Rozpoczyna się Wielki Tydzień

Niedziela Palmowa rozpoczyna w Kościele katolickim Wielki Tydzień – najbardziej uroczysty i „urozmaicony” czas w liturgii.

Nazwa jej pochodzi od wprowadzonego w XI w. zwyczaju święcenia w tym dniu palm. Od 1986 r. w Niedzielę Palmową obchodzony jest Światowy Dzień Młodzieży.
Liturgia wspomina uroczysty wjazd Jezusa do Jerozolimy. Chrystus kazał Apostołom przyprowadzić osiołka, którego dosiadł, by – zgodnie z proroctwem Starego Testamentu – tryumfalnie wjechać do miasta. Zgromadzone tłumy rzucały na drogę płaszcze, gałązki oliwne i palmowe, wołając: „Hosanna Synowi Dawida: błogosławiony, który przychodzi w im.
Równocześnie w tym dniu jest czytany lub śpiewany, zwykle z podziałem na role, opis Męki Pańskiej. W ten sposób liturgia ukazuje, że tryumf Chrystusa, Jego męka i śmierć są nierozerwalnie związane ze sobą, stanowiąc jedno dzieło zbawienia.
W Jerozolimie już w IV w. zrodził się zwyczaj, według którego patriarcha, otoczony radośnie śpiewającym tłumem, dosiadał oślicy i wjeżdżał na niej z Góry Oliwnej do miasta. Zwyczaj święcenia palm pojawił się w Kościele w wieku XI. W niektórych parafiach asysta liturgiczna wychodzi na zewnątrz kościoła, procesjonalnie podchodzi do zamkniętych drzwi świątyni, w które następnie kapłan trzykrotnie uderza krzyżem, ukazując w symboliczny sposób, że krzyż otwiera drogę do nieba.
Podczas tego obrzędu śpiewa się antyfonę: „Bramy, podnieście swe szczyty, unieście się odwieczne podwoje, aby mógł wkroczyć Król chwały”. Zaraz przy wejściu do kościoła czytana jest Ewangelia o tryumfalnym wjeździe Jezusa do Jerozolimy, a następnie kapłan święci palmy. Później zostają one spalone a otrzymanym z nich popiołem posypuje się głowy wiernych w Środę Popielcową.
W Niedzielę Palmową obowiązuje czerwony kolor szat liturgicznych. W gruncie rzeczy dzień ten ma wymowę radosną, albowiem rozpoczyna ciąg wydarzeń, przez które dokonało się zbawienie świata. One właśnie najgłębiej ukazują bezgraniczną miłość Boga, wyrażoną w Ewangelii św. Jana: „Tak Bóg umiłował świat, że Syna swojego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne” (3,16). Tajemnice wiary przenikają się wzajemnie, chwała i radość tworzą nierozdzielną całość z cierpieniem a zarazem w męce jest już zawarte zmartwychwstanie i zbawienie.
Poniedziałek, wtorek i środa Wielkiego Tygodnia są dniami szczególnie poświęconymi spowiedzi, ale liturgicznie niczym się nie wyróżniają. Szczytem roku liturgicznego jest Triduum Paschalne: Wielki Czwartek, Wielki Piątek i Niedziela Zmartwychwstania. Każdy z tych dni ma niepowtarzalną wymowę bardzo dobitnie podkreśloną obrzędami i symbolami, które nie tylko przypominają, ale odtwarzają (w teologii mówi się o uobecnieniu) zbawcze wydarzenia.
Wielki Czwartek jest dniem Ostatniej Wieczerzy, podczas której Jezus ustanowił sakrament Eucharystii i kapłaństwa. W Wielki Piątek Jezus potwierdza, że „do końca” nas umiłował. Męka i śmierć Jezusa ukazują szczególną solidarność Boga z człowiekiem cierpiącym i umierającym. Wielka Sobota jest dniem ciszy i oczekiwania. Ojcowie Kościoła mówili, że tego dnia Jezus zstąpił do otchłani, by wyzwolić wszystkich pogrążonych w śmierci. Po zachodzie słońca tego dnia rozpoczyna się już niezwykle bogata i przepiękna liturgia wielkanocna.