Przywódcy duchowi

Stulecie istnienia Konferencji Episkopatu Polski jest okazją do przypomnienia wielkiej roli, jaką nasi biskupi odgrywali w dziejach Polski zawsze, ale szczególnie w drugiej połowie XX w. Dotyczy to zresztą wielu dziedzin, nie tylko religijnej, ale też moralnej, społecznej, politycznej, kulturalnej… Trudno dziś sobie nawet wyobrazić kulturalne czy duchowe życie Polaków bez wybitnych postaci Kościoła.

Właśnie w latach rządów komunistycznych Kościół w naszym kraju doświadczył wielkiej łaski Bożej, iż czołowe role odgrywali w nim biskupi o nieprzeciętnych osobowościach z Prymasem Tysiąclecia na czele. W czasach, gdy partia rządząca usiłowała sprawować „rząd dusz” nad całym społeczeństwem, narzucając „jedynie słuszne” rozumienie zachodzących zjawisk, często tylko głos hierarchii kościelnej przywoływał podstawowe wartości i prawdy istotne dla narodu. To w świątyniach katolickich, za zgodą i przy poparciu biskupów, odbywały się obchody ważnych rocznic i wydarzeń, organizowano tygodnie kultury chrześcijańskiej, nierzadko przywracające narodowi pamięć o przemilczanych twórcach.

A przecież trzeba pamiętać, że ta patriotyczna i narodowa postawa biskupów była tylko częścią, poniekąd nawet uboczną, ich posługi, której głównym celem była, jest i będzie troska o przekaz wiary – nieskażonej, zgodnej z odwiecznym nauczaniem Kościoła. I tutaj należy podkreślić wielki ich wkład w duchowy rozwój naszego narodu. To, że Polska przez całe dziesięciolecia powojenne, mimo niekorzystnych warunków wewnętrznych i zewnętrznych, była ostoją mocnej wiary, z pełnymi kościołami, licznymi powołaniami kapłańskimi i duchownymi, z rozwiniętą infrastrukturą, było i jest ogromną zasługą naszego Episkopatu XX w.

Dziś stoimy w obliczu innych, często zupełnie nowych wyzwań i zagrożeń, i miejmy nadzieję, że z Bożą pomocą nasi biskupi nadal stać będą na wysokości ciążących na nich obowiązków i odpowiedzialności.

Krzysztof Gołębiowski

dziennikarz Katolickiej Agencji Informacyjnej.