Pszczyna: 100. rocznica urodzin wybitnego śląskiego kapłana ks. prał. Józefa Kuczery

„Mimo trudności i pełnienia posługi kapłańskiej w trudnych politycznie czasach, serce księdza prałata się nie trwożyło, ani się nie lękało, bo miało oparcie w Bogu samym” – powiedział metropolita katowicki abp Wiktor Skworc 5 maja w Pszczynie, w parafii pw. Wszystkich Świętych, podczas Mszy św. z okazji przypadającej w tym miesiącu setnej rocznicy urodzin długoletniego proboszcza pszczyńskiej parafii ks. prałata Józefa Kuczery (1913-1989). Po Mszy św. na ścianie świątyni została odsłonięta tablica pamiątkowa ku czci kapłana oraz otwarta plenerowa wystawa poświęcona jego postaci.

Dziękując parafianom za pamięć o proboszczu, który przez ponad trzydzieści lat pełnił posługę wśród nich, metropolita katowicki powiedział: „Teraźniejszość i przyszłość buduje się na przeszłości”.

Przypominając niektóre fakty z biografii ks. Kuczery, abp Skworc podkreślił, że był on niezwykle wierny „swej codziennej kapłańskiej pracy”. Zaakcentował jego zasługi dla budownictwa sakralnego na ziemi pszczyńskiej. „Przyczynił się do powstania wielu świątyń” – stwierdził.

Zauważył, że ks. Kuczera przyjął święcenia razem z ks. Janem Machą, zgilotynowanym przez hitlerowców w katowickim więzieniu za działalność charytatywną i u początków kapłaństwa groziło mu powołanie do Wehrmachtu. Po wojnie natomiast znalazł się na celowniku ówczesnych służb bezpieczeństwa, które usiłowały go nakłonić do nieposłuszeństwa wobec władz kościelnych. Nie uległ i znalazł się w więzieniu.

Opisując postać ks. Kuczery metropolita katowicki zwrócił uwagę, że „charakteryzował go dobry humor, uśmiech, pogoda ducha wynikająca z czystego sumienia”.

„Ludzkie życiorysy wpisane są w historię zbawienia” – powiedział abp Skworc, apelując do zgromadzonych, aby swym życiem pisali historię swej ziemi i historię Kościoła.

Z okazji setnej rocznicy urodzin ks. prał. Józefa Kuczery ukazała się książka poświęcona jego osobie.

ks. Józef Kuczera urodził się w 1913 r. w Połomi niedaleko Rybnika. Jego rodzice utrzymywali się z pracy na gospodarstwie. W latach 1919–1926 uczył się w pięcioklasowej Szkole Ludowej będąc jednym z najzdolniejszych uczniów. 1 lutego 1926 rozpoczął naukę od drugiej klasy Gimnazjum Klasycznego im. Karola Miarki w Żorach. 16 czerwca 1933 uzyskał świadectwo dojrzałości, następnie podjął starania o przyjęcie do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie. Niestety odmówiono mu przyjęcia z powodów zdrowotnych. 12 czerwca 1934 złożył ponownie podanie o przyjęcie, tym razem z pozytywnym skutkiem Od października 1934 r. rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Temat jego pracy magisterskiej brzmiał „Czy modlitwa Pańska jest pochodzenia żydowskiego”.

Święcenia kapłańskie otrzymał 25 czerwca 1939 w katedrze św. Ap. Piotra i Pawła w Katowicach. Po prymicjach, w okresie letnim, pracował krótko parafii w Świerklanach Dolnych i w Warszowicach. Od 13 do końca września 1939 pracował jako wikary przy kościołach MB Szkaplerznej w Imielinie oraz św. Augustyna w Lipinach Śląskich. 1 października 1940 z Lipin przeniesiono go do Rybnika, gdzie został wikarym przy kościele św. Antoniego i MB Bolesnej. 17 lutego 1941 został w Pszczynie wikarym.

Uniknął służby w Wehrmachcie, gdyż jego znajomy Niemiec – ówczesny sekretarz parafialny w Rybniku prowadził w Pszczynie sprawy poboru do wojska, a od września 1943 roku uchroniła go nominacja Kurii Diecezjalnej na kapelana lokalnego w Studzienicach. 5 listopada 1945 został mianowany katechetą w Państwowym Liceum Pedagogicznym w Pszczynie. W grudniu 1945 roku Zrzeszenie Pracowników Umysłowych w Pszczynie zaproponowało jego kandydaturę na przedstawiciela duchowieństwa katolickiego do Miejskiej Rady Narodowej. Na przyjęcie tego mandatu otrzymał zgodę Kurii Diecezjalnej w Katowicach.

W 1947 roku liczył się już z aresztowaniem. W listopadzie 1952 roku w czasie tzw. akcji petycyjnej za utrzymaniem nauki religii w szkołach, ks. Kuczera został osobiście ostrzeżony przez funkcjonariuszy UB, by nie odczytywał listu. Odczytał go. 25 stycznia 1953 został aresztowany. Przewieziony do więzienia przy ul. Mikołowskiej w Katowicach. 22 grudnia 1949 na rozprawie został oskarżony i skazany na podstawie art. 22 dekretu z 13 czerwca 1946, o rozpowszechnianie fałszywych wiadomości mogące wyrządzić istotną szkodę interesom państwa. Został skazany na 12 miesięcy więzienia. Z więzienia został zwolniony 30 stycznia 1950.

Dekretem Kurii Diecezjalnej z 18 lutego 1950 został mianowany administratorem parafii Wszystkich Świętych w Pszczynie. 28 sierpnia 1952 bp S. Adamski, nadał mu prawo noszenia pelerynki proboszczowskiej. 23 lipca 1957 został mianowany proboszczem parafii w Pszczynie. 23 kwietnia 1958 Kuria Diecezjalna mianowała go wicedziekanem dekanatu pszczyńskiego. Agendy dziekańskie prowadził przez trzy kadencje aż do 8 maja 1981. 2 lutego 1973 otrzymał godność prałata domowego Jego Świętobliwości Ojca św. Pawła VI. W okresie od 1 stycznia 1972 do 23 listopada 1975 uzyskując nominację bpa ordynariusza H. Bednorza został członkiem Prezydium II Sesji Plenarnej.

Na skutek ciągłego wzrostu liczby mieszkańców, ks. Kuczera podejmował usilne starania u władz kościelnych i państwowych zmierzające do dalszego podziału parafii – budowy kościoła dla osiedla Piastów i Kopernika. W 1983 r. wybudowano kościół w Porębie oraz kościół Podwyższenia Krzyża Świętego i MB Częstochowskiej dla tych osiedli. W 1984 r. poważnie zachorował. Zmarł 24 grudnia 1989. Pogrzeb odbył się 28 grudnia. Ciało złożono u stopni spalonego kościoła św. Jadwigi. (biogram za: Encyklopedia wiedzy o Kościele katolickim na Śląsku www.encyklo.pl)