Rektor KUL wspomina arcybiskupa Pylaka

W niełatwych czasach komunizmu, a później transformacji społecznej i gospodarczej poświęcał wiele uwagi uniwersytetowi, troszcząc się o jego potrzeby materialne oraz broniąc jego niezależności wobec władz komunistycznych – tak rektor KUL ks. prof. Antoni Dębiński wspomina śp. abp. Bolesława Pylaka. Emerytowany metropolita lubelski zmarł w czwartek w wieku 97 lat. Był najstarszym polskim biskupem.

Poniżej publikujemy wspomnienie Rektora KUL ks. prof. Antoniego Dębińskiego o śp. ks. abp Bolesławie Pylaku:

„Społeczność akademicka KUL z chrześcijańską nadzieją w sercach żegna dziś Księdza Arcybiskupa Bolesława Pylaka, naszego wieloletniego Wielkiego Kanclerza.

Ksiądz Arcybiskup był bardzo blisko związany z KUL przez niemal połowę swego życia. W 1948 ukończył Wyższe Seminarium Duchowne w Lublinie, a rok później rozpoczął studia specjalistyczne z zakresu teologii dogmatycznej uwieńczone doktoratem. Od roku 1952 do 1997 był wykładowcą KUL. W 1969 r. uzyskał habilitację, stanowisko profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1978 r., zaś profesora zwyczajnego w 1988 r. W latach 1970-1978 kierował II Katedrą Teologii Dogmatycznej. W swoim bogatym dorobku naukowym koncentrował się wokół zagadnień eklezjologii, mariologii oraz teologii Eucharystii.

Od 1975 do 1997 jako Biskup, a następnie Arcybiskup Lubelski pełnił funkcję Wielkiego Kanclerza KUL, a także wiceprzewodniczącego Komisji Episkopatu Polski ds. KUL. W niełatwych czasach komunizmu, a później transformacji społecznej i gospodarczej poświęcał wiele uwagi uniwersytetowi, nie tylko troszcząc się o jego potrzeby materialne związane z rozbudową KUL, ale również broniąc jego niezależności wobec władz komunistycznych i dbając o wolność badań naukowych.

                        Lublin
                        
Zmarł abp Bolesław Pylak – najstarszy polski biskup
                    

Wdzięczność wobec Księdza Arcybiskupa uniwersytet wyraził poprzez odnowienie jego doktoratu w 2006 r., co stanowi najwyższą formę uhonorowania absolwenta przez własną uczelnię, a także przyznając rok później „Medal za zasługi dla KUL”.

Żegnamy człowieka zasłużonego dla Kościoła lubelskiego i naszego uniwersytetu ufając, że usłyszał już słowa: „Dobrze, sługo dobry i wierny. Wejdź do radości twego Pana”.