość pracowników to osoby świeckie. O. Michalski na koniec przypomniał słowa ojca Petro Aruppe: „Dom jest tam gdzie wszyscy zaczynamy i tym co chcemy, aby wszyscy ludzie znaleźli”.

Konferencję, która odbyła się w siedzibie Sekretariatu KEP w Warszawie poprowadził rzecznik Konferencji Episkopatu Polski. Spotkanie zorganizowane zostało przez Komisję ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, Konferencje Wyższych Przełożonych Zakonnych oraz Biuro Prasowe Konferencji Episkopatu Polski.

2 lutego przypada w Kościele katolickim także Dzień Życia Konsekrowanego, który ustanowił w 1997 roku święty papież Jan Paweł II, stwarzając okazję do głębszej refleksji całego Kościoła nad darem życia poświęconego Bogu. Siostry i bracia zakonni, a także członkowie instytutów świeckich, stowarzyszeń życia apostolskiego, pustelnicy, dziewice i wdowy podobnie jak Jezus w świątyni Jerozolimskiej, ofiarowują swoje życie na wyłączną służbę Bogu.

Fot. BP KEP