S. Leyk nową przełożoną generalną

Siostra Józefa Leyk została nową przełożoną generalną Zgromadzenia Sióstr Służebniczek NMP NP Śląskich. S. Leyk jest wieloletnią misjonarką w Kamerunie, była przełożoną Regionu Afrykańskiego.

Wyboru dokonano podczas obradującej w dniach 2-13 października XXII Kapituły Generalnej służebniczek śląskich. Obrady toczą się w domu generalnym sióstr we Wrocławiu pod hasłem „Powołane, by radykalnie kochać, służyć i naśladować” w dn. od 2 do 13 października.

Obejmując s. Józefa urząd podziękowała siostrze Brygidzie Biedroń, która była dotychczasową przełożoną generalną w zgromadzeniu przez dwie kadencje, natomiast przez trzy kadencje pełniła obowiązki przewodniczącej Federacji Zgromadzeń Sióstr Służebniczek NMP, tworzącej najliczniejszą polską żeńską rodzinę zakonną.

Założycielem zgromadzenia służebniczek jest bł. Edmund Bojanowski, którego dwusetną rocznicę urodzin, przypadająca w 2014 r., Kościół w Polsce uczci obchodami Roku bł. Edmunda Bojanowskiego.

Siostry służebniczki zajmują się działalnością opiekuńczo-wychowawczą prowadząc m. in. przedszkola, domy opieki dla dzieci i dorosłych w kraju, poza granicami, wśród Polonii oraz na terenach misyjnych.

Edmund Bojanowski – choć sam żył w stanie świeckim – przeszedł do historii jako założyciel żeńskiego zgromadzenia zakonnego sióstr służebniczek Najświętszej Maryi Panny. Siostry rekrutowały się z dziewcząt wiejskich, opiekujących się dziećmi w ochronkach. Dzień 3 maja 1850 r., w którym została otworzona w Podrzeczu k. Gostynia pierwsza na ziemiach polskich ochronka wiejska, przyjmowany jest również jako początek Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny.

Siostry służebniczki, żyjące bardzo prosto i utrzymujące się z pracy rąk własnych, szybko zdobyły dużą popularność wśród polskiego społeczeństwa, tym bardziej, że ich praca wyraziście sprzyjała zachowaniu polskości i rodzimych obyczajów. Zgromadzenie jeszcze za życia założyciela przekroczyło granice Wielkiego Księstwa Poznańskiego. W 1861 r. służebniczki dotarły już do Galicji, w 1862 – Królestwa Polskiego, a w 1866 r. na Górny Śląsk. Pojawił się nawet pomysł przeszczepienia zgromadzenia poza kontynent.

Na skutek antypolskiej i antykościelnej polityki zaborców, zgromadzenie musiało zostać podzielone na cztery autonomiczne gałęzie, od siedzib domów macierzystych zwanych: służebniczkami dębickimi, starowiejskimi, śląskimi oraz wielkopolskimi. Od 1991 r., zrzeszone w Federację Zgromadzeń Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny, stanowi najliczniejsze polskie żeńskie zgromadzenie zakonne.