Rektor KUL: Prawda i zaufanie potrzebne do budowania ojczyzny

„Insynuacje, kłamstwo, gniew w sercach, ostre i ciężkie jak kamienie słowa, nie pomagają w budowaniu jedności i zgody” – podkreśla ks. prof. Stanisław Wilk, rektor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego w liście czytanym w II dzień świąt Bożego Narodzenia w kościołach w całym kraju.

Drodzy Przyjaciele Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II

Słowa św. Szczepana, pierwszego męczennika, modlącego się za swoich prześladowców: „Panie, nie poczytaj im tego grzechu!” (Dz 7,60), często znajdowały się na ustach chrześcijan. Tak prosili Boga męczennicy z czasów starożytności chrześcijańskiej i średniowiecza, a także męczennicy z XX wieku. „Panie, nie poczytaj im tego grzechu!” to odpowiedź ucznia Chrystusa na wielki krzyk, na wrzące z gniewu serca, na zgrzytanie zębami i kamienowanie. Chrystus przestrzegał Apostołów: „Będziecie w nienawiści u wszystkich z powodu mego imienia. Lecz kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony”. Ktoś może powiedzieć: „to już tyle lat; przecież dzisiaj nikt nie prowadzi w taki sposób dyskusji”. Przypomnę rok 1984. Byli tacy, co nie mogli sprostać mądrości i Duchowi Sługi Bożego ks. Jerzego Popiełuszki: „zawrzały gniewem ich serca”, „podnieśli wielki krzyk”, „rzucili się na niego”, „wyrzucili go poza miasto i kamienowali”. Nie mogli znieść słów nawołujących do jedności, solidarności, pokoju i prawdy: „Zło dobrem zwyciężaj”. Dziś taki gniew na uczniów Chrystusa wrze i pobudza do napaści i mordów w różnych krajach Afryki i Azji.

W Indiach codziennie giną chrześcijanie: duchowni i świeccy, burzy się ich świątynie, a głośne w innych przypadkach autorytety i organizacje walczące o tolerancję i przestrzeganie praw osobowych – milczą! „Panie, nie poczytaj im tego grzechu!”

Ojciec św. Jan Paweł II przybywając do Ojczyzny, głosił nam pokój, głosił konieczność zwycięstwa miłości nad nienawiścią, prawdy nad zakłamaniem, sprawiedliwości i wolności nad niesprawiedliwością i zniewoleniem, zwycięstwa cywilizacji życia nad cywilizacją śmierci. Podczas stanu wojennego uczył, że „tylko zwycięstwo moralne może wyprowadzić społeczeństwo z rozbicia i przywrócić mu jedność”, ale warunkiem tego zwycięstwa i ładu moralnego jest życie w prawdzie. „Prawda jest pierwszym i podstawowym warunkiem odnowy społecznej”.

Bez prawdy nie można stanąć przed obliczem Boga. Bez prawdy nie można zrozumieć drugiego człowieka. Bez prawdy nie można zbudować autentycznego szacunku i autorytetu. Z prawdą nierozerwalnie związana jest miłość, prowadząca do jedności i pojednania w życiu osobistym, rodzinnym i społecznym. Insynuacje, kłamstwo, gniew w sercach, ostre i ciężkie jak kamienie słowa, nie pomagają w budowaniu jedności i zgody. Pokój i zgodę należy oprzeć na prawdzie, miłości i sprawiedliwości. Początkiem tej drogi jest budowa wzajemnego zaufania i wzajemnego zawierzenia.

Odzyskaliśmy wolność, wielu ludziom poprawiły się warunki materialne, ale jednocześnie obserwujemy niepokojące zagrożenia dla naszego życia duchowego, dla kultury życia społecznego. W ferworze walki i dyskusji politycznej, świadomie lub nieświadomie, niszczy się autorytety; więcej – nie tylko się nie szanuje, ale bezkarnie znieważa się osoby piastujące w państwie najwyższe godności i urzędy. Często dzieje się tak przy nagłaśnianym przez media aplauzie klakierów i targowiskowej gawiedzi. Ileż razy język dyskusji w życiu publicznym bywa sprowadzany do poziomu języka używanego niegdyś pod budką z piwem.

Zamiast merytorycznych argumentów używa się manipulacji, pomówień, kpin lub oszczerstw. Jak można oczekiwać, że będzie się dbać o dobro prostego człowieka, starca, kaleki czy emeryta, jeśli zamiast tak bardzo potrzebnego Polsce człowieka sumienia, otrzymamy człowieka, który w życiu i w postępowaniu będzie się kierował bliżej nieokreślonymi „uzgodnionymi wartościami”. „Panie, nie poczytaj im tego grzechu!”

W 1983 r. we Wrocławiu Ojciec św. Jan Paweł II mówił: „Cały naród polski musi żyć we wzajemnym zaufaniu, a to zaufanie opiera się na prawdzie. […] Jest to sprawa zupełnie podstawowa. Nie zawaham się powiedzieć, że od tego właśnie – od tego przede wszystkim: od zaufania zbudowanego na prawdzie – zależy przyszłość Ojczyzny. Trzeba centymetr po centymetrze i dzień po dniu budować zaufanie – i odbudowywać zaufanie – i pogłębiać zaufanie! Wszystkie wymiary społecznego bytu, i wymiar polityczny i wymiar ekonomiczny, oczywiście – wymiar kulturalny, i każdy inny, opiera się ostatecznie na tym podstawowym wymiarze etycznym: prawda – zaufanie – wspólnota. Tak jest w rodzinie. Tak jest też na inną skalę w narodzie i państwie. Tak jest wreszcie w całej rodzinie ludzkości” (21 VI 1983).

Czy te słowa po 25 latach straciły coś ze swej aktualności? Zmieniły się układy i relacje społeczno-polityczne; zmieniły się warunki ekonomiczne, ale słowa Ojca św. nadal pozostają aktualne. Rodzinie polskiej, społeczeństwu, nam wszystkim potrzeba prawdy i zaufania, aby budować ten wspólny dom – Ojczyznę.

W Bożonarodzeniowym żłóbku uwielbiamy Słowo, które ciałem się stało. Przychodzimy do Chrystusa – Prawdy, aby „nauczył nas dróg swoich, byśmy kroczyli jego ścieżkami” (Iz 2,3). Przyjmujemy Chrystusa, który wyzwala nas od grzechu. Z Jego pomocą możemy miecze i włócznie wojenne przekuć na sierpy i lemiesze, aby budować pojednanie i trwały pokój. Musimy jednak wymagać od siebie chociażby inni od nas nie wymagali.

Bracia i Siostry!

Tak mówił do nas i tak nas zachęcał Papież-Polak. Temu wezwaniu pragnie pozostać wierny Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. W mijającym roku Uniwersytet ukończył 90-ty rok działalności. Ten Jubileuszowy rok był rokiem wyjątkowym, bowiem z inicjatywy ustawodawczej Prezydenta Rzeczypospolitej Pana Profesora Lecha Kaczyńskiego, Parlament Rzeczypospolitej Polskiej zmienił ustawę sejmową o finansowaniu Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, który ma być finansowany tak, jak wszystkie polskie uniwersytety publiczne. Weszła ona w życie 2 grudnia 2008 r. i stanowi swoistą realizację uchwalonej w 1938 r., a więc przed siedemdziesięciu laty, ustawy o przyznaniu Katolickiemu Uniwersytetowi Lubelskiemu pełnych praw państwowych szkół akademickich. Z całego serca dziękujemy Panu Prezydentowi za tę inicjatywę. Równie gorąco dziękujemy Parlamentowi Rzeczypospolitej Polskiej, wszystkim Pleno Titulo Posłom
i Senatorom, a szczególnie członkom odpowiednich Komisji: Sejmowej i Senackiej oraz relatorom tej ustawy. To podziękowanie składamy na ręce Szanownych Panów Marszałków Sejmu i Senatu.

Wszystkim naszym Przyjaciołom i Dobroczyńcom na ziemi polskiej i na całym świecie, Dostojnemu Episkopatowi Polski, Władzom Państwowym i Samorządowym wszystkich szczebli, Wielebnemu Duchowieństwu, Siostrom Zakonnym oraz wszystkim wiernym Kościoła z serca życzę, aby przychodzący Bóg
ubogacił nasze serca wiarą pasterzy, umocnił w nas odwagę Mędrców w poszukiwaniu Prawdy i z chórami Aniołów pozwolił trwać w nieustannym Magnificat.

Ks. prof. dr hab. Stanisław Wilk, SDB
Rektor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II