Rzymskie pielgrzymowanie

George Weigel proponuje nam zbiór wyjątkowych rozmyślań na każdy dzień Wielkiego Postu i plan duchowej, choć nie tylko, wędrówki po Wiecznym Mieście. Za sprawą refleksji nad czytaniami każdego dnia mówiącymi o wierze i zwątpieniu, heroizmie i słabości, badaniu własnego wnętrza i nawróceniu, grzechu i łasce, dobrze znane miejsca w Rzymie nabierają nowego znaczenia. Wędrując w trakcie pielgrzymki także przez historię odkrywamy niedostrzegane zazwyczaj skarby – pozostałości czasów starożytnych i ukryte cuda sztuki, a wszystkie one jawią się w swym oryginalnym blasku, ukazując nowe wymiary jednego z najbardziej intrygujących miast świata, gdzie od wieków, dosłownie i w przenośni, nawarstwia się historia.

Książka wzbogacona o czarno-białe i kolorowe zdjęcia rzymskich bazylik z krótkimi opisami zabytków. Ukazane piękno rzymskich świątyń i przemyślenia autora zapraszają czytelnika do wielkopostnej refleksji nad najgłębszymi prawdami chrześcijaństwa.

George Weigel, teolog i biograf Jana Pawła II, historyk sztuki Elizabeth Lev oraz fotograf Stephen Weigel są przewodnikami w wędrówce o wyjątkowych walorach religijnych i estetycznych, której towarzyszą wspaniałe fotografie i poszerzające naszą wiedzę komentarze dotyczące liturgii, sztuki i architektury.

Fragment książki:

Katolicyzm to realizm. Katolicyzm oznacza widzenie świata takim, jaki jest. Katolicyzm oznacza odnajdywanie w twardej rzeczywistości ścieżki, którą obrał Bóg dla zbawienia świata. To, co moglibyśmy określić mianem „Chrześcijaństwa Wielkiej Tradycji” – chrześcijaństwa, które w wielorakiej postaci traktuje z absolutną powagą prawdę Ewangelii – to nie bujający w chmurach, oderwany od rzeczywistości idealizm. Prawdy chrześcijańskie to prawdy wpisane w rzeczywistość.

Jest taka świetna powieść Paula Horgana (1903–1995) opisująca dorastanie pewnego chłopca w Stanach Zjednoczonych na początku dwudziestego wieku, zatytułowana „Things As They Are” (Świat, jaki jest). Jej tytuł wziął się z pytania, jakie bohaterowi, próbującemu sprostać szybkim zmianom, odkryciom i „dzwonkom alarmowym” towarzyszącym dzieciństwu, stawiają ciągle jego rodzice: „Richard, Richard, kiedy ty wreszcie nauczysz się widzieć świat takim, jaki jest?”. Nauczyć się widzieć świat bez wypaczeń to niełatwa sprawa. Podobnie jak starotestamentowy Tobiasz, także i my musimy zostać uleczeni z naszej ślepoty; my także musimy zobaczyć świat takim, jaki jest. Prawdy chrześcijaństwa to soczewki, dzięki którym następuje korekcja naszej krótkowzroczności (kierującej nasz wzrok na nas samych) i naszego astygmatyzmu (wypaczającego to, co widzimy dokoła); miłosierdzie Boga przywraca nam wzrok i autentyczne poznanie rzeczywistości.

Wielki Post, czas nieustępliwie twardego stąpania po ziemi, to dobra pora, by sobie to wszystko przypomnieć. Wielkopostna pielgrzymka zaczyna się od posypania głowy popiołem (dobrze, jeśli jest go jak najwięcej) i od przypomnienia nam, że jesteśmy prochem i w proch się obrócimy. To twarde stąpanie po ziemi trwa przez sześć tygodni, aż pielgrzymka wchodzi ostatecznie w najwyższy możliwy realizm Triduum Paschalnego. Za cztery dni pielgrzymi szlak zaprowadzi nas na kamieniste judzkie pustkowie, gdzie w scenerii surowego krajobrazu rozegra się pierwszy wielkopostny dramat, starcie światłości i ciemności, jakim jest kuszenie Jezusa. U końca tych Czterdziestu Dni dramat ów osiągnie apogeum w Ukrzyżowaniu (którego pierwsze przedstawienie w sztuce znaleźć można w stacji dzisiejszego dnia). Po drodze spotkamy Jezusa cierpiącego pragnienie, smutek z powodu śmierci Łazarza oraz wiele innych faktów wpisanych w naturę ludzkiej egzystencji, na które często nie potrafimy spojrzeć prosto i uczciwie. Wielki Post to twarde stąpanie po ziemi: od początku do końca.

Kup książkę