Rektor seminarium w Płocku: kapłaństwo będzie wymagało heroicznych postaw

„Seminarium musi być szkołą twardego stąpania po ziemi i budowania świadomości, że świadectwo powołania coraz mocniej będzie wymagało heroicznych postaw i niezachwianej wiary” – napisał ks. prał. dr Marek Jarosz, rektor Wyższego Seminarium Duchownego w Płocku, w liście na święto św. Szczepana. List był we wtorek czytany w kościołach diecezji.

Ks. Marek Jarosz w liście na święto św. Szczepana napisał, że ludzie XXI wieku potrzebują przypomnienia, że światło Ewangelii „nie zgaśnie dopóki nie zabraknie ludzi odważnych, gotowych oddać swe życie, by dać świadectwo o Słowie, które stało się ciałem. Ich odwaga płynie z wiary, że Duch Ojca mówi przez ich i do nich”.

Pięknie próbował to pokazać ludziom swojej epoki św. Franciszek z Asyżu, który przetarł nowy szlak ku Bożemu Narodzeniu, gdy 800 lat temu jako pierwszy zbudował we włoskim Greccio betlejemską szopkę. Jak sam mówił, chciał „zobaczyć na własne oczy, tak namacalnie, jak to tylko możliwe, gorzkie trudy, które musiał cierpieć Jezus nawet jako małe dziecko, gdy został złożony w żłobie, z wołem i osłem u boku, i gdy został złożony na sianie”. Chciał przez to przeżyć wielką tajemnicę wiary w sposób prosty, czytelny, wręcz realny, i uczynił to w czasie Mszy św.

Rektor zauważył, że Biedaczyna z Asyżu zbudował żłobek jako „antidotum na podziały”. Żłóbek miał jednoczyć i prowadził do tego, co najistotniejsze w wierze i w życiu. Chciał przypomnieć o fundamentalnej prawdzie, że w Boże Narodzenie „objawiło się wielkie ubóstwo, i jeszcze większa dobroć Boga”, podkreślić więź między żłóbkiem i Eucharystią, aby szopka nie stała się pustą tradycją czy folklorystyczną atrakcją, lecz „prowadziła do żywego Boga, działającego w Słowie i sakramentach”.

Zdaniem ks. Jarosza św. Franciszek wskazał, że „możemy i dziś żyć blisko Betlejem, choć minęło 2 tysiące lat od narodzin Zbawiciela” oraz że „jeśli dostrzegamy dobroć Boską i ludzką w codziennym życiu, nawet jeśli dni są złe i ludzie nieżyczliwi – to niedaleko jesteśmy od Betlejem”.

Rektor dodał, że „niedaleko jesteśmy od Betlejem”, gdy w różnicach i podziałach umiemy uszanować godność drugiego, okazać cierpliwość i w pokorze bronić prawdy, staramy się w życiu codziennym odpowiedzieć dobrem na zło, uczciwością na nieuczciwość, prawdą i pokorą na kłamstwo, jeżeli nasze chrześcijaństwo nie jest nieme, nijakie, ale przekłada się na świadectwo, praktykę życia niedzielnego i codziennego, jeśli jest w nas coś z odwagi św. Szczepana.

Właśnie teraz trzeba skorzystać z Franciszkowej perspektywy w patrzeniu na żłóbek, wiarę i Kościół, na Boga nie patrzeć z daleka, z podejrzliwością i nieufnością, które sączy duch tych czasów: „Bo wiara jest zbyt piękna, aby patrzeć na nią z zewnątrz i przeżywać poza wspólnotą! A gdy ktoś podejdzie bliżej i zaangażuje swe serce w przeżywanie tajemnicy Wcielenia, odkryje również, że żłóbek Jezusa przyciąga i posyła, wręcz powołuje: do odwagi świadectwa i życia głębią oraz pełnią powołania” – przekonywał rektor.

Ks. Marek Jarosz podkreślił, że dla Kościoła diecezjalnego seminarium jest miejscem, gdzie Boże Narodzenie jest najpiękniejsze, bo w nim rodzą się przyszli księża. Kolejne pokolenia kandydatów do kapłaństwa odkrywają w nim głębię i piękno betlejemskiego żłóbka. Szczególnie „dziś musi być ono szkołą twardego stąpania po ziemi i budowania świadomości, że świadectwo powołania coraz mocniej będzie wymagało heroicznych postaw i niezachwianej wiary”.

Zdaniem ks. Jarosza „kapłaństwo łączy w sobie radość życia i gotowość ofiary z siebie”. Tajemnica życia i śmierci musi objawiać się w codziennym życiu powołanego, a zaproszenie Jezusa by pójść za nim, domaga się od kandydatów do kapłaństwa nie tylko odwagi, ale również modlitwy i wsparcia duchowego.

Podziękował także za troskę i szczere zainteresowanie wspólnocie seminaryjnej, za gesty ludzkiej życzliwości, wsparcie materialne i duchowe. Życzył, aby radość z betlejemskiego żłóbka przenikała serca.

List rektora płockiego seminarium był odczytywany w kościołach diecezji płockiej w święto św. Szczepana, podczas Mszy św.